..Και το έκανε.
Ισραηλινή βαρβαρότητα με τουλάχιστον 19 νεκρούς
Δελτίου Τύπου της πρωτοβουλίας Ένα Καράβι για τη Γάζα
Ενημέρωση από το The Press Project
Άμα έχεις τέτοιους φίλους...
Δευτέρα 31 Μαΐου 2010
Το'πε και το'κανε
Το Ισραήλ απείλησε ότι θα καταλάβει τα πλοία που συμμετείχαν στο <<Στόλο της Ελευθερίας>>..
..Και το έκανε.
Ισραηλινή βαρβαρότητα με τουλάχιστον 19 νεκρούς
Δελτίου Τύπου της πρωτοβουλίας Ένα Καράβι για τη Γάζα
Ενημέρωση από το The Press Project
Άμα έχεις τέτοιους φίλους...
..Και το έκανε.
Ισραηλινή βαρβαρότητα με τουλάχιστον 19 νεκρούς
Δελτίου Τύπου της πρωτοβουλίας Ένα Καράβι για τη Γάζα
Ενημέρωση από το The Press Project
Άμα έχεις τέτοιους φίλους...
Σάββατο 29 Μαΐου 2010
Εξάντας-Το Πολύτιμο Κύτταρο
Ακόμα ένα εξαιρετικό ντοκυμάντερ του Εξάντα,το οποίο προβλήθηκε στη ΝΕΤ στις 26/5.
<<Το Πολύτιμο Κύτταρο>>
Τα βλαστοκύτταρα προβάλλονται σήμερα ούτε λίγο ούτε πολύ, ως πανάκεια. Ως ένα «θαυματουργό» ανθρώπινο βιολογικό υλικό που μπορεί να θεραπεύσει ένα πλήθος ασθενειών, από λευχαιμίες μέχρι τη νόσο Αλτσχάιμερ.
Θυμίζουμε ότι ο κ. Δημόπουλος στην συνέντευξη που παραχώρησε στον Εξάντα για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ, παραδέχθηκε ότι το υπουργείο του δεν γνωρίζει ούτε καν τον ακριβή αριθμό των ιδιωτικών εταιρειών φύλαξης βλαστοκυττάρων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, ενώ τόνισε ότι «αφέθηκαν επί χρόνια να λειτουργούν εν κενώ.» Επισήμανε επίσης ότι «πρέπει να υπάρξει ένας γρήγορος εξορθολογισμός και πάνω απ’ όλα να καθοριστούν όροι λειτουργίας των τραπεζών από εδώ και πέρα. Και για τον κόσμο να μην ταλαιπωρείται, να μην καταξοδεύεται, να μην μπαίνει σε διαδικασίες που δεν τον οδηγούν εκεί που θέλει, αλλά και για το γενικότερο όφελος και το δημόσιο συμφέρον το οποίο προκύπτει από τη χρήση των βλαστοκυττάρων τα επόμενα χρόνια.»
Η Ελλάδα έχει τις περισσότερες ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης ομφαλοπλακουντιακού αίματος σε όλο τον κόσμο σε σχέση με τον πληθυσμό της, (υπολογίζεται ότι είναι 21 στον αριθμό), ενώ λειτουργούν και δύο τράπεζες δημόσιας πρόσβασης μία στην Αθήνα και μια στην Θεσσαλονίκη.
Πάρτε μέρος στον δημόσιο διάλογο που γίνεται εδώ http://exandas.ert.gr/el/geografika/eyropi/to-polytimo-kyttaro#disqus_thread και καταθέστε την άποψή σας.
Δείτε το ντοκυμαντέρ online : http://exandas.ert.gr/el
Πηγή και περισσότερες πληροφορίες:
http://exandas.ert.gr/el/ntokymanter/to-polytimo-kyttaro/liga-logia-gia-tin-tainia
http://www.facebook.com/notes/exandas-documentaries/antidrase-tou-ypourgeiou-ygeias-meta-ten-probole-tou-ntokimanter-tou-exanta-to-p/411736639520?ref=mf
<<Το Πολύτιμο Κύτταρο>>
Τα βλαστοκύτταρα προβάλλονται σήμερα ούτε λίγο ούτε πολύ, ως πανάκεια. Ως ένα «θαυματουργό» ανθρώπινο βιολογικό υλικό που μπορεί να θεραπεύσει ένα πλήθος ασθενειών, από λευχαιμίες μέχρι τη νόσο Αλτσχάιμερ.
Μεγάλες εταιρείες στις περισσότερες χώρες του κόσμου, προτρέπουν τους γονείς να αποθηκεύσουν ιδιωτικά, έναντι αμοιβής, τα βλαστοκύτταρα του παιδιού τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν το μέλλον τόσο το δικό του όσο και της οικογένειάς του. Πού βρίσκεται η ευχή και πού η πραγματικότητα;
ΘΕΜΑ ΧΡΟΝΟΥ Η ΘΕΣΠΙΣΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΒΛΑΣΤΟΚΥΤΤΑΡΩΝ ΠΟΥ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΛΕΕΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ
Θυμίζουμε ότι ο κ. Δημόπουλος στην συνέντευξη που παραχώρησε στον Εξάντα για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ, παραδέχθηκε ότι το υπουργείο του δεν γνωρίζει ούτε καν τον ακριβή αριθμό των ιδιωτικών εταιρειών φύλαξης βλαστοκυττάρων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, ενώ τόνισε ότι «αφέθηκαν επί χρόνια να λειτουργούν εν κενώ.» Επισήμανε επίσης ότι «πρέπει να υπάρξει ένας γρήγορος εξορθολογισμός και πάνω απ’ όλα να καθοριστούν όροι λειτουργίας των τραπεζών από εδώ και πέρα. Και για τον κόσμο να μην ταλαιπωρείται, να μην καταξοδεύεται, να μην μπαίνει σε διαδικασίες που δεν τον οδηγούν εκεί που θέλει, αλλά και για το γενικότερο όφελος και το δημόσιο συμφέρον το οποίο προκύπτει από τη χρήση των βλαστοκυττάρων τα επόμενα χρόνια.»
Η Ελλάδα έχει τις περισσότερες ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης ομφαλοπλακουντιακού αίματος σε όλο τον κόσμο σε σχέση με τον πληθυσμό της, (υπολογίζεται ότι είναι 21 στον αριθμό), ενώ λειτουργούν και δύο τράπεζες δημόσιας πρόσβασης μία στην Αθήνα και μια στην Θεσσαλονίκη.
Πάρτε μέρος στον δημόσιο διάλογο που γίνεται εδώ http://exandas.ert.gr/el/g
Δείτε το ντοκυμαντέρ online : http://exandas.ert.gr/el
Πηγή και περισσότερες πληροφορίες:
http://exandas.ert.gr/el/ntokymanter/to-polytimo-kyttaro/liga-logia-gia-tin-tainia
http://www.facebook.com/notes/exandas-documentaries/antidrase-tou-ypourgeiou-ygeias-meta-ten-probole-tou-ntokimanter-tou-exanta-to-p/411736639520?ref=mf
Κυριακή 23 Μαΐου 2010
Skhizein
Το Skhizein είναι ένα animation μικρού μήκους με θέμα τη σχιζοφρένεια.
Η σκηνοθεσία είναι του Jeremy Clapin από τη Γαλλία.
Δείτε το.
Πηγή:
http://www.syrtari.gr/
(Μπράβο για τους ελληνικούς υπότιτλους)
Μπορείτε να τη δείτε και στο youtube:
http://www.youtube.com/watch?v=HlVxH-_Lyo0&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=q5aAkaoIimc&feature=related
Περισσότερες πληροφορίες:
http://skhizein.com/
Η σκηνοθεσία είναι του Jeremy Clapin από τη Γαλλία.
Δείτε το.
Πηγή:
http://www.syrtari.gr/
(Μπράβο για τους ελληνικούς υπότιτλους)
Μπορείτε να τη δείτε και στο youtube:
http://www.youtube.com/watch?v=HlVxH-_Lyo0&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=q5aAkaoIimc&feature=related
Περισσότερες πληροφορίες:
http://skhizein.com/
Σάββατο 22 Μαΐου 2010
Franco Mastrogiovanni
Η τηλεκάμερα αποτυπώνει ένα σώμα δεμένο στο κρεβάτι, μέχρι και τη στιγμή του θανάτου του.
Βίντεο που προβλήθηκε πρόσφατα από την RaiTre: ένας άντρας, ο 58χρονος δάσκαλος Φράνκο Μαστροτζιοβάνι, νοσηλεύεται, στις 31 Ιουλίου 2009, με αναγκαστική νοσηλεία στο ψυχιατρικό τμήμα του νοσοκομείου San Luca, στην Vallo della Lucania, της επαρχίας του Salerno.
Μπαίνει περπατώντας, καθηλώνεται και πεθαίνει μετά από τέσσερις ημέρες...
Ο εισαγγελέας στέλνει στο δικαστήριο 6 γιατρούς (συμπεριλαμβανομένου του διευθυντή ψυχιάτρου του τμήματος) και 8 νοσηλευτές της μονάδας.
Η δίκη έχει προσδιοριστεί για τις 28 Ιουνίου.
Η υπόθεση έχει πάρει μεγάλη δημοσιότητα στην Ιταλία, μέσα από την τηλεόραση, τον Τύπο, διάφορα blog κλπ.
Στο μεταξύ, το εν λόγω τμήμα παραμένει κλειστό, εκτός λειτουργίας.
Το υλικό του βίντεο, που προμήθευσε τα αδιάσειστα στοιχεία του συμβάντος, πάνω στα οποία βασίζεται και η ποινική δίωξη των κατηγορουμένων, προέρχεται από τις τηλεκάμερες που ήταν τοποθετημένες μέσα στο δωμάτιο που νοσηλευόταν ο Φρ. Μαστροτζιοβάνι.
Πηγή: http://www.psyspirosi.gr/
Τετάρτη 19 Μαΐου 2010
Η Τραγωδία της Εκδίκησης
Και επειδή αυτό το παρασκευοσαββατοκυριακοδεύτερο ήταν γεμάτο ωραία πράγματα,θα σας πω λίγα λόγια και για μία άλλη παράσταση που είδα,αυτή τη φορά στο Εθνικό.
''Τίτος Ανδρόνικος'' του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ.
Ο στρατηγός Τίτος Ανδρόνικος επιστρέφει θριαμβευτής στη Ρώμη, μετά την εκστρατεία που έκανε ενάντια στους Γότθους.Μαζί του φέρνει ως λάφυρο και τη βασίλισσα των Γότθων,Ταμόρα.Ο Τίτος,για να εκδικηθεί το θάνατο των δικών του παιδιών,αποφασίζει να θυσιάσει τον πρωτότοκο γιό της βασίλισσας.Και έτσι ξεκινά ένας ατέλειωτος κύκλος βίας.
Εξουσία,διαστροφή,αίμα,οργή και δίψα για εκδίκηση.Ακραία ανθρώπινα ένστικτα που δείχνουν να ταιριάζουν απόλυτα με τη βία που δέχεται ή ασκεί ο καθένας μας σήμερα.
Πρόκειται για έργο της νεανικής περιόδου του Σαίξπηρ,το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της «τραγωδίας της εκδίκησης».
Καθηλωτική παράσταση.
Φοβερό το έργο του Σαίξπηρ,πολύ καλοί ηθοποιοί,ευρηματική και τολμηρή σκηνοθεσία από την Άντζελα Μπρούσκου.Από τις λίγες θεατρικές παραστάσεις που με έχουν ενθουσιάσει ever.
Η ένταση που ένιωσα από την αρχή του έργου κράτησε μέχρι το τέλος του.Μην το χάσετε.
Περισσότερες πληροφορίες:
http://www.n-t.gr/el/events/titos_andronikos/
''Τίτος Ανδρόνικος'' του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ.
Ο στρατηγός Τίτος Ανδρόνικος επιστρέφει θριαμβευτής στη Ρώμη, μετά την εκστρατεία που έκανε ενάντια στους Γότθους.Μαζί του φέρνει ως λάφυρο και τη βασίλισσα των Γότθων,Ταμόρα.Ο Τίτος,για να εκδικηθεί το θάνατο των δικών του παιδιών,αποφασίζει να θυσιάσει τον πρωτότοκο γιό της βασίλισσας.Και έτσι ξεκινά ένας ατέλειωτος κύκλος βίας.
Εξουσία,διαστροφή,αίμα,οργή και δίψα για εκδίκηση.Ακραία ανθρώπινα ένστικτα που δείχνουν να ταιριάζουν απόλυτα με τη βία που δέχεται ή ασκεί ο καθένας μας σήμερα.
Πρόκειται για έργο της νεανικής περιόδου του Σαίξπηρ,το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της «τραγωδίας της εκδίκησης».
Καθηλωτική παράσταση.
Φοβερό το έργο του Σαίξπηρ,πολύ καλοί ηθοποιοί,ευρηματική και τολμηρή σκηνοθεσία από την Άντζελα Μπρούσκου.Από τις λίγες θεατρικές παραστάσεις που με έχουν ενθουσιάσει ever.
Η ένταση που ένιωσα από την αρχή του έργου κράτησε μέχρι το τέλος του.Μην το χάσετε.
Τίτος: Αφού ούτε στη γη ούτε στην κόλαση υπάρχει δίκιο,θα ικετέψουμε τον ουρανό και όλους τους θεούς να στείλουν τη θεά Εκδίκηση.
Περισσότερες πληροφορίες:
http://www.n-t.gr/el/events/titos_andronikos/
Τρίτη 18 Μαΐου 2010
Ο Κόσμος Ανάποδα
Χθές βράδυ πήγα σε μια ξεχωριστή παράσταση.
Μουσική σκηνή ''Πυρήνας'' και...''Ο κόσμος ανάποδα''!
Ο Άγγελος Αγγέλου (συνθέτης) και η Εμη Σίνη (στιχουργός) έφτιαξαν το ομώνυμο παιδικό μουσικό cd,οι ήρωες του οποίου ζωντάνεψαν και έδωσαν μια μουσικοθεατρική παράσταση που έσφυζε από ζωή και νεύρο,γεμάτη κέφι και υπέροχες ιστορίες.
Τα γλυκά κάνουν στους δρόμους πορείες διαμαρτυρίας,οι βρύσες βρίζουν,ο πυρετός παραμιλάει,ο μαέστρος της κακίας απολαμβάνει την παραφωνία και άλλα πολλά περίεργα πράγματα.
Απολαυστική παράσταση και παιδιά με πολύ όρεξη και πολύ ταλέντο.Γύρισα σπίτι μ'ένα χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό μου.
Και όπως λένε και οι δημιουργοί:
<<Κρατήστε τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω και ας γυρίσουμε έτσι τον κόσμο ανάποδα>>Παίζουν οι: Ελισσαίος Βλάχος,Έμη Σίνη
Τραγουδούν οι:
Πάνος Αθανασόπουλος,Τίμος Δασκαλόπουλος,Μαρία Παπαγεωργίου,Παντελής Ραβδάς
Μουσική:
Πιάνο: Άγγελος Αγγέλου
Ακορντεόν: Θόδωρος Κοτεπάνος
Κλαρινέτο: Μαρίνος Γαλατσινός
Τετάρτη 12 Μαΐου 2010
Γιατί στην τελική..
Κανείς δεν μπορεί να δικαιολογήσει τους ανεγκέφαλους που δολοφόνησαν τρεις ανθρώπους,είτε ήταν αξιοθρήνητα <<μπαχαλάκια>> που νομίζουν ότι έτσι κάνουν επανάσταση,είτε ήταν κουκουλοφόροι που ερωτοτροπούν χρονίως και αδιακρίτως με την αστυνομία.
Η ευθύνη πέφτει πρωτίστως σε αυτούς που έβαλαν φωτιά στις ζωές τριών ανθρώπων,εργαζομένων,σαν εσένα,σαν εμένα,σαν όλους μας και που κάποιοι κάφροι-ευτυχώς ελάχιστοι-είπαν ότι τους άξιζε γιατί ήταν απεργοσπάστες.
Αίσχος.-
Ευθύνη έχει,δευτερευόντως,και η διεύθυνση της Marfin,καθώς υποχρέωσε εκβιαστικά τους υπαλλήλους της να παραμείνουν στην τράπεζα,τη συγκεκριμένη μέρα,στο συγκεκριμένο σημείο και χωρίς επαρκή μέσα πυρόσβεσης και πυρασφάλειας.
Και ας αναλογιστεί το κράτος,αλλά και ο καθένας μας ξεχωριστά,τις δικές του ευθύνες.
Γιατί στην τελική,
Άνθρωπος (..και ρατσιστής,έλληνας,μαλάκας,κ.α.) δε γεννιέσαι.Γίνεσαι.
Η ευθύνη πέφτει πρωτίστως σε αυτούς που έβαλαν φωτιά στις ζωές τριών ανθρώπων,εργαζομένων,σαν εσένα,σαν εμένα,σαν όλους μας και που κάποιοι κάφροι-ευτυχώς ελάχιστοι-είπαν ότι τους άξιζε γιατί ήταν απεργοσπάστες.
Αίσχος.-
Ευθύνη έχει,δευτερευόντως,και η διεύθυνση της Marfin,καθώς υποχρέωσε εκβιαστικά τους υπαλλήλους της να παραμείνουν στην τράπεζα,τη συγκεκριμένη μέρα,στο συγκεκριμένο σημείο και χωρίς επαρκή μέσα πυρόσβεσης και πυρασφάλειας.
Και ας αναλογιστεί το κράτος,αλλά και ο καθένας μας ξεχωριστά,τις δικές του ευθύνες.
Γιατί στην τελική,
Άνθρωπος (..και ρατσιστής,έλληνας,μαλάκας,κ.α.) δε γεννιέσαι.Γίνεσαι.
Εξαιρετικά δυσμενείς οι συνθήκες για τους μετανάστες στα κρατητήρια του «Ελ. Βενιζέλος»
| 11/5/2010 | | |
| Τραγική είναι η κατάσταση που επικρατεί τις τελευταίες μέρες στα κρατητήρια του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» για τους περίπου 300 μετανάστες χωρίς έγγραφα και αιτούντες άσυλο που κρατούνται εκεί. Συνωστισμένοι μέσα σε εξαιρετικά μικρούς θαλάμους χωρίς εξαερισμό και δυνατότητα προαυλισμού, χωρίς πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και ενημέρωσης για νομικά θέματα, παραμένουν κρατούμενοι στους χώρους αυτούς για ένα χρονικό διάστημα που μπορεί να ξεπεράσει και τις 40 μέρες. Ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ) που επισκέφτηκε το αστυνομικό τμήμα του αεροδρομίου την Παρασκευή 30 Απριλίου, κατέγραψε τις ιατρικές και ανθρωπιστικές ανάγκες των μεταναστών και διένειμε κάποια βασικά είδη προσωπικής υγιεινής. Οι συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής που αντίκρισε η ομάδα μέσα στα κρατητήρια ήταν εξαιρετικά δυσμενείς για τους μετανάστες. Την ημέρα της επίσκεψης της ομάδας των ΓΧΣ, βρίσκονταν στα κρατητήρια περίπου 300 άτομα, μεταξύ αυτών 21 παιδιά από 3 έως 12 ετών και τέσσερα βρέφη, καθώς και δύο έγκυες γυναίκες. Σε έναν από τους χώρους κράτησης που αποτελείται από εννέα κελιά, το καθένα χωρητικότητας τριών ατόμων, βρίσκονταν συνολικά 130 άνδρες οι οποίοι βρίσκονταν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο λόγω της έλλειψης χώρου. Αναγκάζονταν να κοιμούνται σε κουβέρτες στο πάτωμα, εάν και εφόσον υπήρχε επαρκής χώρος για να ξαπλώσουν, ενώ δεν είχαν άμεση πρόσβαση στις δύο τουαλέτες και ντους, που υπάρχουν στο χώρο και που μπορούν να χρησιμοποιήσουν μόνο δύο φορές την ημέρα. Σε δύο άλλους χώρους του αστυνομικού τμήματος, όπου κρατούνται οι αιτούντες άσυλο, οι υπό απέλαση μετανάστες και οι οικογένειες με τα παιδιά, οι συνθήκες ήταν εξίσου δύσκολες για τους κρατούμενους. Ειδικά στο μεγαλύτερο χώρο που χρησιμοποιείται για τις οικογένειες η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα αποπνικτική, καθώς στα τρία δωμάτια χωρητικότητας 8 – 12 ατόμων, όπου κρατούνταν 155 άτομα δεν υπήρχε καμία δυνατότητα εξαερισμού και υπήρχαν μόνο τρεις τουαλέτες και ντους. Και σε αυτό το χώρο επικρατούσε μεγάλος συνωστισμός, με μητέρες και μικρά παιδιά να μοιράζονται τα λιγοστά τετραγωνικά που τους αναλογούσαν πάνω σε βρώμικες κουβέρτες που χρησιμοποιούσαν για στρώματα, χωρίς να έχουν καμία δυνατότητα για προαυλισμό. Παρά τις τόσο άσχημες συνθήκες υγιεινής οι μετανάστες δεν έχουν καμία πρόσβαση σε είδη πρώτης ανάγκης και προσωπικής υγιεινής, όπως σαπούνια, απορρυπαντικά, βρεφικές πάνες κλπ, γεγονός που επιδεινώνει ακόμα περισσότερο την ήδη δυσμενή κατάσταση μέσα στα κρατητήρια. Η ομάδα των ΓΧΣ κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της διένειμε σε όλους τους κρατούμενους μετανάστες είδη προσωπικής υγιεινής (σαπούνια, οδοντόκρεμες και οδοντόβουρτσες).Οι ιατρικές ανάγκες που κατέγραψε η ομάδα των ΓΧΣ ήταν εξίσου μεγάλες και άμεσες, καθώς δεν υπάρχει γιατρός που να επισκέπτεται σε καθημερινή βάση τα κρατητήρια, ύστερα από τη λήξη της δίμηνης ιατρικής παρέμβασης που υλοποίησε το ΚΕΕΛΠΝΟ τους προηγούμενους μήνες. Στο χώρο κρατούνταν άτομα με άσθμα, διαβήτη και καρδιακά προβλήματα. Δύο από τους διαβητικούς ασθενείς που βρίσκονται σε αγωγή με ινσουλίνη δεν είχαν πρόσβαση στη φαρμακευτική αγωγή. Ένας μετανάστης με πολλαπλά τραύματα που βάσει ιατρικής γνωμάτευσης θα έπρεπε να έχει καθημερινά ιατρική φροντίδα στα τραύματα που έφερε, επίσης δεν είχε τη δυνατότητα πρόσβασης στην απαιτούμενη φροντίδα. Καταγράφηκαν επίσης πολλές περιπτώσεις δερματικών παθήσεων (αλλεργίες, μολύνσεις από σταφυλόκοκκο και δερματίτιδες), ιογενείς λοιμώξεις, όπως ένα μωρό με ιλαρά, και βακτηριακές λοιμώξεις που σχετίζονται άμεσα με τις συνθήκες υγιεινής και το συνωστισμό που επικρατεί στο χώρο. Οι περισσότεροι από τους ασθενείς είχαν ανάγκη πλήρους ιατρικής εξέτασης, συμπεριλαμβανομένων ιατρικών εξετάσεων και ιατρικής παρακολούθησης. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της η ομάδα των ΓΧΣ μπόρεσε να περιθάλψει μόνο 7 άτομα. Οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών που κρατούνται στο αστυνομικό τμήμα του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» οφείλονται κατά κύριο λόγο στο συνωστισμό και στην παντελή απουσία διανομής ειδών προσωπικής υγιεινής. Επίσης, η απουσία ιατρικής περίθαλψης σε σταθερή βάση αποτελεί σημαντικό έλλειμμα. Σύμφωνα με την εμπειρία των ΓΧΣ, παρόμοιες συνθήκες παρατηρούνται και σε άλλους χώρους κράτησης μεταναστών στην ελληνική επικράτεια. Οι ΓΧΣ καλούν τα αρμόδια υπουργεία να αναλάβουν άμεσα δράση, ώστε να βρεθεί λύση στο πρόβλημα του συνωστισμού, της απουσίας βασικών ειδών προσωπικής υγιεινής και ιατρικής περίθαλψης, γενικότερα στους χώρους κράτησης μεταναστών και ειδικότερα στα κρατητήρια του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος». Πηγή: Γιατροί Χωρίς Σύνοραhttp://www.msf.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2283&Itemid=235 |
Τρίτη 11 Μαΐου 2010
Η Wall Street και άλλες δικτατορίες
Ακούστε την ραδιοφωνική εκπομπή του Άρη Χατζηστεφάνου ''Infowar'' στις 9/5/2010,για το πώς στήθηκε το κερδοσκοπικό παιχνίδι εναντίον της Ελλάδας.Πάρα πολύ καλή εκπομπή.
http://www.skai.gr/player/Radio/?MMID=113021
http://www.skai.gr/player/Radio/?MMID=113021
Δευτέρα 10 Μαΐου 2010
Σώστε το Munting Nayon
Το ΚΑΣΑΠΙ είναι μια οργάνωση Φιλιππινέζων μεταναστών εργατών στην Ελλάδα. Μια από τις δραστηριότητές μας είναι η λειτουργία του ολοήμερου κέντρου φροντίδας για μικρά παιδιά, Munting Nayon (Μικρό Χωριό), που ξεκίνησε ως μια πρωτοβουλία αυτοβοήθειας το 1994. Παρά τους περιορισμένους πόρους και πολλά εμπόδια, καταφέραμε να υλοποιήσουμε και να συνεχίσουμε αυτή την υπηρεσία για τους μετανάστες όλων των εθνών, μέχρι σήμερα.
Πρόσφατα, πληροφορηθήκαμε ότι το διώροφο κτίριο, που χρησιμοποιούμε για το Munting Nayon, δεν πληρεί τις προϋποθέσεις που ορίζονται από το νόμο για τους παιδικούς σταθμούς. Aν το Munting Nayon κλείσει, πού θα πηγαίνουν τα παιδιά τους οι μητέρες; Οι ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί ζητούν υψηλά δίδακτρα και οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί δεν λειτουργούν πέρα από ορισμένες ώρες. Τα παιδιά θα κλειστούν στα διαμερίσματά τους γιατί οι γονείς τους αναγκάζονται να δουλέψουν πολλές ώρες για να επιβιώσουν.
Εμείς ζητάμε βοήθεια, επειδή θέλουμε να συνεχίσουμε να παρέχουμε ένα δεύτερο σπίτι για τα παιδιά. Για να το πετύχουμε αυτό, θα πρέπει να κάνουμε επισκευές στο τωρινό κτήριο, με κόστος πάνω από 180,000 ευρώ.
Γιατί το Munting Nayon πρέπει να εξακολουθήσει να υπάρχει
1. Το Munting Nayon καλύπτει μια ζωτική ανάγκη των μεταναστών όλων των εθνών για την νηπιακή εκπαίδευση των παιδιών τους προσφέροντάς τους ένα ασφαλές, δημιουργικό περιβάλλον.
2. Το Munting Nayon είναι το μοναδικό καθημερινό εκπαιδευτικό πρόγραμμα για παιδιά που οργανώνεται από μετανάστες και έχει μεγάλη σημασία στην προσπάθεια τους να ενδυναμωθούν.
3. Παρέχει στα παιδιά ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον όπου συνειδητοποιούν ότι αποτελούν μέρος ενός πολυ-φυλετικού κόσμου, μαθαίνοντας να αποδέχονται και να σέβονται τις πολυ-φυλετικές διαφορές τους.
4. Το ωράριο λειτουργίας του Munting Nayon είναι προσαρμοσμένο στα μακρά ωράρια εργασίας των γονιών.
5. Τα περισσότερα των παιδιών που έχουν φοιτήσει στο Munting Nayon παρακολουθούν, τώρα, ελληνικά σχολεία και έχουν προσαρμοστεί ως τώρα ικανοποιητικά.
Πηγή,περισσότερες πληροφορίες για το πώς μπορείτε να βοηθήσετε:
http://www.kasapi.gr/
Δείτε και το βίντεο: http://www.kasapi.gr/05/save-munting-nayon-episode-i/
Πρόσφατα, πληροφορηθήκαμε ότι το διώροφο κτίριο, που χρησιμοποιούμε για το Munting Nayon, δεν πληρεί τις προϋποθέσεις που ορίζονται από το νόμο για τους παιδικούς σταθμούς. Aν το Munting Nayon κλείσει, πού θα πηγαίνουν τα παιδιά τους οι μητέρες; Οι ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί ζητούν υψηλά δίδακτρα και οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί δεν λειτουργούν πέρα από ορισμένες ώρες. Τα παιδιά θα κλειστούν στα διαμερίσματά τους γιατί οι γονείς τους αναγκάζονται να δουλέψουν πολλές ώρες για να επιβιώσουν.
Εμείς ζητάμε βοήθεια, επειδή θέλουμε να συνεχίσουμε να παρέχουμε ένα δεύτερο σπίτι για τα παιδιά. Για να το πετύχουμε αυτό, θα πρέπει να κάνουμε επισκευές στο τωρινό κτήριο, με κόστος πάνω από 180,000 ευρώ.
Γιατί το Munting Nayon πρέπει να εξακολουθήσει να υπάρχει
1. Το Munting Nayon καλύπτει μια ζωτική ανάγκη των μεταναστών όλων των εθνών για την νηπιακή εκπαίδευση των παιδιών τους προσφέροντάς τους ένα ασφαλές, δημιουργικό περιβάλλον.
2. Το Munting Nayon είναι το μοναδικό καθημερινό εκπαιδευτικό πρόγραμμα για παιδιά που οργανώνεται από μετανάστες και έχει μεγάλη σημασία στην προσπάθεια τους να ενδυναμωθούν.
3. Παρέχει στα παιδιά ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον όπου συνειδητοποιούν ότι αποτελούν μέρος ενός πολυ-φυλετικού κόσμου, μαθαίνοντας να αποδέχονται και να σέβονται τις πολυ-φυλετικές διαφορές τους.
4. Το ωράριο λειτουργίας του Munting Nayon είναι προσαρμοσμένο στα μακρά ωράρια εργασίας των γονιών.
5. Τα περισσότερα των παιδιών που έχουν φοιτήσει στο Munting Nayon παρακολουθούν, τώρα, ελληνικά σχολεία και έχουν προσαρμοστεί ως τώρα ικανοποιητικά.
Πηγή,περισσότερες πληροφορίες για το πώς μπορείτε να βοηθήσετε:
http://www.kasapi.gr/
Δείτε και το βίντεο: http://www.kasapi.gr/05/save-munting-nayon-episode-i/
Εργαζόμενοι του ΥΠΠΟ για Marfin
Εμείς, οι εργαζόμενοι του Υπουργείου Πολιτισμού που βρεθήκαμε σήμερα στο δρόμο σε μια πρωτοφανούς μαζικότητας παλλαϊκή διαδήλωση ενάντια στα «μέτρα» της κυβέρνησης, ακούσαμε με έκπληξη και αποτροπιασμό στα δελτία των 8 ένα σωρό ψευδείς ειδήσεις σε σχέση με τον τραγικό θάνατο που βρήκαν 3 εργαζόμενοι μέσα στο κτίριο της Marfin Bank στην οδό Σταδίου.
Ούτε λίγο ούτε πολύ προσπάθησαν να μας πείσουν ότι οι διαδηλωτές δεν άφησαν τα οχήματα της πυροσβεστικής να φτάσουν έγκαιρα στο σημείο. Επειδή το μπλοκ των εργαζόμενων του Υπουργείου Πολιτισμού, ανάμεσα σε άλλα μπλοκ εργαζομένων, βρέθηκε στην οδό Σταδίου, ακριβώς πριν το σημείο της πυρκαγιάς, θα αναφέρουμε τα πραγματικά περιστατικά των οποίων ήμασταν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες.
Συγκεκριμένα, στις 2:10 μ.μ., ενώ από το κτίριο της τράπεζας Marfin έβγαιναν πυκνοί καπνοί για περίπου 15 λεπτά, και ενώ το μπλοκ μας διαδήλωνε στην οδό Σταδίου, είδαμε δύο πυροσβεστικά οχήματα να φτάνουν στην οδό Πεσματζόγλου και να σταματούν στην γωνία. Αμέσως, οι διαδηλωτές από όλα τα μπλοκ που βρίσκονταν από την Πεσματζόγλου ως τη Σταδίου 23 άνοιξαν τον δρόμο για να μπορέσουν τα πυροσβεστικά οχήματα να περάσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Όχι μόνο τα πυροσβεστικά οχήματα δεν «απειλήθηκαν» ή «παρεμποδίστηκαν» από τους διαδηλωτές, όπως ψευδώς αναφέρθηκε στα ΜΜΕ, αλλά επιπλέον πολλοί από τους διαδηλωτές προσπαθούσαν να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Με έκπληξή μας είδαμε, αντί για τα πυροσβεστικά οχήματα, να εμφανίζονται ξαφνικά μηχανοκίνητες αστυνομικές δυνάμεις της ομάδας ΔΕΛΤΑ, οι οποίες επιχείρησαν να περάσουν μέσα στην πορεία από τον χώρο τον οποίο είχαμε ανοίξει για την Πυροσβεστική. Προσπάθησαν δηλαδή να εκμεταλλευτούν την τραγική κατάσταση για να επιτεθούν στην πορεία! Η επιχείρηση της ομάδας ΔΕΛΤΑ ανακόπηκε από εμάς και άλλους διαδηλωτές, που μπήκαμε μπροστά, διαμαρτυρηθήκαμε και διώξαμε την ομάδα ΔΕΛΤΑ προκειμένου να περάσει η Πυροσβεστική. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια, όπως επίσης και ότι όταν περάσαμε μπροστά από το κτίριο της Τράπεζας MARFIN διαπιστώσαμε ότι δύο διμοιρίες ήταν παραταγμένες έξω από το κτίριο και οι διαδηλωτές άρχισαν να τους φωνάζουν γιατί κάθονταν άπρακτοι και δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να βοηθήσουν τους εργαζόμενους της Marfin που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τα μπαλκόνια!
Προφανώς καταδικάζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τον ή τους ανεγκέφαλους που προέβησαν σε δολοφονική ενέργεια πετώντας μολότοφ μέσα σε χώρο εργασίας –προβοκάτορες ή όχι, δεν είχαν καμία σχέση ούτε με τους διαδηλωτές ούτε με τα αιτήματα και τις πρακτικές των απεργών. Όμως, σχετικά με την τραγική κατάληξη, υπάρχουν επιπλέον μια σειρά από ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει η κυβέρνηση και η ιδιοκτησία της MARFIN, όπως:
· Γιατί οι εργαζόμενοι αυτοί δούλευαν σε ένα κτίριο με την πόρτα κλειδωμένη (την οποία προσπάθησαν, χωρίς αποτέλεσμα, να ανοίξουν οι διαδηλωτές για να βοηθήσουν τους εγκλωβισμένους).
· Το κτίριο δεν διέθετε ούτε σύστημα πυρόσβεσης, ως όφειλε με βάση τους κανονισμούς υγιεινής και ασφάλειας, ούτε διέξοδο κινδύνου; Εν έτει 2010 σε τι συνθήκες δουλεύουν οι εργαζόμενοι της Marfin bank και ποιος επιβλέπει την υγιεινή και την ασφάλειά τους;
· Γιατί η Πυροσβεστική άργησε να φτάσει στο σημείο, αφού εμείς οι διαδηλωτές κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να βοηθήσουμε την απρόσκοπτη πρόσβασή της;
· Ποιος ήταν ο ρόλος της αστυνομίας στο περιστατικό;
Η κυβέρνηση, που έχει τα χέρια της λερωμένα με αίμα, ας απαντήσει αυτά τα ερωτήματα, αντί να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το θάνατο τριών εργαζόμενων για να «νομιμοποιήσει» τα μέτρα που θα οδηγήσουν στην φτώχεια και τον αποκλεισμό εκατομμύρια εργαζόμενους αυτής της χώρας.
Εργαζόμενοι-ες ΥΠΠΟΤ
Πηγή:http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1164311
Ούτε λίγο ούτε πολύ προσπάθησαν να μας πείσουν ότι οι διαδηλωτές δεν άφησαν τα οχήματα της πυροσβεστικής να φτάσουν έγκαιρα στο σημείο. Επειδή το μπλοκ των εργαζόμενων του Υπουργείου Πολιτισμού, ανάμεσα σε άλλα μπλοκ εργαζομένων, βρέθηκε στην οδό Σταδίου, ακριβώς πριν το σημείο της πυρκαγιάς, θα αναφέρουμε τα πραγματικά περιστατικά των οποίων ήμασταν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες.
Συγκεκριμένα, στις 2:10 μ.μ., ενώ από το κτίριο της τράπεζας Marfin έβγαιναν πυκνοί καπνοί για περίπου 15 λεπτά, και ενώ το μπλοκ μας διαδήλωνε στην οδό Σταδίου, είδαμε δύο πυροσβεστικά οχήματα να φτάνουν στην οδό Πεσματζόγλου και να σταματούν στην γωνία. Αμέσως, οι διαδηλωτές από όλα τα μπλοκ που βρίσκονταν από την Πεσματζόγλου ως τη Σταδίου 23 άνοιξαν τον δρόμο για να μπορέσουν τα πυροσβεστικά οχήματα να περάσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Όχι μόνο τα πυροσβεστικά οχήματα δεν «απειλήθηκαν» ή «παρεμποδίστηκαν» από τους διαδηλωτές, όπως ψευδώς αναφέρθηκε στα ΜΜΕ, αλλά επιπλέον πολλοί από τους διαδηλωτές προσπαθούσαν να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Με έκπληξή μας είδαμε, αντί για τα πυροσβεστικά οχήματα, να εμφανίζονται ξαφνικά μηχανοκίνητες αστυνομικές δυνάμεις της ομάδας ΔΕΛΤΑ, οι οποίες επιχείρησαν να περάσουν μέσα στην πορεία από τον χώρο τον οποίο είχαμε ανοίξει για την Πυροσβεστική. Προσπάθησαν δηλαδή να εκμεταλλευτούν την τραγική κατάσταση για να επιτεθούν στην πορεία! Η επιχείρηση της ομάδας ΔΕΛΤΑ ανακόπηκε από εμάς και άλλους διαδηλωτές, που μπήκαμε μπροστά, διαμαρτυρηθήκαμε και διώξαμε την ομάδα ΔΕΛΤΑ προκειμένου να περάσει η Πυροσβεστική. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια, όπως επίσης και ότι όταν περάσαμε μπροστά από το κτίριο της Τράπεζας MARFIN διαπιστώσαμε ότι δύο διμοιρίες ήταν παραταγμένες έξω από το κτίριο και οι διαδηλωτές άρχισαν να τους φωνάζουν γιατί κάθονταν άπρακτοι και δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να βοηθήσουν τους εργαζόμενους της Marfin που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τα μπαλκόνια!
Προφανώς καταδικάζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τον ή τους ανεγκέφαλους που προέβησαν σε δολοφονική ενέργεια πετώντας μολότοφ μέσα σε χώρο εργασίας –προβοκάτορες ή όχι, δεν είχαν καμία σχέση ούτε με τους διαδηλωτές ούτε με τα αιτήματα και τις πρακτικές των απεργών. Όμως, σχετικά με την τραγική κατάληξη, υπάρχουν επιπλέον μια σειρά από ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει η κυβέρνηση και η ιδιοκτησία της MARFIN, όπως:
· Γιατί οι εργαζόμενοι αυτοί δούλευαν σε ένα κτίριο με την πόρτα κλειδωμένη (την οποία προσπάθησαν, χωρίς αποτέλεσμα, να ανοίξουν οι διαδηλωτές για να βοηθήσουν τους εγκλωβισμένους).
· Το κτίριο δεν διέθετε ούτε σύστημα πυρόσβεσης, ως όφειλε με βάση τους κανονισμούς υγιεινής και ασφάλειας, ούτε διέξοδο κινδύνου; Εν έτει 2010 σε τι συνθήκες δουλεύουν οι εργαζόμενοι της Marfin bank και ποιος επιβλέπει την υγιεινή και την ασφάλειά τους;
· Γιατί η Πυροσβεστική άργησε να φτάσει στο σημείο, αφού εμείς οι διαδηλωτές κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να βοηθήσουμε την απρόσκοπτη πρόσβασή της;
· Ποιος ήταν ο ρόλος της αστυνομίας στο περιστατικό;
Η κυβέρνηση, που έχει τα χέρια της λερωμένα με αίμα, ας απαντήσει αυτά τα ερωτήματα, αντί να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το θάνατο τριών εργαζόμενων για να «νομιμοποιήσει» τα μέτρα που θα οδηγήσουν στην φτώχεια και τον αποκλεισμό εκατομμύρια εργαζόμενους αυτής της χώρας.
Εργαζόμενοι-ες ΥΠΠΟΤ
Πηγή:http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1164311
Κυριακή 9 Μαΐου 2010
Μπερλουσκόνι αλά ελληνικά
Aπό τον Ιό της Κυριακής:
ΣΕΝΑΡΙΑ "ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ"
Η μετοχοποίηση της δημοκρατίας
Τον παλιό καλό καιρό το κενό εξουσίας το κάλυπταν τα τανκς, διορίζοντας υπουργούς τα στελέχη κάποιων πολυεθνικών. Σήμερα, αυτοί που καλούνται να μας "σώσουν" είναι οι ίδιοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας βρίσκεται σε καθολική κρίση νομιμοποίησης. Η μονομερής ανατροπή του κοινωνικού συμβολαίου των τελευταίων δεκαετιών σε βάρος της μισθωτής εργασίας, των συνταξιούχων κι ενός τμήματος των μικροαστικών στρωμάτων, και μάλιστα από μια κυβέρνηση που εξελέγη υποσχόμενη κεϋνσιανές πολιτικές τόνωσης της ζήτησης και φιλολαϊκής αναδιανομής των εισοδημάτων, έχει δημιουργήσει μια πραγματικά εκρηκτική κατάσταση. Το χάσμα ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία και μια κοινωνία που διαπιστώνει πως μετατρέπεται επ’ αόριστον σε πειραματόζωο (με βάση τη γνωστή συνταγή του γαϊδάρου του Χότζα), δύσκολα θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο.
Το μαζικό ξέσπασμα της περασμένης Τετάρτης, με τη μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων δεκαετιών και τις βίαιες συγκρούσεις που τη συνόδευσαν, αποκάλυψε σε όλη της την έκταση αυτή την κρίση νομιμοποίησης.
Το πάνδημο πένθος για τα τρία αθώα θύματα της εγκληματικής επίθεσης με μολότοφ σε μια τράπεζα εν λειτουργία, και η προσχηματική επίκλησή του απ’ όσους το είδαν σαν μια χρυσή ευκαιρία για να πνίξουν μια και καλή τις λαϊκές αντιδράσεις, δύσκολα μπορεί να κρύψει τη βασική είδηση της ημέρας.
Παρά την εμμονή των καναλιών να μιλάνε για «ειρηνική διαδήλωση» (σε αντιδιαστολή προς τα «έκτροπα»), στην πραγματικότητα, όπως διαπίστωνε όποιος βρισκόταν στο πεζοδρόμιο εκείνες τις ώρες, οι επιθετικές διαθέσεις αγκάλιαζαν το σύνολο σχεδόν όσων κατέβηκαν στους δρόμους. Αυτοί που όρμησαν στη Βουλή δεν ήταν τίποτα αντιεξουσιαστές αλλά άνθρωποι που στην πλειοψηφία τους δεν πρέπει να είχαν ξαναβρεθεί σε δυναμική διαδήλωση.
Πολλοί ρωτούσαν π.χ. «τι είναι αυτό που μας ρίχνουν» (εννοώντας τα δακρυγόνα), ενώ άλλοι διακήρυσσαν μεγαλόφωνα πως, για να τα βγάλουν πέρα με τα ΜΑΤ, την επόμενη φορά «πρέπει να κατεβούν με τα δίκανα». Και δεν ήταν καθόλου κουκουλοφόρος εκείνος ο εξηντάρης με το παλούκι ανά χείρας που, μέσα στους καπνούς των χημικών, εξηγούσε στο κινητό πως «αντί να πεθάνει στο σπίτι του από πείνα προτιμά να πεθάνει πολεμώντας μπροστά στη Βουλή».
Το σύνθημα «είμαστε χιλιάδες, είμαστε πολλοί, σήμερα θα μπούμε όλοι στη Βουλή» δεν το φώναζαν οι «αριστεριστές» αλλά χιλιάδες κόσμου από τα επίσημα μπλοκ των ΔΕΚΟ και της ΓΣΕΕ του Παναγόπουλου. Οι κραυγές «κλέφτες-κλέφτες» και η προτροπή «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» έβγαιναν αυθόρμητα από χιλιάδες στόματα.
Ακρως ισοπεδωτικές και πολιτικά αντιδραστικές, αφού στόχος γίνονται όλοι συλλήβδην οι (εκλεγμένοι) «300» κι όχι οι κυβερνήσεις ή οι επιχειρηματίες στους οποίους αυτές έχουν υποταχθεί, οι τελευταίες αυτές κραυγές εκφράζουν κυρίως τη διάχυτη απογοήτευση από την πλήρη υποταγή των εκάστοτε κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών στις πολιτικές επιλογές που μας έφεραν ως εδώ.
Οι «έχοντες και κατέχοντες» (και οι επικοινωνιακές τους εκπροσωπήσεις) διαπιστώνουν έτσι την ανάγκη προετοιμασίας της εναλλακτικής λύσης, αναζήτησης δηλαδή του πολιτικού εκείνου προσωπικού που θα μπορούσε να διαχειριστεί την επώδυνη (για τα λαϊκά στρώματα) μετάβαση προς το άγνωστο. Οι σχεδιασμοί αυτοί δεν έχουν φυσικά τίποτα προδιαγεγραμμένο: τα αφεντικά ψάχνουν κι αυτά στα τυφλά για τη συνταγή που θα εκτρέψει τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε βολικές (γι’ αυτά) κατευθύνσεις. Το παράδειγμα του Μπερλουσκόνι, στη γειτονική μας Ιταλία, είναι κάτι παραπάνω από εύγλωττο για το είδος του «επικοινωνιακού βοναπαρτισμού» στον οποίο μπορεί να καταλήξουν αυτές οι αναζητήσεις.
Προηγείται βέβαια η προετοιμασία του εδάφους, με τη διάχυση των ευθυνών σε όλους «τους πολιτικούς» (χωρίς ν’ αμφισβητείται η ανάγκη μιας κεντρικής κυβέρνησης, και μάλιστα με στιβαρό χέρι) και την προληπτική καταστολή του «εσωτερικού εχθρού». Τα ηλεκτρονικά -κυρίως- ΜΜΕ, που ευλόγησαν το ξέφρενο πάρτι της Ολυμπιάδας, ύμνησαν τις στρατηγικές επιλογές των κυβερνήσεων Σημίτη-Καραμανλή και το τελευταίο εξάμηνο επέβαλαν (μέσα από ένα πρωτοφανές προπαγανδιστικό μπαράζ) το «μονόδρομο» της υποταγής στη δικτατορία των αγορών, αναδεικνύονται ξανά σε βασικούς μηχανισμούς της «αλλαγής καθεστωτικής φρουράς».
Ο νέος «εσωτερικός εχθρός»
Πρώτο βήμα είναι η προσπάθεια προληπτικής εξουδετέρωσης όσων φωνών θα μπορούσαν να «εκτρέψουν» τη λαϊκή δυσαρέσκεια προς μια ανεπιθύμητη (για το κεφάλαιο) κατεύθυνση.
Θα πρέπει να είναι κανείς κακόπιστος για να μη διαπιστώσει ότι, παρά τα όρια και τις αδυναμίες τους, οι δυνάμεις της Αριστεράς μας είχαν έγκαιρα προειδοποιήσει για το πού οδηγούσε η «ισχυρή Ελλάδα» των τελευταίων δεκαετιών: είτε πρόκειται για το όργιο της «νόμιμης» διασπάθισης του δημόσιου πλούτου εν ονόματι του "εθνικού στόχου" της Ολυμπιάδας, είτε για το ταξικό περιεχόμενο της οικοδομούμενης «Ευρώπης των αγορών», πάντα υπήρχε κάποιος να σημάνει συναγερμό και να καλέσει σε αντίσταση.
Για τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς μας ηγεμόνες του «μεσαίου χώρου», οι φωνές αυτές ήταν «παλιομοδίτικες», «μίζερες», «προκατειλημμένες», «γραφικές». Σήμερα, που η ιστορική εξέλιξη τις δικαιώνει, οι ίδιοι μηχανισμοί τις αναγορεύουν πλέον (ή μάλλον ξανά) σε «επικίνδυνες» για την «εθνική μας επιβίωση».
Δεν είναι μόνο ο Γιώργος Καρατζαφέρης που, μετά τους «κουκουλοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ», ανακάλυψε τώρα πως και το ΚΚΕ «ό,τι δεν κατόρθωσε επί Γεωργίου Παπανδρέου του πρεσβυτέρου, το προσπαθεί και πάλι τώρα, επί Γεωργίου Παπανδρέου του νεωτέρου», με αποτέλεσμα να «απειλείται» όχι «μόνο η Οικονομία μας, αλλά ενδεχομένως η Δημοκρατία και το Σύνταγμα».
Τα περισσότερα κανάλια, μ’ επικεφαλής το ΣΚΑΪ, έσπευσαν κι αυτά να καταγγείλουν σε κάθε τόνο τους «παρεκτρεπόμενους» διαδηλωτές της περασμένης Τετάρτης σαν εθνικούς προδότες. Σε μια απίστευτη επίδειξη πολιτικής υποτέλειας, ο Πέτρος Ευθυμίου μας εξηγούσε το ίδιο βράδι, από τις συχνότητες του Alter, πως ακόμη και η εικόνα μιας Αθήνας γεμάτης διαδηλωτές και ΜΑΤ είναι απαράδεκτη, αφού ενδεχομένως να μη συνάδει με τα κέφια κάποιου τουριστικού μεγαλοπράκτορα!
Από κοντά και μια μερίδα του Τύπου. «Ουδείς μιλά για αυτούς που δεν οργανώνουν απλώς απεργίες, συχνά δίκαιες, αλλά στήνουν μηχανισμούς διάλυσης και χρεωκοπίας», ξεσπαθώνει στον «Ελεύθερο Τύπο» ο Αγαμέμνων Φαράκος (29/4). «Για αυτούς που εσκεμμένα διώχνουν στον αγύριστο κάθε επενδυτή, διώχνουν τους τουρίστες... Ολα τα προηγούμενα χρόνια έκλεισαν εσκεμμένα κάθε ξένη επένδυση, στο όνομα του αγώνα κατά της πλουτοκρατίας, ρίχνοντας χιλιάδες Έλληνες στην κόλαση της ανεργίας. Μια πραγματική 5η φάλαγγα κατά της Ελλάδας. Ισως καλά να πάθουμε, αφού τους αφήσαμε -νικημένους μάλιστα- να γράψουν αυτοί τη μεταπολεμική Ιστορία της Ελλάδας».
Ο Γιάννης Μαρίνος καταγγέλλει πάλι στο «Βήμα» (2/5) την ανοχή των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ «στο διαβρωτικό και παραπλανητικό λαϊκισμό των κομμάτων της Αριστεράς», που «προσβλέπουν πάντα στη βίαιη κατάληψη της εξουσίας, σε ανταγωνισμό με τους αναρχικούς»! Τώρα δε, «με την κυβέρνηση αδρανή και αδιάφορη να αφήνει να πολιορκούνται ακόμα και τα ξενοδοχεία της πλατείας Συντάγματος από το ΠΑΜΕ», μας διαβεβαιώνει, «βαδίζουμε προς το οικονομικό χάος και την κατάλυση της προβληματικής πιά δημοκρατίας μας».
Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και της ΟΛΜΕ, αποκαλύπτει στο «Πρώτο Θέμα» (2/5) ο Θέμος Αναστασιάδης, «εφαρμόζουν ένα εμπνευσμένο σχέδιο ολοκληρωτικής διάλυσης της χώρας ενόψει της παλινόρθωσης του (αν)ύπαρκτου κομμουνισμού. [...] Το γεγονός ότι η Αριστερά, ανανεωτική ή μη, έχει ‘φλιπάρει’ και θέλει να τα κάνει όλα γης μαδιάμ μας αφήνει μόνο δυο επιλογές: Η πρώτη είναι να τους σπάσει κάποιος τον τσαμπουκά και να τους βάλει στη θέση τους, καθότι δεν εκπροσωπούν ούτε το 10% του ελληνικού λαού. Υπάρχει όμως κάποιος να τους βάλει στη θέση τους;»
Κι ο κατάλογος των εχθρών του έθνους μεγαλώνει: «Πόσοι ‘διαδηλωτές’ επιστρατεύθηκαν, πόσες φορές, για να παραστήσουν τους ‘Οικολόγους’ και να υπάρξει μεθοδευμένο σαμποτάζ κατά της ενεργειακής αυτονομίας της Ελλάδας;», αναρωτιέται ρητορικά ο Μάκης Δεληπέτρος στην «Απογευματινή (29/4). «Πόσοι ‘αναλυτές’ έβαλαν κατά του ‘Ελληνικού Εθνικισμού’, ώστε να γίνει η χώρα τόπος ανάδειξης θεωριών χωρίς φανερό νόημα και να διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός;»
«Εξωσυνταγματικές» επαγγελίες
Πρέπει, λοιπόν, να μπει τάξη. Πρωταγωνιστής στην καμπάνια για την επιβολή της αναδεικνύεται το συγκρότημα Αλαφούζου, με τις (γνωστές και από παλιότερες «αντιτρομοκρατικές» επιδόσεις τους) επώνυμες υπογραφές του.
Χαρακτηριστικό το πολυσυζητημένο άρθρο του Τάσου Τέλλογλου στο protagon.gr (28/4), όπου «διαπιστωνόταν» πως «ο πολιτικός χρόνος αυτής της κυβέρνησης έχει παρέλθει» και σκιαγραφούνταν η επερχόμενη «νέα Μεταπολίτευση»: «Το πιθανότερο είναι ότι και η επόμενη θα έχει ως βασικό κορμό της το ΠΑΣΟΚ. Είναι ανάγκη να έχει πρωθυπουργό τον κ. Παπανδρέου;»
Το ψωμί βρίσκεται στον ιδιότυπο διάλογο που ακολουθεί, δίκην «σχολίων», μεταξύ του συγγραφέα και άλλων συντελεστών του ίδιου πόρταλ:
«Να γίνει δηλαδή συνέδριο και εκλογή άλλου αρχηγού εν μέσω αυτής της απερίγραπτης κατάστασης ή απλώς να παραιτηθεί ο Γιώργος υπέρ κάποιου άλλου – του Χρυσοχοϊδη π.χ.;», αναρωτιέται ο Αρης Δαβαράκης, και ο Τέλλογλου σπεύδει να διευκρινίσει:
«Το ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει δημοκρατική νομιμοποίηση για τα μέτρα που θα ανακοινωθούν. Να κάνουμε εκλογές; Δεν είμαστε αυτόχειρες. Αρα τι μένει; Μια κυβέρνηση σαν κι εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974, από όλους τους πολιτικούς χώρους. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες, για να το πω πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν ‘εκτός’ ή να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραία πρέπει να δίνεται η δυνατότητα [να] κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτόφωρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς. [...] Ο Παπανδρέου είναι ακατάλληλος για να ηγηθεί μιας τέτοιας κυβέρνησης».
Και λίγο αργότερα προσθέτει, ως απάντηση στις διαμαρτυρίες πολλών αναγνωστών: «Στο κάτω-κάτω της γραφής, ο κάθε λαός έχει τη δημοκρατία που του αξίζει».
Αντιμέτωπος με τις αντιδράσεις που προκάλεσε η ωμή πρότασή του για συνταγματική εκτροπή, ο εισηγητής θα επιχειρήσει στη συνέχεια (1.5) να σχετικοποιήσει κάπως τα πράγματα. Ακόμη κι εκεί, ωστόσο, επιμένει στον προληπτικό περιορισμό των κινητοποιήσεων: «όλες οι συγκεντρώσεις πρέπει να εγκρίνονται από την αστυνομία».
Από μηχανής Θεός;
Οι αυταρχικές λύσεις θέλουν ωστόσο και τον «γκουρού» τους – που, κατά κανόνα, είναι είτε κάποιος αντιδημοφιλής πολιτικός (βλ. Μεταξάς, Μαρκεζίνης) είτε κάποιος εξωκοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του «επιχειρηματικού κόσμου». Τα περασμένα χρόνια, κάποιοι μας πρότειναν σαν σωτήρα τη «δυναμική» Γιάννα Αγγελοπούλου, που τελικά αποδείχθηκε ικανή να ξετινάξει το δημόσιο ταμείο με τη «λαμπρή» Ολυμπιάδα της. Σήμερα, τα βλέμματα φαίνεται να επικεντρώνονται στο πρόσωπο ενός άλλου πολυσυζητημένου επιχειρηματία: του Ανδρέα Βγενόπουλου της Marfin.
«Ο θυμός της μεσαίας τάξης είναι σήμερα βουβός, αλλά το φθινόπωρο θα γίνει οξύς και κανείς δεν ξέρει πώς θα εκδηλωθεί», εκτιμούσε πρόσφατα ο Αλέξης Παπαχελάς («Καθημερινή» 21.4). «Κάποιοι έμπειροι προβλέπουν ότι τον επόμενο χειμώνα θα είναι λίγοι οι ενεργοί πολιτικοί που θα μπορούν να κυκλοφορούν στο δρόμο χωρίς τον κίνδυνο προπηλακισμού». Εξ ού και η ανάγκη για καναλιζάρισμα αυτής της οργής στη «σωστή» κατεύθυνση:
«Ο κόσμος διψάει για δημόσια πρόσωπα που τα λένε ‘χύμα’, που μοιάζουν έτοιμα να σπάσουν αυγά και έχουν μια πλατφόρμα πολιτικής κάθαρσης. [...] Ο Βγενόπουλος μπορεί να πείθει ή να ακούγεται μονοδιάστατος και απλοϊκός, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η δίψα της κοινωνίας για νεά πρόσωπα που είναι ή δείχνουν ότι είναι έτοιμα να τα βάλουν με το υπάρχον σύστημα και να εκφράσουν ένα μη ξύλινο πολιτικό λόγο».
Εξίσου σαφής είναι, στην ίδια εφημερφίδα, ο Σταύρος Λυγερός (25.4): «Η λαϊκή δυσαρέσκεια συνεχώς συσσωρεύεται και οξύνεται, απειλώντας να συμπαρασύρει το πολιτικό σύστημα. Η ΝΔ δεν αποτελεί εναλλακτική λύση. Πληρώνει το βαρύ τίμημα των ‘αμαρτιών’ της κυβέρνησης Καραμανλή». Ευτυχώς, όμως, «υπάρχει το ενδεχόμενο πρωτοβουλίας εκτός πολιτικού συστήματος. Εδώ και καιρό ο μεγαλοεπιχειρηματίας Ανδρέας Βγενόπουλος αρθρώνει πολιτικό λόγο. Αν και ο ίδιος το αρνείται, πολλοί είναι εκείνοι που προεξοφλούν ότι προετοιμάζει το έδαφος για κάθοδο στον πολιτικό στίβο. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε στην ‘Κ’ παλαίμαχος πολιτικός, ‘στο σημείο που έχουμε φθάσει αν βρεθεί μια ομάδα αξιόπιστων προσωπικοτήτων και συγκροτήσει όχι κόμμα αλλά επιτροπή εθνικής σωτηρίας, δεν θα χρειαστεί να πει πολλά στον λαό για να τον προσελκύσει, προβάλλοντας ένα πρόγραμμα αναγέννησης».
Τη σκυτάλη της ακατάσχετης υμνωδίας παίρνει, στο φύλλο της 2.5, ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς: «δείγμα ανθρώπινης ποιότητας και ηγετικού χαρίσματος στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, έξω από τις συντεχνίες των επαγγελματιών της πολιτικής», γράφει, η συνέντευξη Βγενόπουλου στο ΣΚΑΪ «για τους νοήμονες Ελληνες ήταν σημάδι ελπίδας».
Από κοντά ο Αρης Δαβαράκης στο protagon.gr (21.4), παλιός συμμαθητής του επιχειρηματία σε «Ιδιωτικόν Εκπαιδευτήριον» του Παλαιού Ψυχικού, αλλά κι ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος που καλοσωρίζει με το δικό του τρόπο το νέο εθνοσωτήρα, συνδέοντας την τελευταία συνέντευξή του με την επέτειο της 21ης Απριλίου: «Τότε τα τανκς του Παπαδόπουλου, τώρα τα ...MIG του Βγενόπουλου. 43 χρόνια μετά, η Ιστορία θα επαναληφθεί με διαφορετικά πρόσωπα, με διαφορετικά μέσα, αλλά με τον αυτό σκοπό: τη Σωτηρία του Τόπου!» Η zougla.gr και η «Veto» του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου αναγορεύουν τέλος τον επιχειρηματία στον «καταλληλότερο να διαχειριστεί τα οικονομικά της χώρας» (2.5).
Κέρδη uber alles
Τι ακριβώς όμως «επαγγέλλεται» ο προβαλλόμενος ως νέος μας «σωτήρας»; Ενα πρώτο δείγμα μας το έδωσε η ανακοίνωσή του την περασμένη Τετάρτη, με αφορμή το φόνο των τριών «συναδέλφων» του: ένα ωμό πολιτικό μανιφέστο κατά των «διαδηλωτών και αναρχικών» που «πολιορκούσαν το κατάστημά του», των «ηθικών αυτουργών που δεν θα τιμωρηθούν ποτέ» και των «ξύλινων πολιτικών λόγων», με αρκετά προφανές το διαταύτα.
Επί της οικονομίας όμως; Αν παρακάμψουμε διάφορα σχόλια γενικής φύσης, που θα μπορούσε να κάνει οποιοσδήποτε εγγράμματος διέθετε τον ίδιο άπλετο τηλεοπτικό χρόνο (και την ευμένεια των παρουσιαστών), οι απόψεις Βγενόπουλου είναι επί της ουσίας η εξής μία: κάτω τα χέρια από τα κέρδη μας.
«Η λέξις επιχειρηματικότητα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι νεκρή», εξηγούσε στους Παπαδημητρίου-Παπαχελά (20.4). «Καταρχήν ξεκινάμε από τη δαιμονοποίηση του κέρδους. Υπάρχει μια θεμιτή απόδοση, πόσο να πούμε, να πούμε ότι είναι 10%, 11%; Μέχρι εκεί το κεφάλαιο πρέπει να το χαϊδεύεις, να το προστατεύεις, να απαντάς στα τηλέφωνα αν είσαι υπουργός, να το βοηθάς με τα φαινόμενα της γραφειοκρατίας, να το βοηθάς. Και από κει και πάνω που αρχίζουνε τα υπερκέρδη, να του βάζεις τη φορολογία».
Οσο για επενδύσεις, πρέπει να τις βάλουν όχι οι ιδιώτες αλλά... το κράτος: «Δεν έχουμε άλλη εναλλακτική λύση παρά να πάμε σε μια μορφή κρατικού καπιταλισμού, τουλάχιστον για μια περίοδο έως ότου αποκατασταθούν ορισμένες ισορροπίες στην αγορά» (Alter 22/2). Κι αν το τελευταίο έχει στεγνώσει, πάντα υπάρχει κάτι για ξεπούλημα: «Υπό την μορφή των ρευστών προφανώς δεν υπάρχουν» χρήματα, «υπό την μορφή της ακίνητης περιουσίας όμως μπορεί να υπάρξουν». Αλλωστε, «το ΔΝΤ έχει περάσει και από την Ουγγαρία και τα αποτελέσματα ήταν μια χαρά».
Προύπόθεση για μια τέτοια πορεία αποτελεί όμως η πλήρης άλωση του κρατικού μηχανισμού από υπαλλήλους (κυριολεκτικά) του κεφαλαίου: «Οι άνθρωποι που πρέπει να μπούνε στην πολιτική πρέπει να είναι άνθρωποι νεότεροι. Εμείς στον δικό μας όμιλο -που δεν αμφιβάλλω ότι αυτό γίνεται και σε άλλους ομίλους- έχουμε 20 στελέχη πρώτης γραμμής, τα οποία είναι μεταξύ 35 και 45, όπου ο καθένας από αυτούς θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος από τους περισσότερους υπουργούς».
Προθέσεις σαφείς και ξεκάθαρες. Ευτυχώς, όμως, η Ιστορία δεν γράφεται αποκλειστικά και μόνο με βάση τα σενάρια των «από πάνω» (ή κάποιων μερίδων τους), αλλά και απ’ αυτό που κάποιοι «παλιομοδίτες» εξακολουθούν ν’ αποκαλούν έκβαση της ταξικής πάλης...
Η συνέχεια του άρθρου:
Ο Ιός της Κυριακής
http://www.iospress.gr/
Eλευθεροτυπία, 9/5/2010
ΣΕΝΑΡΙΑ "ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ"
Η μετοχοποίηση της δημοκρατίας
Τον παλιό καλό καιρό το κενό εξουσίας το κάλυπταν τα τανκς, διορίζοντας υπουργούς τα στελέχη κάποιων πολυεθνικών. Σήμερα, αυτοί που καλούνται να μας "σώσουν" είναι οι ίδιοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας βρίσκεται σε καθολική κρίση νομιμοποίησης. Η μονομερής ανατροπή του κοινωνικού συμβολαίου των τελευταίων δεκαετιών σε βάρος της μισθωτής εργασίας, των συνταξιούχων κι ενός τμήματος των μικροαστικών στρωμάτων, και μάλιστα από μια κυβέρνηση που εξελέγη υποσχόμενη κεϋνσιανές πολιτικές τόνωσης της ζήτησης και φιλολαϊκής αναδιανομής των εισοδημάτων, έχει δημιουργήσει μια πραγματικά εκρηκτική κατάσταση. Το χάσμα ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία και μια κοινωνία που διαπιστώνει πως μετατρέπεται επ’ αόριστον σε πειραματόζωο (με βάση τη γνωστή συνταγή του γαϊδάρου του Χότζα), δύσκολα θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο.
Το μαζικό ξέσπασμα της περασμένης Τετάρτης, με τη μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων δεκαετιών και τις βίαιες συγκρούσεις που τη συνόδευσαν, αποκάλυψε σε όλη της την έκταση αυτή την κρίση νομιμοποίησης.
Το πάνδημο πένθος για τα τρία αθώα θύματα της εγκληματικής επίθεσης με μολότοφ σε μια τράπεζα εν λειτουργία, και η προσχηματική επίκλησή του απ’ όσους το είδαν σαν μια χρυσή ευκαιρία για να πνίξουν μια και καλή τις λαϊκές αντιδράσεις, δύσκολα μπορεί να κρύψει τη βασική είδηση της ημέρας.
Παρά την εμμονή των καναλιών να μιλάνε για «ειρηνική διαδήλωση» (σε αντιδιαστολή προς τα «έκτροπα»), στην πραγματικότητα, όπως διαπίστωνε όποιος βρισκόταν στο πεζοδρόμιο εκείνες τις ώρες, οι επιθετικές διαθέσεις αγκάλιαζαν το σύνολο σχεδόν όσων κατέβηκαν στους δρόμους. Αυτοί που όρμησαν στη Βουλή δεν ήταν τίποτα αντιεξουσιαστές αλλά άνθρωποι που στην πλειοψηφία τους δεν πρέπει να είχαν ξαναβρεθεί σε δυναμική διαδήλωση.
Πολλοί ρωτούσαν π.χ. «τι είναι αυτό που μας ρίχνουν» (εννοώντας τα δακρυγόνα), ενώ άλλοι διακήρυσσαν μεγαλόφωνα πως, για να τα βγάλουν πέρα με τα ΜΑΤ, την επόμενη φορά «πρέπει να κατεβούν με τα δίκανα». Και δεν ήταν καθόλου κουκουλοφόρος εκείνος ο εξηντάρης με το παλούκι ανά χείρας που, μέσα στους καπνούς των χημικών, εξηγούσε στο κινητό πως «αντί να πεθάνει στο σπίτι του από πείνα προτιμά να πεθάνει πολεμώντας μπροστά στη Βουλή».
Το σύνθημα «είμαστε χιλιάδες, είμαστε πολλοί, σήμερα θα μπούμε όλοι στη Βουλή» δεν το φώναζαν οι «αριστεριστές» αλλά χιλιάδες κόσμου από τα επίσημα μπλοκ των ΔΕΚΟ και της ΓΣΕΕ του Παναγόπουλου. Οι κραυγές «κλέφτες-κλέφτες» και η προτροπή «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» έβγαιναν αυθόρμητα από χιλιάδες στόματα.
Ακρως ισοπεδωτικές και πολιτικά αντιδραστικές, αφού στόχος γίνονται όλοι συλλήβδην οι (εκλεγμένοι) «300» κι όχι οι κυβερνήσεις ή οι επιχειρηματίες στους οποίους αυτές έχουν υποταχθεί, οι τελευταίες αυτές κραυγές εκφράζουν κυρίως τη διάχυτη απογοήτευση από την πλήρη υποταγή των εκάστοτε κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών στις πολιτικές επιλογές που μας έφεραν ως εδώ.
Οι «έχοντες και κατέχοντες» (και οι επικοινωνιακές τους εκπροσωπήσεις) διαπιστώνουν έτσι την ανάγκη προετοιμασίας της εναλλακτικής λύσης, αναζήτησης δηλαδή του πολιτικού εκείνου προσωπικού που θα μπορούσε να διαχειριστεί την επώδυνη (για τα λαϊκά στρώματα) μετάβαση προς το άγνωστο. Οι σχεδιασμοί αυτοί δεν έχουν φυσικά τίποτα προδιαγεγραμμένο: τα αφεντικά ψάχνουν κι αυτά στα τυφλά για τη συνταγή που θα εκτρέψει τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε βολικές (γι’ αυτά) κατευθύνσεις. Το παράδειγμα του Μπερλουσκόνι, στη γειτονική μας Ιταλία, είναι κάτι παραπάνω από εύγλωττο για το είδος του «επικοινωνιακού βοναπαρτισμού» στον οποίο μπορεί να καταλήξουν αυτές οι αναζητήσεις.
Προηγείται βέβαια η προετοιμασία του εδάφους, με τη διάχυση των ευθυνών σε όλους «τους πολιτικούς» (χωρίς ν’ αμφισβητείται η ανάγκη μιας κεντρικής κυβέρνησης, και μάλιστα με στιβαρό χέρι) και την προληπτική καταστολή του «εσωτερικού εχθρού». Τα ηλεκτρονικά -κυρίως- ΜΜΕ, που ευλόγησαν το ξέφρενο πάρτι της Ολυμπιάδας, ύμνησαν τις στρατηγικές επιλογές των κυβερνήσεων Σημίτη-Καραμανλή και το τελευταίο εξάμηνο επέβαλαν (μέσα από ένα πρωτοφανές προπαγανδιστικό μπαράζ) το «μονόδρομο» της υποταγής στη δικτατορία των αγορών, αναδεικνύονται ξανά σε βασικούς μηχανισμούς της «αλλαγής καθεστωτικής φρουράς».
Ο νέος «εσωτερικός εχθρός»
Πρώτο βήμα είναι η προσπάθεια προληπτικής εξουδετέρωσης όσων φωνών θα μπορούσαν να «εκτρέψουν» τη λαϊκή δυσαρέσκεια προς μια ανεπιθύμητη (για το κεφάλαιο) κατεύθυνση.
Θα πρέπει να είναι κανείς κακόπιστος για να μη διαπιστώσει ότι, παρά τα όρια και τις αδυναμίες τους, οι δυνάμεις της Αριστεράς μας είχαν έγκαιρα προειδοποιήσει για το πού οδηγούσε η «ισχυρή Ελλάδα» των τελευταίων δεκαετιών: είτε πρόκειται για το όργιο της «νόμιμης» διασπάθισης του δημόσιου πλούτου εν ονόματι του "εθνικού στόχου" της Ολυμπιάδας, είτε για το ταξικό περιεχόμενο της οικοδομούμενης «Ευρώπης των αγορών», πάντα υπήρχε κάποιος να σημάνει συναγερμό και να καλέσει σε αντίσταση.
Για τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς μας ηγεμόνες του «μεσαίου χώρου», οι φωνές αυτές ήταν «παλιομοδίτικες», «μίζερες», «προκατειλημμένες», «γραφικές». Σήμερα, που η ιστορική εξέλιξη τις δικαιώνει, οι ίδιοι μηχανισμοί τις αναγορεύουν πλέον (ή μάλλον ξανά) σε «επικίνδυνες» για την «εθνική μας επιβίωση».
Δεν είναι μόνο ο Γιώργος Καρατζαφέρης που, μετά τους «κουκουλοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ», ανακάλυψε τώρα πως και το ΚΚΕ «ό,τι δεν κατόρθωσε επί Γεωργίου Παπανδρέου του πρεσβυτέρου, το προσπαθεί και πάλι τώρα, επί Γεωργίου Παπανδρέου του νεωτέρου», με αποτέλεσμα να «απειλείται» όχι «μόνο η Οικονομία μας, αλλά ενδεχομένως η Δημοκρατία και το Σύνταγμα».
Τα περισσότερα κανάλια, μ’ επικεφαλής το ΣΚΑΪ, έσπευσαν κι αυτά να καταγγείλουν σε κάθε τόνο τους «παρεκτρεπόμενους» διαδηλωτές της περασμένης Τετάρτης σαν εθνικούς προδότες. Σε μια απίστευτη επίδειξη πολιτικής υποτέλειας, ο Πέτρος Ευθυμίου μας εξηγούσε το ίδιο βράδι, από τις συχνότητες του Alter, πως ακόμη και η εικόνα μιας Αθήνας γεμάτης διαδηλωτές και ΜΑΤ είναι απαράδεκτη, αφού ενδεχομένως να μη συνάδει με τα κέφια κάποιου τουριστικού μεγαλοπράκτορα!
Από κοντά και μια μερίδα του Τύπου. «Ουδείς μιλά για αυτούς που δεν οργανώνουν απλώς απεργίες, συχνά δίκαιες, αλλά στήνουν μηχανισμούς διάλυσης και χρεωκοπίας», ξεσπαθώνει στον «Ελεύθερο Τύπο» ο Αγαμέμνων Φαράκος (29/4). «Για αυτούς που εσκεμμένα διώχνουν στον αγύριστο κάθε επενδυτή, διώχνουν τους τουρίστες... Ολα τα προηγούμενα χρόνια έκλεισαν εσκεμμένα κάθε ξένη επένδυση, στο όνομα του αγώνα κατά της πλουτοκρατίας, ρίχνοντας χιλιάδες Έλληνες στην κόλαση της ανεργίας. Μια πραγματική 5η φάλαγγα κατά της Ελλάδας. Ισως καλά να πάθουμε, αφού τους αφήσαμε -νικημένους μάλιστα- να γράψουν αυτοί τη μεταπολεμική Ιστορία της Ελλάδας».
Ο Γιάννης Μαρίνος καταγγέλλει πάλι στο «Βήμα» (2/5) την ανοχή των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ «στο διαβρωτικό και παραπλανητικό λαϊκισμό των κομμάτων της Αριστεράς», που «προσβλέπουν πάντα στη βίαιη κατάληψη της εξουσίας, σε ανταγωνισμό με τους αναρχικούς»! Τώρα δε, «με την κυβέρνηση αδρανή και αδιάφορη να αφήνει να πολιορκούνται ακόμα και τα ξενοδοχεία της πλατείας Συντάγματος από το ΠΑΜΕ», μας διαβεβαιώνει, «βαδίζουμε προς το οικονομικό χάος και την κατάλυση της προβληματικής πιά δημοκρατίας μας».
Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και της ΟΛΜΕ, αποκαλύπτει στο «Πρώτο Θέμα» (2/5) ο Θέμος Αναστασιάδης, «εφαρμόζουν ένα εμπνευσμένο σχέδιο ολοκληρωτικής διάλυσης της χώρας ενόψει της παλινόρθωσης του (αν)ύπαρκτου κομμουνισμού. [...] Το γεγονός ότι η Αριστερά, ανανεωτική ή μη, έχει ‘φλιπάρει’ και θέλει να τα κάνει όλα γης μαδιάμ μας αφήνει μόνο δυο επιλογές: Η πρώτη είναι να τους σπάσει κάποιος τον τσαμπουκά και να τους βάλει στη θέση τους, καθότι δεν εκπροσωπούν ούτε το 10% του ελληνικού λαού. Υπάρχει όμως κάποιος να τους βάλει στη θέση τους;»
Κι ο κατάλογος των εχθρών του έθνους μεγαλώνει: «Πόσοι ‘διαδηλωτές’ επιστρατεύθηκαν, πόσες φορές, για να παραστήσουν τους ‘Οικολόγους’ και να υπάρξει μεθοδευμένο σαμποτάζ κατά της ενεργειακής αυτονομίας της Ελλάδας;», αναρωτιέται ρητορικά ο Μάκης Δεληπέτρος στην «Απογευματινή (29/4). «Πόσοι ‘αναλυτές’ έβαλαν κατά του ‘Ελληνικού Εθνικισμού’, ώστε να γίνει η χώρα τόπος ανάδειξης θεωριών χωρίς φανερό νόημα και να διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός;»
«Εξωσυνταγματικές» επαγγελίες
Πρέπει, λοιπόν, να μπει τάξη. Πρωταγωνιστής στην καμπάνια για την επιβολή της αναδεικνύεται το συγκρότημα Αλαφούζου, με τις (γνωστές και από παλιότερες «αντιτρομοκρατικές» επιδόσεις τους) επώνυμες υπογραφές του.
Χαρακτηριστικό το πολυσυζητημένο άρθρο του Τάσου Τέλλογλου στο protagon.gr (28/4), όπου «διαπιστωνόταν» πως «ο πολιτικός χρόνος αυτής της κυβέρνησης έχει παρέλθει» και σκιαγραφούνταν η επερχόμενη «νέα Μεταπολίτευση»: «Το πιθανότερο είναι ότι και η επόμενη θα έχει ως βασικό κορμό της το ΠΑΣΟΚ. Είναι ανάγκη να έχει πρωθυπουργό τον κ. Παπανδρέου;»
Το ψωμί βρίσκεται στον ιδιότυπο διάλογο που ακολουθεί, δίκην «σχολίων», μεταξύ του συγγραφέα και άλλων συντελεστών του ίδιου πόρταλ:
«Να γίνει δηλαδή συνέδριο και εκλογή άλλου αρχηγού εν μέσω αυτής της απερίγραπτης κατάστασης ή απλώς να παραιτηθεί ο Γιώργος υπέρ κάποιου άλλου – του Χρυσοχοϊδη π.χ.;», αναρωτιέται ο Αρης Δαβαράκης, και ο Τέλλογλου σπεύδει να διευκρινίσει:
«Το ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει δημοκρατική νομιμοποίηση για τα μέτρα που θα ανακοινωθούν. Να κάνουμε εκλογές; Δεν είμαστε αυτόχειρες. Αρα τι μένει; Μια κυβέρνηση σαν κι εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974, από όλους τους πολιτικούς χώρους. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες, για να το πω πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν ‘εκτός’ ή να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραία πρέπει να δίνεται η δυνατότητα [να] κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτόφωρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς. [...] Ο Παπανδρέου είναι ακατάλληλος για να ηγηθεί μιας τέτοιας κυβέρνησης».
Και λίγο αργότερα προσθέτει, ως απάντηση στις διαμαρτυρίες πολλών αναγνωστών: «Στο κάτω-κάτω της γραφής, ο κάθε λαός έχει τη δημοκρατία που του αξίζει».
Αντιμέτωπος με τις αντιδράσεις που προκάλεσε η ωμή πρότασή του για συνταγματική εκτροπή, ο εισηγητής θα επιχειρήσει στη συνέχεια (1.5) να σχετικοποιήσει κάπως τα πράγματα. Ακόμη κι εκεί, ωστόσο, επιμένει στον προληπτικό περιορισμό των κινητοποιήσεων: «όλες οι συγκεντρώσεις πρέπει να εγκρίνονται από την αστυνομία».
Από μηχανής Θεός;
Οι αυταρχικές λύσεις θέλουν ωστόσο και τον «γκουρού» τους – που, κατά κανόνα, είναι είτε κάποιος αντιδημοφιλής πολιτικός (βλ. Μεταξάς, Μαρκεζίνης) είτε κάποιος εξωκοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του «επιχειρηματικού κόσμου». Τα περασμένα χρόνια, κάποιοι μας πρότειναν σαν σωτήρα τη «δυναμική» Γιάννα Αγγελοπούλου, που τελικά αποδείχθηκε ικανή να ξετινάξει το δημόσιο ταμείο με τη «λαμπρή» Ολυμπιάδα της. Σήμερα, τα βλέμματα φαίνεται να επικεντρώνονται στο πρόσωπο ενός άλλου πολυσυζητημένου επιχειρηματία: του Ανδρέα Βγενόπουλου της Marfin.
«Ο θυμός της μεσαίας τάξης είναι σήμερα βουβός, αλλά το φθινόπωρο θα γίνει οξύς και κανείς δεν ξέρει πώς θα εκδηλωθεί», εκτιμούσε πρόσφατα ο Αλέξης Παπαχελάς («Καθημερινή» 21.4). «Κάποιοι έμπειροι προβλέπουν ότι τον επόμενο χειμώνα θα είναι λίγοι οι ενεργοί πολιτικοί που θα μπορούν να κυκλοφορούν στο δρόμο χωρίς τον κίνδυνο προπηλακισμού». Εξ ού και η ανάγκη για καναλιζάρισμα αυτής της οργής στη «σωστή» κατεύθυνση:
«Ο κόσμος διψάει για δημόσια πρόσωπα που τα λένε ‘χύμα’, που μοιάζουν έτοιμα να σπάσουν αυγά και έχουν μια πλατφόρμα πολιτικής κάθαρσης. [...] Ο Βγενόπουλος μπορεί να πείθει ή να ακούγεται μονοδιάστατος και απλοϊκός, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η δίψα της κοινωνίας για νεά πρόσωπα που είναι ή δείχνουν ότι είναι έτοιμα να τα βάλουν με το υπάρχον σύστημα και να εκφράσουν ένα μη ξύλινο πολιτικό λόγο».
Εξίσου σαφής είναι, στην ίδια εφημερφίδα, ο Σταύρος Λυγερός (25.4): «Η λαϊκή δυσαρέσκεια συνεχώς συσσωρεύεται και οξύνεται, απειλώντας να συμπαρασύρει το πολιτικό σύστημα. Η ΝΔ δεν αποτελεί εναλλακτική λύση. Πληρώνει το βαρύ τίμημα των ‘αμαρτιών’ της κυβέρνησης Καραμανλή». Ευτυχώς, όμως, «υπάρχει το ενδεχόμενο πρωτοβουλίας εκτός πολιτικού συστήματος. Εδώ και καιρό ο μεγαλοεπιχειρηματίας Ανδρέας Βγενόπουλος αρθρώνει πολιτικό λόγο. Αν και ο ίδιος το αρνείται, πολλοί είναι εκείνοι που προεξοφλούν ότι προετοιμάζει το έδαφος για κάθοδο στον πολιτικό στίβο. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε στην ‘Κ’ παλαίμαχος πολιτικός, ‘στο σημείο που έχουμε φθάσει αν βρεθεί μια ομάδα αξιόπιστων προσωπικοτήτων και συγκροτήσει όχι κόμμα αλλά επιτροπή εθνικής σωτηρίας, δεν θα χρειαστεί να πει πολλά στον λαό για να τον προσελκύσει, προβάλλοντας ένα πρόγραμμα αναγέννησης».
Τη σκυτάλη της ακατάσχετης υμνωδίας παίρνει, στο φύλλο της 2.5, ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς: «δείγμα ανθρώπινης ποιότητας και ηγετικού χαρίσματος στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, έξω από τις συντεχνίες των επαγγελματιών της πολιτικής», γράφει, η συνέντευξη Βγενόπουλου στο ΣΚΑΪ «για τους νοήμονες Ελληνες ήταν σημάδι ελπίδας».
Από κοντά ο Αρης Δαβαράκης στο protagon.gr (21.4), παλιός συμμαθητής του επιχειρηματία σε «Ιδιωτικόν Εκπαιδευτήριον» του Παλαιού Ψυχικού, αλλά κι ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος που καλοσωρίζει με το δικό του τρόπο το νέο εθνοσωτήρα, συνδέοντας την τελευταία συνέντευξή του με την επέτειο της 21ης Απριλίου: «Τότε τα τανκς του Παπαδόπουλου, τώρα τα ...MIG του Βγενόπουλου. 43 χρόνια μετά, η Ιστορία θα επαναληφθεί με διαφορετικά πρόσωπα, με διαφορετικά μέσα, αλλά με τον αυτό σκοπό: τη Σωτηρία του Τόπου!» Η zougla.gr και η «Veto» του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου αναγορεύουν τέλος τον επιχειρηματία στον «καταλληλότερο να διαχειριστεί τα οικονομικά της χώρας» (2.5).
Κέρδη uber alles
Τι ακριβώς όμως «επαγγέλλεται» ο προβαλλόμενος ως νέος μας «σωτήρας»; Ενα πρώτο δείγμα μας το έδωσε η ανακοίνωσή του την περασμένη Τετάρτη, με αφορμή το φόνο των τριών «συναδέλφων» του: ένα ωμό πολιτικό μανιφέστο κατά των «διαδηλωτών και αναρχικών» που «πολιορκούσαν το κατάστημά του», των «ηθικών αυτουργών που δεν θα τιμωρηθούν ποτέ» και των «ξύλινων πολιτικών λόγων», με αρκετά προφανές το διαταύτα.
Επί της οικονομίας όμως; Αν παρακάμψουμε διάφορα σχόλια γενικής φύσης, που θα μπορούσε να κάνει οποιοσδήποτε εγγράμματος διέθετε τον ίδιο άπλετο τηλεοπτικό χρόνο (και την ευμένεια των παρουσιαστών), οι απόψεις Βγενόπουλου είναι επί της ουσίας η εξής μία: κάτω τα χέρια από τα κέρδη μας.
«Η λέξις επιχειρηματικότητα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι νεκρή», εξηγούσε στους Παπαδημητρίου-Παπαχελά (20.4). «Καταρχήν ξεκινάμε από τη δαιμονοποίηση του κέρδους. Υπάρχει μια θεμιτή απόδοση, πόσο να πούμε, να πούμε ότι είναι 10%, 11%; Μέχρι εκεί το κεφάλαιο πρέπει να το χαϊδεύεις, να το προστατεύεις, να απαντάς στα τηλέφωνα αν είσαι υπουργός, να το βοηθάς με τα φαινόμενα της γραφειοκρατίας, να το βοηθάς. Και από κει και πάνω που αρχίζουνε τα υπερκέρδη, να του βάζεις τη φορολογία».
Οσο για επενδύσεις, πρέπει να τις βάλουν όχι οι ιδιώτες αλλά... το κράτος: «Δεν έχουμε άλλη εναλλακτική λύση παρά να πάμε σε μια μορφή κρατικού καπιταλισμού, τουλάχιστον για μια περίοδο έως ότου αποκατασταθούν ορισμένες ισορροπίες στην αγορά» (Alter 22/2). Κι αν το τελευταίο έχει στεγνώσει, πάντα υπάρχει κάτι για ξεπούλημα: «Υπό την μορφή των ρευστών προφανώς δεν υπάρχουν» χρήματα, «υπό την μορφή της ακίνητης περιουσίας όμως μπορεί να υπάρξουν». Αλλωστε, «το ΔΝΤ έχει περάσει και από την Ουγγαρία και τα αποτελέσματα ήταν μια χαρά».
Προύπόθεση για μια τέτοια πορεία αποτελεί όμως η πλήρης άλωση του κρατικού μηχανισμού από υπαλλήλους (κυριολεκτικά) του κεφαλαίου: «Οι άνθρωποι που πρέπει να μπούνε στην πολιτική πρέπει να είναι άνθρωποι νεότεροι. Εμείς στον δικό μας όμιλο -που δεν αμφιβάλλω ότι αυτό γίνεται και σε άλλους ομίλους- έχουμε 20 στελέχη πρώτης γραμμής, τα οποία είναι μεταξύ 35 και 45, όπου ο καθένας από αυτούς θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος από τους περισσότερους υπουργούς».
Προθέσεις σαφείς και ξεκάθαρες. Ευτυχώς, όμως, η Ιστορία δεν γράφεται αποκλειστικά και μόνο με βάση τα σενάρια των «από πάνω» (ή κάποιων μερίδων τους), αλλά και απ’ αυτό που κάποιοι «παλιομοδίτες» εξακολουθούν ν’ αποκαλούν έκβαση της ταξικής πάλης...
Η συνέχεια του άρθρου:
Ο Ιός της Κυριακής
http://www.iospress.gr/
Eλευθεροτυπία, 9/5/2010
Τρίτη 4 Μαΐου 2010
Επιδόματα
Mέσα στην κρίση, για λόγους ωστόσο που προϋπήρχαν, η καθεστωτική προπαγάνδα έπαιξε (και) τον ρόλο καταδύτη - στις - μισθολογικές - σχέσεις. Kαι έβγαλε στον αφρό κατάλληλα επιλεγμένα κομμάτια του θησαυρού των “επιδομάτων”. Aληθινά μαργαριτάρια, ιδανικά για να δικαιολογήσουν το κλάδεμα ή την κατάργησή τους, σύμφωνα με τις ανάγκες σιγυρίσματος του “δημόσιου τομέα”.
Tί είναι όμως τα επιδόματα, όχι μόνο στον δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα; Eίναι το αποτύπωμα συμβιβασμών σ’ αυτό που θα ονομάζαμε ταξική πάλη· θα το ονομάζαμε έτσι αν είχε γίνει με τέτοια συνείδηση. H ίδια η ύπαρξη των επιδομάτων ωστόσο δείχνει, όπως θα ισχυριστούμε στη συνέχεια, την έλλειψη αυτής της συνείδησης· οπότε θα πούμε πιο αφηρημένα (και πιο ξενέρωτα) ότι τα επιδόματα είναι τα όλο νόημα αποτυπώματα των “μισθολογικών διεκδικήσεων” εδώ και πολλές δεκαετίες.
Aν ο μισθός είναι η τιμή του εμπορεύματος εργασία, το επίδομα είναι μια προσθήκη στην τιμή, που μοιάζει σα μέρος του μισθού, αλλά δεν είναι. Oύτε τυπικά, ούτε ουσιαστικά. Tο βέβαιο είναι ότι πάμπολλες (άγνωστο πόσες) διεκδικήσεις που είχαν στόχο αυξήσεις στους μισθούς τέλειωναν με την ίδια “νίκη”: την προσθήκη κάποιου επιδόματος, ένα είδος επιπλέον παροχής, που είχε ωστόσο το πλεονέκτημα να διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση· και, κυρίως, να αιτιολογείται (και να ονομάζεται) με έκτακτο, “ειδικό” τρόπο.
Έτσι, ενώ ο μισθός δεν μεγάλωνε, η μία ή η άλλη κατηγορία μισθωτών αύξανε το ποσό που έβαζε στην τσέπη κάθε μήνα, με την μορφή “μισθός + επίδομα X”, “μισθός + επίδομα Ψ”, “μισθός + επίδομα A + επίδομα B + επίδομα Γ”, κ.ο.κ. Aυτού του είδους η αύξηση είχε ένα προφανές όφελος για τον εργοδότη (στην περίπτωση των δημόσιων υπαλλήλων: του κράτους) που δεν ήταν κρυφό. Tα επιδόματα δεν υπολογίζονταν στα δώρα (χριστουγέννων - πάσχα) και στο “επίδομα άδειας”. Aλλά το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της τακτικής “επίδομα αντί για αύξηση μισθού”, το οποίο έγινε γρήγορα δεκτό κι απ’ τις δυο μεριές και μονιμοποιήθηκε για δεκαετίες, ήταν το ότι η κατάκτηση - ενός - επιδόματος απ’ την τάδε κατηγορία μισθωτών δεν σήμαινε γενίκευσή του και σ’ όλες τις υπόλοιπες, όπως ενδεχομένως θα γινόταν απαιτητό αν επρόκειτο για αύξηση μισθού. Mιας και κάθε επίδομα ήταν ο συμβιβασμός γύρω και μέσα απ’ την αναγνώριση κάποιας πραγματικής ή υποθετικής εργασιακής ιδιαιτερότητας, οι κατακτητές του το περιλάμβαναν στην ζηλότυπη διαφύλαξη της δικής τους εργασιακής ιδιαιτερότητας / ανωτερότητας (έναντι εκείνων που δεν το έπαιρναν).
Mε άλλα λόγια το επίδομα ήταν πάντα περισσότερα πράγματα από μερικά παραπάνω λεφτά. Ήταν η πολιτική καταγραφή (και εμπέδωση και εξάπλωση) του σεχταρισμού μέσα στους μισθωτούς. Mε την ορολογία της οργανωμένης αυτονομίας τα επιδόματα θα ονομάζονταν “διαφορικός μισθός” - με την έννοια της αμοιβής (της εργασίας) που διαφοροποιεί εσωτερικά τους μισθωτούς, τους κομματιάζει, τους διαλύει, του “μετράει” με όρους πλαστογραφημένης “ειδίκευσης”, και τους “αναγνωρίζει” έτσι μόνο με τον διφορούμενο τρόπο ενός έξτρα εργοδοτικού “φιλοδωρήματος”.
Πώς έγινε δεκτός απ’ τους άμεσα ενδιαφερόμενους αυτός ο χειρισμός που δύσκολα κρύβει ότι σε σχέση με την αύξηση - του - μισθού βολεύει τα αφεντικά, αφού (κι αυτό είναι το ελάχιστο που γίνεται γρήγορα αντιληπτό) καλούπωνε μια αύξηση εδώ και μια αύξηση εκεί μέσα στα όρια μιας κάποιας “εξαιρετικότητάς”; H απάντηση προκύπτει απ’ την ιστορία. O διακανονισμός ενός (ακόμα) επιδόματος βόλευε και εκείνους που ζητούσαν παραπάνω λεφτά επειδή διαισθάνονταν ότι αν το ίδιο ποσό ήταν αύξηση μισθού, θα τους δινόταν πολύ πιο δύσκολα, μιας και θα έπρεπε να δοθεί και σε πολλούς άλλους (άλλες κατηγορίες μισθωτών)· επιχειρήμα που ασφαλώς θα χρησιμοποιούσε το αφεντικό (το κράτος) για να απορρίψει κάθε συζήτηση. H συναίσθηση ότι ένα X ποσό σαν επίδομα είναι ευκολότερος στόχος διεκδίκησης απ’ το ίδιο ποσό σαν αύξηση του μισθού θα πρέπει να ήταν πάντα ενεργή, ειδικά εφόσον όλοι και όλες ήξεραν ότι τα “επιδόματα εξαιρούνται απ’ τον 13ο και τον 14ο”. Aυτός ο δεύτερος συμβιβασμός ήταν συνέπεια του θεμελειώδους πρώτου: διευκολύνουμε το αφεντικό επιτρέποντάς του να δώσει το X ποσό με τέτοιο τρόπο που να μην είναι υποχρεωμένο να το δώσει και σ’ άλλους...
Eίμαστε σίγουροι αν στην πλήρη λίστα κάθε είδους επιδομάτων υπήρχε δίπλα και η ημερομηνία της πρώτης χορήγησης του καθενός θα σχηματιζόταν ένας αρκετά αξιόπιστος χάρτης των μισθολογικών διεκδικήσεων των μισθωτών εδώ και πολλά χρόνια· ίσως και για ολόκληρο τον 20ο αιώνα. H ονοματολογία των επιδομάτων επίσης θα πρέπει να είναι μια δεύτερη ιστορία, δίπλα στην ιστορία αυτών των αγώνων. Eν τούτοις τα ονόματα είναι συχνά παραπλανητικά, στα όρια της γελοιότητας· κι αυτό ακριβώς αξιοποίησε η καθεστωτική δημαγωγία, για να εκθέσει επιλεγμένες περιπτώσεις επιδομάτων, και να νομιμοποιήσει (στο βαθμό που την ενδιέφερε) τις “περικοπές” τους. “Kίνητρο απόδοσης”; “Eπίδομα έγκαιρης προσέλευσης”; Aυτά είναι αστεία, και φυσικά δεν είχαν (όταν κάποτε παλιά διατυπώθηκαν έτσι) κανένα άλλο νόημα εκτός απ’ το “κάπως να δικαιολογήσουμε” το χ ή ψ καινούργιο επίδομα, τον καινούργιο συμβιβασμό με τον οποίο τέλειωσε ή αποφεύχθηκε η αντίστοιχη διεκδίκηση. H ονοματοδοσία θα έπρεπε να ενδιέφερε ελάχιστα τους κάθε φορά οφελούμενους· και τώρα είναι αργά για να βρουν ποιοί βάφτισαν (ή/και αποδέχτηκαν) μ’ αυτό το όνομα το τάδε ή το δείνα ποσό. Aλλά η λογική του κράτους / εργοδότη ήταν “ώριμα εύστοχη” όταν έβγαζε στο κλαρί αυτά τα φουτουριστικά ονόματα / δικαιολογήσεις· για να κρύψει έντεχνα ότι κόβοντας τον διαφορικό μισθό δεν σκοπεύει βέβαια να περιορίσει το διαφορικό του πράγματος, αλλά τον μισθό! Aυτά τα επί χρόνια θεωρούμενα ακλόνητα “συμπληρώματά” του, που τώρα αποδεικνύονται αφύλακτα.
Kατά καιρούς στο παρελθόν, ακουγόταν (σαν αίτημα) το “ενιαίο μισθολόγιο” - για τους δημόσιους υπαλλήλους. Θα νόμιζε κανείς ότι επρόκειτο, επιτέλους, για την συνειδητοποίηση του πόσο διαλυτική είναι η μισθολογική διαφορικότητα... Aλλά όχι. Γιατί είναι προφανές ότι αν μεν “ενιαίο μισθολόγιο” σήμαινε να πάρουν οι πάντες τα επιδόματα (τα ποσά) που έπαιρναν οι πιο επιδοματούχοι, το κράτος / εργοδότης δεν θα συμφωνούσε ποτέ· κι αν πάλι “ενιαίο μισθολόγιο” σήμαινε την εξαφάνιση των επιδομάτων και την θέσπιση ενός ικανού αλλά ορθολογικά υποστηριγμένου βασικού μισθού και των πάνω σ’ αυτόν τακτικών αυξήσεων, θα αντιδρούσαν οι πλέον ευνοημένοι απ’ τα επιδόματα. Γιατί υπάρχουν πάμπολες περιπτώσεις (κι αυτές συνιστούν την κλίμακα της εύνοιας του κράτους / εργοδότη προς επιλεγμένες κατηγορίες μισθωτών του) που τα επιδόματα, σαν ποσά, είναι πολλαπλάσια εκείνου που αναφέρεται σαν μισθός.
Στο χρόνιο κενό που αφήσε η μικροαστική ικανοποίηση των παραπάνω - φράγκων - στη τσέπη και η αδιαφορία για το πολιτικό νόημα της μετατροπής του μισθού σε άθροισμα επιδομάτων, στην έρημο των συνειδήσεων που έστρωσε για καιρό ο συντεχνιασμός, η τωρινή κυβέρνηση φύτρωσε σαν τιμωρός, και επωφελούμενη της κρίσης κάνει τα κουμάντα της. Ποιά είναι αυτά; Nα απαλλαγεί το κράτος, σαν εργοδότης, απ’ την συσσώρρευση των αποτυπωμάτων των διεκδικήσεων του παρελθόντος, και να επανασχεδιάσει τον χάρτη της ευνοιάς του, της διανομής της επίσημης πολιτικής προσόδου δηλαδή, αν είναι δυνατόν σε μηδενική βάση. Kαι δεν κρύβει καθόλου ποιές ακριβώς κατηγορίες μισθωτών του θεωρεί πολύτιμες, και άρα ποιών “σέβεται τα επιδόματα”: αστυνομία, δικαστήρια, στρατός!
Περιοδικό Sarajevo,Tεύχος 40,Μάης 2010
http://www.sarajevomag.gr/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)