Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Κροκοδείλια δάκρυα

Ο θάνατος ενός 15χρονου Αφγανού πρόσφυγα από αδέσποτη βόμβα και ο τραυματισμός της αδελφής και της μητέρας του συγκίνησαν και εξόργισαν τους πάντες. Και δικαίως. Ηταν ένας πέρα για πέρα τυχαίος αλλά άδικος θάνατος. Μια δολοφονία κάτω από συνθήκες άγνωστες ακόμη για να βγάλουμε οριστικά συμπεράσματα.

Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, όμως, ξέρει καλύτερα. Ή τουλάχιστον βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία για να αξιοποιήσει επικοινωνιακά (με τη συνδρομή των πρόσφορων ΜΜΕ) ένα τραγικό συμβάν. Εκμεταλλεύτηκε τη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί η αναίτια δολοφονία ενός παιδιού και με δηλώσεις προκάτ κατήγγειλε τους αχρείους δολοφόνους.

Σωστά, αλλά η καταγγελία του κ. Χρυσοχοΐδη θα είχε αξία αν ο ίδιος απαντούσε πρώτα στα παρακάτω ερωτήματα:

Θα έλεγε άραγε τα ίδια, αν ο νεαρός πρόσφυγας, μαζί με την οικογένειά του, «πνιγόταν» στο Αιγαίο, με τη συμβολή πιθανόν του Λιμενικού, όπως έχει γίνει ήδη σε αρκετές άλλες περιπτώσεις, σύμφωνα με ελληνικές και διεθνείς οργανώσεις προσφύγων; Ή μήπως θα κρυβόταν πίσω από μια τυπική ΕΔΕ;

Θα καταδίκαζε με το ίδιο ύφος τις πρακτικές βασανισμού και εξευτελισμού που υφίστανται χιλιάδες πρόσφυγες στα σύνορα, τη φυλάκισή τους σε απαράδεκτες συνθήκες, την παρωδία πολιτικού ασύλου, τις επιχειρήσεις «σκούπα» και τις μαζικές απελάσεις;

Ποιος νοιάζεται, εάν δεκάδες άλλοι 15χρονοι, 23χρονοι, 30χρονοι ή 50χρονοι στάλθηκαν ήδη με το ζόρι από εκεί που ήρθαν;

Ενδιαφέρθηκε ποτέ το επίσημο κράτος σήμερα για την τύχη των χιλιάδων παράνομων μεταναστών; Εάν μπορούν να επιβιώσουν; Ποιος δίνει σημασία στο γεγονός ότι η άτυχη οικογένεια των Αφγανών ήρθε παράνομα στην Ελλάδα, κρυβόταν από τις διωκτικές Αρχές και ετοιμαζόταν να φύγει παράνομα από τη χώρα;

Γιατί η δολοφονία ενός αθώου μετανάστη από πυρά αστυνομικών (Βύρωνας) είναι «ατυχές συμβάν»;

Είναι φανερό ότι τα συνήθη θύματα του μεταναστευτικού πολέμου θεωρούνται από την εξουσία οιονεί αναλώσιμα. Εάν τώρα βολέψει ευκαιριακά, η πραγματικότητα αντιστρέφεται πλήρως. Οι απηνείς διώκτες τους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Στην τηλεόραση, βεβαίως. Η υποκρισία στο έσχατο μεγαλείο της.


 Ανθρώπινη θηριωδία με καρέτα-καρέτα στη Μύκονο















Η ανθρώπινη βαρβαρότητα και ο σαδισμός προς τα ζώα πάντα βρίσκει τρόπους να εκπλήσσει. Αυτή τη φορά θύμα της ανθρώπινης θηριωδίας ήταν μια θαλάσσια χελώνα που βρέθηκε να κολυμπάει σε άθλια κατάσταση μέσα στο Παλαιό Λιμάνι της Μυκόνου.
Η καρέτα- καρέτα ήταν αιμόφυρτη και μεταφέρθηκε στο Λιμεναρχείο Μυκόνου, όπου εξετάστηκε από κτηνίατρο ο οποίος έμεινε άναυδος όταν εξέτασε τα τραύματα που έφερε στο κεφάλι και διαπίστωσε ότι στο κρανίο της ήταν σφηνωμένο ένα μεγάλο καρφί το οποίο αφαίρεσε.
Εμβρόντητοι από την θηριωδία, οι λιμενοφύλακες επιβίβασαν στο πλοίο της γραμμής και την έστειλαν στο Κέντρο Διάσωσης Θαλάσσιων Χελωνών στη Γλυφάδα.
Εκεί, όμως, οι διασώστες του «ΑΡΧΕΛΩΝ» διαπίστωσαν ότι στο κρανίο της είχαν καρφώσει και δεύτερο εξίσου μεγάλο καρφί, που έφτανε ως την στοματική κοιλότητα.
Δυστυχώς για το άτυχο ζώο, η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη και του έγινε ευθανασία για να λυτρωθεί από το μαρτύριο.

Πηγή: TheInsider

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Σινεμά και συνειρμός

Χθές το βράδυ είδα την ταινία ''Ένας άνδρας μόνος'',σε σκηνοθεσία Τομ Φόρντ.Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να δω τη συγκεκριμένη ταινία-και ήθελα να τη δω στο σινεμά.
Με φόντο τις ημέρες που ο κόσμος βρίσκεται στο χείλος του πυρηνικού ολέθρου (1962 - Κρίση των πυραύλων στην Κούβα),ένας μεσήλικας καθηγητής κολεγίου, έρχεται αντιμέτωπος με το προσωπικό του δράμα. Έχει μόλις χάσει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον επί 16 χρόνια σύντροφό του.Θρηνεί το χαμό του εραστή του,αναπολεί το παρελθόν,ψάχνει να βρεί ένα νόημα στη ζωή του και τελικά αποφασίζει να αυτοκτονήσει.
Μοναξιά.Αποξένωση.Απώλεια.Πραγματικά,ένας άνδρας-ή ένας άνθρωπος,πέραν του φύλου-μόνος.
Πολυ ωραία ταινία,γοητευτική και λυρική και καθόλου μελοδραματική.Πολύ καλή η σκηνοθεσία του Τομ Φόρντ,εξαιρετική η φωτογραφία,η μουσική (των Abel Korzeniowski και Shigeru Umebayashi) και η Τζούλιαν Μούρ στο ρόλο της φίλης του πρωταγωνιστή.
Και last but not least,καταπληκτικός ο Κόλιν Φέρθ στο ρόλο του καθηγητή,με μια ερμηνεία τόσο εσωτερική,η οποία τιμήθηκε με το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στην Βενετία-και δεν πήρε το Όσκαρ,το οποίο συχνά πυκνά πηγαίνει σε λάθος χέρια.

Περισσότερες πληροφορίες:

http://www.asingleman-movie.com/


Υ.Γ.:Από μικρή δεν τα πήγαινα καλά με τα γυαλιά ηλίου,γιατί κρύβουν τα μάτια,τα δικά μου και των άλλων.Tα πρώτα και μοναδικά γυαλιά ηλίου που φόρεσα-και φοράω ακόμα-σχεδιάστηκαν από τον Τομ Φόρντ.Συνειρμός.

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Το όνομά μου είναι Rachel Corrie


Η 23χρονη Αμερικανοεβραία Ρέιτσελ Κόρι ταξίδεψε από τις ΗΠΑ στη Λωρίδα της Γάζας τον Ιανουάριο του 2003, για να συμμετάσχει στη δράση της οργάνωσης μη βίαιου ακτιβισμού ISM (International Solidarity Movement). Στις 16 Μαρτίου 2003, η Ρέιτσελ καταπλακώθηκε από μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού στην προσπάθειά της να αποτρέψει την κατεδάφιση του σπιτιού μιας οικογένειας Παλαιστινίων.

Ο θάνατος της Ρέιτσελ απασχόλησε τα διεθνή ΜΜΕ και προκάλεσε πολλές διαμαρτυρίες. Εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού δήλωσε ότι επρόκειτο για ατύχημα, ότι ο χειριστής ούτε είδε ούτε άκουσε τη Ρέιτσελ. Αυτόπτες μάρτυρες όμως είπαν ότι η Ρέιτσελ βρέθηκε για αρκετά δευτερόλεπτα στο οπτικό πεδίο του χειριστή της μπουλντόζας, η οποία συνέχισε την πορεία της περνώντας από πάνω της. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Αριέλ Σαρόν υποσχέθηκε στον πρόεδρο Μπους μία «αμερόληπτη, ενδελεχή έρευνα», η οποία τελικά δεν καταλόγισε καμία ευθύνη στον στρατό. Επτά χρόνια μετά το θάνατο της Ρέιτσελ Κόρι, στις 10 Μαρτίου 2010, ξεκινά στη Χάιφα η εκδίκαση της αγωγής που κατέθεσαν οι γονείς της Ρέιτσελ κατά του Υπουργείου Άμυνας του Ισραήλ. Στη δίκη θα καταθέσουν και οι τέσσερις αυτόπτες μάρτυρες του θανάτου της Ρέιτσελ, στους οποίους είχε όλο αυτό το διάστημα απαγορευτεί η είσοδος στη χώρα.

Μετά το θάνατο της Ρέιτσελ, οι γονείς της δημοσίευσαν στο διαδίκτυο μέρος των ημερολογίων και των e-mail που έστελνε σε φίλους και στη μητέρα της. Ανάμεσα σ αυτούς που τα διάβασαν ήταν κι ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Alan Rickman, ο οποίος θέλησε να τα δραματοποιήσει. Μαζί με την Katharine Viner, δημοσιογράφο της εφημερίδας The Guardian, επιμελήθηκαν τα κείμενα που τους εμπιστεύθηκαν οι γονείς της Ρέιτσελ συνθέτοντας έναν θεατρικό μονόλογο με τίτλο Το όνομά μου είναι Rachel Corrie.

Η παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά στο Royal Court Theater του Λονδίνου το 2005, σε σκηνοθεσία του Alan Rickman, όπου και σημείωσε τεράστια επιτυχία, αποσπώντας το βραβείο «London Theatergoers’ Choice Award» για την «Καλύτερη Θεατρική Παράσταση», «Καλύτερη Σκηνοθεσία» και «Καλύτερη Σόλο Ερμηνεία»Παίχτηκε έκτοτε σε πολλά θέατρα της Αγγλίας και της Αμερικής, καθώς και σε πολλές άλλες χώρες παγκοσμίως, όπως την Αυστραλία, τοΜεξικό ακόμα και το Ισραήλ.Αξιοσημείωτη παραμένει η ακύρωση - για το φόβο πολιτικών αντιποίνων - προγραμματισμένων παραστάσεων στη Νέα Υόρκη, το Μαϊάμι και το Τορόντο.Η ιστορία της Αμερικανίδας ακτιβίστριας Rachel Corrie μεταφέρεται τώρα στο ΔΩΜΑ του Θεάτρου του Νέου Κόσμου

Συντελεστές:

Μετάφραση Νάνσυ Τρικκαλίτη
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάρω Αγρίτη
Μουσική Επιμέλεια: Μάνια Παπαδημητρίου
Επιμέλεια Κίνησης: Πάρης Μαντόπουλος
Σκηνικά: Άρτεμις Θεοδωρίδη
Video: Αγγέλα Δεσποτίδου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Φωτογραφίες: Θάνος Χόνδρος
Ερμηνεία:Δήμητρα Σύρου
Συμμετέχει:Μάρω Αγρίτη

Ένα θέατρο ντοκουμέντο που «μιλάει» την αλήθεια. Πόσο κοστίζει άραγε κάτι τέτοιο; Για τη Rachel κόστισε μία ζωή… Μία 23χρονη κοπέλα που βρήκε το θάρρος να περάσει στην απέναντι όχθη και να δει την αλήθεια της άλλης πλευράς με τα δικά της μάτια… Την αλήθεια του παλαιστινιακού λαού που εδώ και 60 χρόνια βρίσκεται σε απόγνωση…

«Βρίσκομαι στην Παλαιστίνη εδώ και δύο εβδομάδες και μία ώρα και ακόμα δεν βρίσκω τις λέξεις για να περιγράψω αυτά που βλέπω. Τίποτα δεν θα μπορούσε να με έχει προετοιμάσει για την πραγματικότητα της κατάστασης εδώ. Απλώς δεν μπορείς να το φανταστείς αν δεν το δεις…» Rachel Corrie 2003

Περισσότερες πληροφορίες: http://www।theatroneoukosmou.gr
http://rachelcorriefoundation।org/

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Οι νέοι σταυροφόροι της απάτης (Απόσπασμα από τον Ιό της Κυριακής,επιβάλλεται να διαβάσετε όλο το δημοσίευμα)

Η πλαστή είδηση για ομαδικούς γάμους «παιδοφίλων» στη Γάζα κατασκευάστηκε από έναν ακροδεξιό χριστιανό φονταμενταλιστή στις ΗΠΑ, αλλά βρήκε εύφορο έδαφος να γίνει πιστευτή στον παγκόσμιο ιστό. Η Ελλάδα ήταν ένας από τους τελευταίους της σταθμούς

Με καθυστέρηση λίγων μηνών έφτασε και στη χώρα μας ένας από τους χιλιάδες σύγχρονους μύθους που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο. Η «είδηση» είναι πράγματι ανατριχιαστική: στη Γάζα, το περασμένο καλοκαίρι πραγματοποιήθηκε με την ευλογία της κυβέρνησης της Χαμάς ένας ομαδικός γάμος 450 ζευγαριών, όπου οι νύφες ήταν παιδούλες 6-8 χρόνων.

Το «ρεπορτάζ» που διανθίζεται με φωτογραφίες συνοδεύεται από «επιστημονική τεκμηρίωση», στην οποία διαβάζουμε ότι η παιδοφιλία επιτρέπεται από το Κοράνι, ότι ο Μωάμεθ ήταν παιδόφιλος όπως και ο Αγιατολάχ Χομεϊνί. Μ' άλλα λόγια, όσα συνέβησαν στη Γάζα, συμβαίνουν και όπου αλλού ζουν μουσουλμάνοι. Ο νοών νοείτω.

Η πλαστότητα της είδησης έχει αποδειχτεί εδώ και πολλούς μήνες, όπως μπορεί με ελάχιστη προσπάθεια να διαπιστώσει κάθε απλός χρήστης του Διαδικτύου. Οι εμφανιζόμενες ως νύφες είναι απλά τα παρανυφάκια, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Η υπόθεση δεν θα άξιζε καν να αναφερθεί, εφόσον εκατοντάδες παρόμοιοι ή ακόμα χειρότεροι προπαγανδιστικοί μύθοι κυκλοφορούν καθημερινά στα ιστολόγια, και αναπαράγονται από τηλεοπτικές εκπομπές προβολής βιβλίων των γνωστών ακροδεξιών πολιτευτών και πολιτικών, ενώ έχουν εισβάλει και στη βραδινή ζώνη των εμπορικών καναλιών. Ξεχωρίζουμε την περίπτωση αυτή γιατί κατέληξε και στον ημερήσιο τύπο και μάλιστα με ιδιαίτερη δισέλιδη προβολή. Στις 9 Μαρτίου ο «Αδέσμευτος Τύπος» διά χειρός Τάνιας Μυλωνά φιλοξένησε την πλαστή είδηση σε «αποκλειστικό» πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ με το χαρακτηρισμό «απίστευτο» και «μόνο στον Α.Τ.».

Το καθυστερημένο ενδιαφέρον που έδειξαν η δέσμη των εθνικιστικών ιστολογίων και μερίδα των ελληνικών μέσων ενημέρωσης στην υπόθεση αυτή συνδέεται ασφαλώς με το δημόσιο διάλογο που συνόδευσε τη συζήτηση του νομοσχέδιου για την ιθαγένεια στη Βουλή την προηγούμενη βδομάδα και έρχεται να συμπληρώσει τα παρόμοιου τύπου επιχειρήματα που ακούστηκαν από τα χείλη των εθνοσωστών του ΛΑΟΣ περί «νομιμοποίησης της κλειτοριδεκτομής» κ.λπ. Και βέβαια η κομματική τους εφημερίδα είχε την περασμένη Κυριακή κύριο τίτλο «Ελλάς Ελλήνων Ισλαμιστών», παραφράζοντας το προσφιλές στον Γ. Καρατζαφέρη σλόγκαν της χούντας.

Ποιος πιστεύει τη διάψευση;

Οπως συμβαίνει συνήθως σ' αυτές τις περιπτώσεις, όσο εύκολη είναι η αναπαραγωγή της εντυπωσιακής «είδησης» και ο πολλαπλασιασμός των αποδεκτών της με ηλεκτρονική αλληλογραφία, τόσο δύσκολη είναι η ανασκευή και η διάψευση του μύθου. Παρά το γεγονός ότι η αντίδραση στο ελληνικό Διαδίκτυο υπήρξε άμεση και αποκαλύφτηκε όχι μόνο η πλαστότητα αλλά η σκοπιμότητα της διοχέτευσής της, τα ισλαμοφαγικά και αντιμεταναστευτικά ιστολόγια δεν πήραν χαμπάρι. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε να τους πείσουν ούτε τα σοβαρά ιστολόγια που ασχολήθηκαν με την υπόθεση (λ.χ. του Νίκου Σαραντάκου), ούτε τα ιστολόγια που ειδικεύονται στα ζητήματα της Παλαιστίνης (λ.χ. Σίβυλλα), ούτε τα διεθνή ιστολόγια που ειδικεύονται στην αποκάλυψη παρόμοιων πλαστογραφημάτων (Hoax Slayer), ούτε η διάψευση του Συλλόγου Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό Ιντιφάντα, ούτε η μαρτυρία του ανταποκριτή Πάνου Χαρίτου, ούτε και η επίσημη ανακοίνωση της πρεσβείας της Παλαιστίνης στην Αθήνα.

Δυστυχώς το μόνο «επιχείρημα» που έπιασε κάπως στον ευκολόπιστο κόσμο των εθνοπρεπών ιστολογίων ήταν και πάλι συνωμοσιολογικό: η είδηση, λένε, είναι πλαστή, διότι κατασκευάστηκε από τη Μοσάντ και τους σιωνιστές. Μ' άλλα λόγια πρέπει κανείς να επιλέξει μεταξύ «ισλαμιστών» και «σιωνιστών» για να ανακαλύψει την αλήθεια.

Πιο χαρακτηριστική η απάντηση του μισαλλόδοξου μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιου σε επισκέπτη του ιστολογίου του, ο οποίος τον καλεί να ανασκευάσει τη γνώμη του για τη γνησιότητα της «είδησης» και να αποσύρει τη σχετική ανάρτηση: «Παρά τη διάψευση, στην οποία μάλιστα εδόθη τόση δημοσιότης, δεν πείθομαι! Κατά την ταπεινή μου άποψη, όσο ύποπτη μπορεί να είναι η Μοσάντ για την κατασκευή ειδήσεων, άλλο τόσο μπορεί να είναι και η Ιντιφάντα για τη διάψευση. Στον ισλαμισμό συνηθίζεται ο γάμος πολύ μικρών κοριτσιών. Κατά καιρούς έχω διαβάσει στον Τύπο ειδήσεις για παρόμοιους γάμους με ανήλικα κοριτσάκια. Επομένως, αν έχετε αντικειμενικά στοιχεία που να αποδεικνύουν το αντίθετο θα είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων να τα θέσετε στη διάθεσή μου. Μόνον τότε θα μπορούσα να προβώ σε επανόρθωση».

Οταν άλλος επισκέπτης τον παρέπεμψε στα «αντικειμενικά στοιχεία» που αποδεικνύουν την πλαστότητα, ο κ. Αμβρόσιος εγκατέλειψε τη διαλλακτική του στάση: «Απαντών, ταπεινά φρονώ, ότι πλαστή είναι η διάψευση και όχι η είδηση. Η προπαγάνδα μπορεί όλα να τα πράξει! Αλλά η είδηση είναι πιο κοντά στα ήθη των μουσουλμάνων, καθώς επίσης και των "πολιτισμένων Ευρωπαίων". Με τη διαφορά ότι οι πρώτοι δεν κρύβονται, ενώ οι δεύτεροι επικαλύπτουν τη συμπεριφορά τους. Κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί ειδήσεις περί γάμου μικρών κοριτσιών ως μεμονωμένα περιστατικά. Δεν πιστεύω τη διάψευση και γι' αυτό δεν αποσύρω το post. Παρακαλώ να μου συγχωρήσετε την επιμονή. Με ευχές εν Κυρίω».

Την ανταλλαγή απόψεων με τους επισκέπτες του ιστολογίου του για το ζήτημα αυτό ο μητροπολίτης την τιτλοφορεί με τη δήλωση «Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά ένας ορθόδοξος ιεράρχης». Η συλλογιστική του όμως είναι αποκαλυπτική: πιστεύει στην «είδηση» και όχι στη διάψευση, επειδή «γνωρίζει» ότι έτσι γίνεται. Αυτός είναι ο μηχανισμός εξάπλωσης των σύγχρονων μύθων. Βασίζονται σε κάποια εμπεδωμένη πεποίθηση ή προκατάληψη και της δίνουν σάρκα και οστά: επειδή στο Ισλάμ συνηθίζεται η νύφη να έχει μικρή ηλικία, αυτό «αποδεικνύει» ότι ο ομαδικός γάμος με τα οκτάχρονα κοριτσάκια είναι γεγονός.

Ποιος κατασκεύασε την «είδηση»

Οσο για τον «Αδέσμευτο Τύπο», ακολούθησε κι αυτός μια ανάλογη πορεία. Η εφημερίδα υποχρεώθηκε μεν να ανασκευάσει το «αποκλειστικό» με νεότερο δημοσίευμα της ίδιας δημοσιογράφου («Οι ανήλικες ήταν παρανυφάκια!», 13.3), αλλά ενώ παραθέτει «διάψευση της Χαμάς» και ανακοίνωση της παλαιστινιακής πρεσβείας στην Αθήνα, επιμένει στην αρχική πλαστή «είδηση», με το επιχείρημα ότι «ο δρ. Paul Williams που παραθέτει το υλικό (φωτογραφίες, βίντεο) υποστηρίζει τα αντίθετα». Η κατάληξη της εφημερίδας είναι ότι «ασφαλές συμπέρασμα δεν μπορεί να βγει», αλλά πάντως «τέτοιοι γάμοι στηρίζονται μόνο από τους ακραίους ισλαμιστές και σε καμιά περίπτωση δεν χαρακτηρίζουν έναν ολόκληρο λαό».

Οταν μελετά κανείς το πώς γεννιούνται οι σύγχρονοι μύθοι συναντά συνήθως μια ανυπέρβλητη δυσκολία: ποιος ήταν ο πρώτος που συνέλαβε και έθεσε σε κυκλοφορία κάθε μύθο; Και πώς άραγε επιτεύχθηκε η πρώτη διοχέτευσή του; Για παράδειγμα, ακόμα και σήμερα δεν γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες για τις συνθήκες που κατασκευάστηκε ο πιο διάσημος μύθος των νεότερων χρόνων, το πλαστογράφημα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών».

Εχει επιβεβαιωθεί η κατασκευή του από τη μυστική αστυνομία του τσάρου, προκειμένου να δικαιολογηθούν τα αντιεβραϊκά πογκρόμ και να συκοφαντηθούν ως «αντιχριστιανοί» οι πρώιμοι επαναστάτες, αλλά τα ίχνη των πρώτων δραστών της εγκληματικής αυτής μυθοπλασίας αποκαλύφθηκαν μόλις τα τελευταία χρόνια. Αυτή η δυσκολία δεν υπάρχει στο μύθο που μας απασχολεί. Ο άνθρωπος που τον έχει εμπνευστεί και διοχετεύσει φρόντισε να βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, διότι ο κατασκευαστής του μύθου με τον ομαδικό γάμο στη Γάζα ασκεί αυτό το επάγγελμα για να ζήσει. Πρόκειται για τον Paul L. Williams, πολίτη των ΗΠΑ, δημοσιογράφο και συγγραφέα. Το όνομά του περιλαμβάνεται στα περισσότερα δημοσιεύματα των ιστολογίων και η Τ. Μυλωνά απ' αυτόν αντλεί την εγκυρότητα της «αποκάλυψης».

Αν έκανε κανείς τον κόπο να μάθει ποιος είναι ο κ. Williams προτού υιοθετήσει αβασάνιστα τις πληροφορίες του για τη Γάζα, ίσως θα επιχειρούσε μια καλύτερη διασταύρωση. Γιατί ο Williams είναι ένας χριστιανός φονταμενταλιστής, φανατικός αντιμουσουλμάνος, θιασώτης και ταυτόχρονα παραγωγός κάθε υστερικής αντιμουσουλμανικής θεωρίας που ξεπήδησε στις ΗΠΑ μετά το σοκ που προκάλεσε η επίθεση στους δίδυμους πύργους.

Ο Williams θεωρεί ότι είναι ένας νέος σταυροφόρος και μάλιστα ο τελευταίος υπερασπιστής της χριστιανικής Αμερικής, ενώ συνδέεται με κάθε λογής συνωμοσιολογικούς δικτυακούς τόπους। Το ιστολόγιό του (από όπου ξεκίνησε και ο μύθος για την παιδοφιλία στη Γάζα) φέρει τον αποκαλυπτικό τίτλο «Η Τελευταία Σταυροφορία» (The Last Crusade) και περιλαμβάνει πλήθος παρόμοιων ιστοριών, ενώ ακολουθεί την πετυχημένη συνταγή των τηλε-ευαγγελιστών, δηλαδή τη διατύπωση εξωφρενικών θεωριών σε συνδυασμό με εσχατολογικές αναφορές στη Βίβλο και τις βουλές του Κυρίου.


Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Ν’ αρνηθείς όλες τις παρηγοριές-θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες - ν’ απομείνεις μόνος και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου...



Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

«Οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: "Αααα!!!! με θαυμασμό».

Έτσι έλεγε ο Τζάκ Κέρουακ στην εισαγωγή του «Στο δρόμο», του γνωστότερου από τα έργα του, το οποίο γράφτηκε σε τρεις μόνο εβδομάδες, χωρίς κόμματα και χωρίς παραγράφους.