Κροκοδείλια δάκρυα

Ολη η Ελλάδα παρακολούθησε συντετριμμένη την τραγωδία στα Κάτω Πατήσια.

Ο θάνατος ενός 15χρονου Αφγανού πρόσφυγα από αδέσποτη βόμβα και ο τραυματισμός της αδελφής και της μητέρας του συγκίνησαν και εξόργισαν τους πάντες. Και δικαίως. Ηταν ένας πέρα για πέρα τυχαίος αλλά άδικος θάνατος. Μια δολοφονία κάτω από συνθήκες άγνωστες ακόμη για να βγάλουμε οριστικά συμπεράσματα.

Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, όμως, ξέρει καλύτερα. Ή τουλάχιστον βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία για να αξιοποιήσει επικοινωνιακά (με τη συνδρομή των πρόσφορων ΜΜΕ) ένα τραγικό συμβάν. Εκμεταλλεύτηκε τη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί η αναίτια δολοφονία ενός παιδιού και με δηλώσεις προκάτ κατήγγειλε τους αχρείους δολοφόνους.

Σωστά, αλλά η καταγγελία του κ. Χρυσοχοΐδη θα είχε αξία αν ο ίδιος απαντούσε πρώτα στα παρακάτω ερωτήματα:

Θα έλεγε άραγε τα ίδια, αν ο νεαρός πρόσφυγας, μαζί με την οικογένειά του, «πνιγόταν» στο Αιγαίο, με τη συμβολή πιθανόν του Λιμενικού, όπως έχει γίνει ήδη σε αρκετές άλλες περιπτώσεις, σύμφωνα με ελληνικές και διεθνείς οργανώσεις προσφύγων; Ή μήπως θα κρυβόταν πίσω από μια τυπική ΕΔΕ;

Θα καταδίκαζε με το ίδιο ύφος τις πρακτικές βασανισμού και εξευτελισμού που υφίστανται χιλιάδες πρόσφυγες στα σύνορα, τη φυλάκισή τους σε απαράδεκτες συνθήκες, την παρωδία πολιτικού ασύλου, τις επιχειρήσεις «σκούπα» και τις μαζικές απελάσεις;

Ποιος νοιάζεται, εάν δεκάδες άλλοι 15χρονοι, 23χρονοι, 30χρονοι ή 50χρονοι στάλθηκαν ήδη με το ζόρι από εκεί που ήρθαν;

Ενδιαφέρθηκε ποτέ το επίσημο κράτος σήμερα για την τύχη των χιλιάδων παράνομων μεταναστών; Εάν μπορούν να επιβιώσουν; Ποιος δίνει σημασία στο γεγονός ότι η άτυχη οικογένεια των Αφγανών ήρθε παράνομα στην Ελλάδα, κρυβόταν από τις διωκτικές Αρχές και ετοιμαζόταν να φύγει παράνομα από τη χώρα;

Γιατί η δολοφονία ενός αθώου μετανάστη από πυρά αστυνομικών (Βύρωνας) είναι «ατυχές συμβάν»;

Είναι φανερό ότι τα συνήθη θύματα του μεταναστευτικού πολέμου θεωρούνται από την εξουσία οιονεί αναλώσιμα. Εάν τώρα βολέψει ευκαιριακά, η πραγματικότητα αντιστρέφεται πλήρως. Οι απηνείς διώκτες τους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Στην τηλεόραση, βεβαίως. Η υποκρισία στο έσχατο μεγαλείο της.

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ,Ελευθεροτυπία, Τρίτη 30 Μαρτίου 2010