.jpg)
"Δημοκρατία" με ομάδες "Δέλτα" κεφαλαίο! Ένας Δελτάς έπεσε πάνω στη γυναίκα στο Σύνταγμα και μετά την χτύπησε με κλωτσιές και με γκλομπ.
Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009
Η φυλακισμένη επί Χούντας Αγγελική Κουτσουμπού μετά τις περιποιήσεις της "Δημοκρατίας"
"Δημοκρατία" με ομάδες "Δέλτα" κεφαλαίο! Ένας Δελτάς έπεσε πάνω στη γυναίκα στο Σύνταγμα και μετά την χτύπησε με κλωτσιές και με γκλομπ.
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009
Δευτέρα, 07 Δεκεμβρίου 2009
ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ
Ψήφισμα αρ. 284
Μετά από τα θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν στην πόλη μας, το Δημοτικό Συμβούλιο Κερατσινίου κατά πλειοψηφία (των κ. Δημητρίου Μουρίκη και κας Σοφίας Θωμάρεη εχόντων την άποψη ότι πρέπει να γίνει δεκτό το υποβληθέν δικό τους ψήφισμα) αποφάσισε:
1ον/ Δηλώνουμε ότι δεν ανεχόμαστε στην πόλη μας την κρατική καταστολή για πολιτικές πράξεις και ενέργειες.
2ον/ Καταγγέλλουμε την επίθεση της αστυνομίας στον πολιτικό χώρο ΡΕΣΑΛΤΟ του Κερατσινίου και το Δημαρχιακό Μέγαρο.
3ον/ Η πολιτική κίνηση ΡΕΣΑΛΤΟ λειτουργεί και δραστηριοποιείται στην πόλη μας με πολιτικές, καλλιτεχνικές, πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις.
4ον/ Ζητάμε να αφεθούν ελεύθεροι οι 64 συλληφθέντες πολίτες που συνελήφθησαν στην πόλη μας.
5ον/ Δηλώνουμε ότι κανένα αδίκημα ή καταστροφή δεν συντελέστηκε στο Δημαρχιακό Μέγαρο.
6ον/ Η πράξη εισόδου στο Δημαρχείο των 42 συλληφθέντων για μας είναι μια καθαρά πολιτική πράξη και την αποδεχόμαστε.
7ον/ Καταγγέλλουμε τα ΜΜΕ που διαστρέβλωσαν και παραποίησαν τα γεγονότα συνειδητά ή από λάθος πληροφόρηση.
8ον/ Η Διοίκηση του Δήμου να οργανώσει συνέντευξη τύπου για να αποκαταστήσει την αλήθεια, διότι στην πόλη μας θεωρούμε θεμιτή την πολιτική πράξη.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΛΕΟΝΤΙΑΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
1/ Υπουργό Προστασίας του Πολίτη
2/ Υπουργό Εσωτερικών και Αποκέντρωσης
3/ Εισαγγελία Πειραιά
4/ ΜΜΕ
αναρτήθηκε από http://athens.indymedia.org
ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ
Ψήφισμα αρ. 284
Μετά από τα θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν στην πόλη μας, το Δημοτικό Συμβούλιο Κερατσινίου κατά πλειοψηφία (των κ. Δημητρίου Μουρίκη και κας Σοφίας Θωμάρεη εχόντων την άποψη ότι πρέπει να γίνει δεκτό το υποβληθέν δικό τους ψήφισμα) αποφάσισε:
1ον/ Δηλώνουμε ότι δεν ανεχόμαστε στην πόλη μας την κρατική καταστολή για πολιτικές πράξεις και ενέργειες.
2ον/ Καταγγέλλουμε την επίθεση της αστυνομίας στον πολιτικό χώρο ΡΕΣΑΛΤΟ του Κερατσινίου και το Δημαρχιακό Μέγαρο.
3ον/ Η πολιτική κίνηση ΡΕΣΑΛΤΟ λειτουργεί και δραστηριοποιείται στην πόλη μας με πολιτικές, καλλιτεχνικές, πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις.
4ον/ Ζητάμε να αφεθούν ελεύθεροι οι 64 συλληφθέντες πολίτες που συνελήφθησαν στην πόλη μας.
5ον/ Δηλώνουμε ότι κανένα αδίκημα ή καταστροφή δεν συντελέστηκε στο Δημαρχιακό Μέγαρο.
6ον/ Η πράξη εισόδου στο Δημαρχείο των 42 συλληφθέντων για μας είναι μια καθαρά πολιτική πράξη και την αποδεχόμαστε.
7ον/ Καταγγέλλουμε τα ΜΜΕ που διαστρέβλωσαν και παραποίησαν τα γεγονότα συνειδητά ή από λάθος πληροφόρηση.
8ον/ Η Διοίκηση του Δήμου να οργανώσει συνέντευξη τύπου για να αποκαταστήσει την αλήθεια, διότι στην πόλη μας θεωρούμε θεμιτή την πολιτική πράξη.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΛΕΟΝΤΙΑΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
1/ Υπουργό Προστασίας του Πολίτη
2/ Υπουργό Εσωτερικών και Αποκέντρωσης
3/ Εισαγγελία Πειραιά
4/ ΜΜΕ
αναρτήθηκε από http://athens.indymedia.org
Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009
Αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας Γρηγορόπουλου μιλά για πρώτη φορά
Δημοσίευση: 04-12-2009 14:51 από Ομάδα TVXS
Το Κενό Δίκτυο παρουσιάζει την Δημόσια Κατάθεση μιας Αυτόπτου Μάρτυρος της Δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Η κοπέλα που μιλά σε αυτή την δημοσίευση έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο μέσα από το βίντεο της δολοφονίας το οποίο κινηματογράφησε από το μπαλκόνι του σπιτιού της που βρίσκεται ακριβώς πάνω από το σημείο της δολοφονίας και πρόκειται να είναι μια από της βασικές μάρτυρες κατηγορίας του δολοφόνου αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκoνέα.
Η μαρτυρία είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο "We Are An Image From The Future" (Είμαστε Μια Εικόνα Από το Μέλλον) που θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο του 2010 στις Η.Π.Α. από τον Αναρχικό εκδοτικό οίκο ΑΚPrees με την επιμέλεια των A.G.Scwartz, Τάσος Σαγρής, Κενό Δίκτυο.
Διαβάστε τη συγκλονιστική μαρτυρία:
«Είμαι μια κάτοικος των Εξαρχείων και το μπαλκόνι του σπιτιού μου βρίσκεται ακριβώς πάνω από το σημείο που δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος.
Δεν συμμετέχω σε καμία πολιτική δραστηριότητα. Δεν είμαι μια ακτιβίστρια. Μπορώ να μιλήσω μόνο για τη δολοφονία. Δεν μπορώ να πάρω κάποια θέση σχετικά με όλα τα άλλα πράγματα που συνέβησαν επειδή όλα αυτά τα υπόλοιπα πράγματα είναι πολύ περίπλοκα και δεν έχω σαφείς σκέψεις σχετικά με αυτά.
Τα Εξάρχεια ήταν πάντοτε μια εναλλακτική γειτονιά, μια περιοχή αντι-κουλτούρας. Για πολλά χρόνια ήταν πολύ συχνό φαινόμενο ότι κάτι θα συμβεί σε μια γωνιά του δρόμου στα Εξάρχεια και ξαφνικά όλοι από τις καφετέριες και τα μπαρ και τα πεζοδρόμια θα χυθούν έξω στους δρόμους και θα τρέξουν να δουν τι συμβαίνει. Συνήθως ήταν επεισόδια μεταξύ των ανθρώπων και της αστυνομίας, μάχες ή αντιπαραθέσεις, ύβρεις, συνθήματα. Τα παλιά χρόνια αυτό συνέβαινε πολύ συχνά. Στη συνέχεια, υπήρξε μια περίοδος που αυτό δεν συνέβαινε τόσο πολύ, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να γίνεται και πάλι. Ο λόγος που βρέθηκα με μια φωτογραφική μηχανή στο μπαλκόνι εκείνη τη νύχτα ήταν επειδή πάντα ήθελα να κινηματογραφήσω μια από αυτές τις αντιπαραθέσεις που λαμβάνουν χώρα κάτω από το παράθυρό μου. Αλλά κάθε φορά που έβγαινα στο μπαλκόνι μου να δω τι συμβαίνει, είχα καθυστερήσει. Μέχρι να πάω πίσω στο εσωτερικό του σπιτιού για να πάρω τη φωτογραφική μηχανή μου ήταν πολύ αργά, είχαν ήδη όλα τελειώσει. Αυτό μου συνέβη πολλές φορές. Και η τελευταία φορά που συνέβη αυτό, είπα στον εαυτό μου, την επόμενη φορά, πρώτα θα αρπάξω την κάμερα και μετά θα βγω στο μπαλκόνι. Τελικά, δυστυχώς η «επόμενη φορά» αποδείχθηκε ότι ήταν ένα περιστατικό που ποτέ δεν περίμενα να συμβεί.
Δύο χρόνια νωρίτερα, ένας φίλος μου με επισκέφθηκε από τη Γερμανία και μου ανέφερε την εντύπωση του ότι η αστυνομία εδώ φαίνεται πολύ προκλητική και πολύ επικίνδυνη. Ακόμα κι αν αυτός ήταν τουρίστας, ο τρόπος που συμπεριφέρονταν οι αστυνομικοί τον έκανε να αισθάνεται λιγότερο ασφαλής, τον έκανε να αισθάνεται ότι απειλείται, ότι βρίσκεται σε κίνδυνο. Και όταν αυτός ο φίλος άκουσε αυτό που συνέβη στις 6 Δεκεμβρίου, έγραψε κάπου ότι για αυτόν δεν ήταν καθόλου έκπληξη....
Για εμένα όμως ήταν... Όλες τις προηγούμενες φορές, ποτέ δεν ένιωσα φόβο παρατηρώντας αυτές τις συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων και της αστυνομίας. Ήταν μέρος της καθημερινής ζωής μου στο Εξάρχεια. Ήταν κάτι το σύνηθες. Επειδή πολλοί κάτοικοι και θαμώνες των Εξαρχείων έχουν μια ρητή άρνηση των αρχών, και την εκφράζουν σταθερά και πιστεύουν σε αυτή, κάθε φορά που συνέβαινε κάτι δεν χρειαζόταν να πάρω κάποια συγκεκριμένη θέση, διότι όλα αυτά ήταν ακριβώς ένα μέρος της ζωής μου σε αυτήν την περιοχή. Φυσικά, στα δέκα χρόνια που έχω ζήσει σε αυτό το διαμέρισμα, έχω παρατηρήσει κάθε χρόνο τη σταδιακή αύξηση της παρουσίας της αστυνομίας, την εντατικοποίηση της καταστολής. Οι αστυνομικοί άρχισαν να εμφανίζονται σε κάθε γωνιά της γειτονιάς, σε ομάδες, και επίσης ήταν πάνοπλοι. Η αίσθηση του να παρατηρείς πάνοπλους αστυνομικούς σε πλήρη εξάρτηση να μεταφέρουν πιστόλια, όπλα,γκλόμπς, ασπίδες, δακρυγόνα αέρια, και πολυβόλα- γινόταν όλο και πιο έντονη. Σε αυτή την περίοδο άρχισε να εμφανίζεται στους τοίχους το σύνθημα: «σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία, η χούντα δεν τελείωσε το '73».
Στις 6 Δεκεμβρίου ήμουν εδώ, στο διαμέρισμα με το Γερμανό φίλο μου. Αυτός μαγείρευε στην κουζίνα και εγώ ήμουν στο σαλόνι. Ξαφνικά άκουσα ένα δυνατό «Μπάνγκ»!... Δεν είχα ακούσει κανένα θόρυβο πριν από αυτό. Δεν συνέβαινε τίποτα στους δρόμους, δεν φώναζε κανένας, δεν γινόταν τίποτα. Προειδοποίηση δεν υπήρχε, μόνο ένα «Μπάνγκ»!... Μου φάνηκε ότι ήρθε από κάτω από την οδό, στην αριστερή πλευρά. Παρά την έκπληξη, αυτή τη φορά θυμήθηκα να αρπάξω την κάμερα μου πρώτα. Δεν ήμουν σε πανικό, δεν αισθανόμουν κάτι ασυνήθιστο, πήρα απλά ήρεμα τη φωτογραφική μηχανή και πήγα προς το μπαλκόνι. Εγώ, δεν πίστεψα ότι κάτι εκπληκτικά ασυνήθιστο είχε συμβεί. Κοίταξα έξω, αλλά δεν ενεργοποίησα την κάμερα στην αρχή, διότι τίποτα δεν συνέβαινε. Είδα μερικούς νεαρούς κάτω προς τα αριστερά από το μπαλκόνι μου, καθόντουσαν εκεί όπως κάνουν πάντα. Οι νεαροί αναρχικοί πάντα συχνάζουν σε εκείνη την γωνία αν και αυτό το βράδυ υπήρχαν λιγότεροι από το κανονικό. Και από τη δεξιά πλευρά, στον πάνω δρόμο, είδα ένα περιπολικό να παρκάρει στη γωνία. Μια στιγμή μετά από τότε που κοίταξα το αυτοκίνητο της αστυνομίας, είδα δύο μπάτσους να γυρνάνε πίσω, προς τα κάτω, με τα πόδια, και αυτό ήταν πολύ περίεργο για μένα.
Αναρωτήθηκα,....μα, τι πρόκειται να κάνουν; Έφθασαν στο σημείο όπου το περιπολικό ήταν στην αρχή πριν στρίψουν για να το παρκάρουν, και άρχισαν να προκαλούν τα παιδιά, φωνάζοντας «ελάτε ρε μουνιά, ελάτε ρε μουνιά»! Όταν άκουσα αυτό το φώναξα στον φίλο μου τον Γερμανό, «έλα να δεις! Η αστυνομία ήρθε για να ξεκινήσει καβγά!». Θα είχε μια ευκαιρία να δει αυτό το συχνό φαινόμενο, τους Έλληνες μπάτσους να προκαλούν μια μάχη προσβάλλοντας ανθρώπους. Είναι πολύ συνηθισμένο ότι η αστυνομία βρίζει τους ανθρώπους, αλλά αυτό ήταν πάρα πολύ. Ήταν προκλητικοί γιατί παρκάρισαν το αυτοκίνητο της αστυνομίας και ήρθαν με τα πόδια πίσω φωνάζοντας βρισιές. Αυτός είναι ο τρόπος που οι άνθρωποι ξεκινούν καβγά. Έμοιαζε λες και είναι ένας προσωπικός καβγάς, όχι όπως οι συνήθεις προκλήσεις και βρισιές της αστυνομίας.
Αμέσως μετά και οι δύο έβγαλαν τα όπλα τους, και οι δύο μπάτσοι τράβηξαν τα όπλα τους!... Αυτό ποτέ δεν αναφέρθηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Και μου ήρθε η μία έκπληξη μετά την άλλη. Πρώτα ήρθαν πίσω με τα πόδια, μετά άρχισαν ένα τσακωμό προσβάλλοντας τα παιδιά, μετά έβγαλαν τα όπλα τους, και στη συνέχεια στόχευσαν, σε μια στιγμή που δεν υπήρχε καμία πρόκληση και δεν υπήρχε τίποτα που να αποτελεί απειλή για αυτούς, δεν υπήρχε κάποια σύγκρουση και ούτε καν συνέβαινε κάποια αντιπαράθεση. Και τότε πυροβόλησαν. Άκουσα δύο πυροβολισμούς, αλλά δεν μπορώ να πω αν και οι δύο από τους αστυνομικούς πυροβόλησαν ή ο ένας από αυτούς πυροβόλησε δύο φορές. Είναι πιθανό ότι ένας από αυτούς πυροβόλησε δύο φορές. Και μετά γύρισαν την πλάτη τους και απλά έφυγαν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Εμένα, μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν μου είχε χρειαστεί να κοιτάξω αριστερά, στην ομάδα των παιδιών, γιατί ήταν απίστευτα περίεργη η συμπεριφορά αυτών των δύο αστυνομικών. Δεν ήταν ανάγκη να δω από την άλλη πλευρά, από την πλευρά των παιδιών διότι τίποτα δεν συνέβαινε από εκεί. Και τότε άκουσα τον κόσμο στον δρόμο να φωνάζει ότι ένα παιδί είχε πυροβοληθεί. Και τότε ένιωσα πανικό. Έτρεξα στο εσωτερικό του σπιτιού, άρπαξα το τηλέφωνο, κάλεσα ένα ασθενοφόρο, και πήγα αμέσως κάτω στο δρόμο. Είδα μόνο ένα παιδί να βρίσκεται εκεί, και σοκαρίστηκα. Όλος ο κόσμος φώναζε και πολλοί λιποθυμούσαν. Το παιδί δεν ήταν νεκρό ακόμη και ένας γιατρός είχε εμφανιστεί και προσπαθούσε να του δώσει τις πρώτες βοήθειες. Στη συνέχεια, το ασθενοφόρο έφτασε και το παιδί πέθανε μέσα στο ασθενοφόρο, νομίζω.
Έμαθα από άλλους ανθρώπους που ήταν εκεί ότι η πρώτη έκρηξη που άκουσα ήταν χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Προφανώς κάποιος είχε ρίξει ένα πλαστικό μπουκάλι στο αυτοκίνητο της αστυνομίας και ίσως τους φώναξε κάτι καθώς περνούσαν και οι αστυνομικοί απάντησαν με τη ρίψη της χειροβομβίδας από το περιπολικό. Αυτά δεν είναι τόσο ασυνήθιστα εδώ. Είναι φυσιολογικό κάποιος να φωνάξει, όλοι στην Ελλάδα φωνάζουν ο ένας στον άλλο. Έτσι, είμαι βέβαιη ότι οι αστυνομικοί δεν είχαν απειληθεί, δεν ήταν σε άμυνα, ούτε σε κατάσταση να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Αλήθεια, αν ένας αστυνομικός νιώθει μια σοβαρή απειλή, δεν παρκάρει χαλαρός στην επόμενη γωνία και γυρνάει με τα πόδια να ζητήσει το λόγο για ξεκαθάρισμα. Συνήθως, όταν οι αστυνομικοί σε περιπολικό αισθάνονται απειλή ή αισθάνονται σαν να είναι υπό επίθεση φεύγουν, απομακρύνονται. Η αστυνομία δεν ήταν σε θέση άμυνας εκείνη τη στιγμή.
Πήγα πίσω και προσπάθησα να δω το βίντεο στον υπολογιστή μου, αλλά δεν μπορούσα γιατί μου έλειπε κάποιο πρόγραμμα. Γι'αυτό και χτύπησα την πόρτα του γείτονά μου και του είπα ότι «έχω γράψει κάτι αλλά δεν ξέρω τι είναι. Μπορούμε να δούμε στον υπολογιστή σου τι είναι; » Και είδαμε το βίντεο, και αυτό που αισθάνθηκα, δεν ένιωσα το είχα ξανανιώσει ποτέ στην ζωή μου.
Καλέσαμε όλους τους ανθρώπους από όλη τη γειτονιά να κατέβουν κάτω, όλοι, όλοι κατέβηκαν στους δρόμους, και η ενέργεια, η ατμόσφαιρα, ήταν οργή, Οργή!... Η Οργή ξεχείλιζε στους δρόμους, παντού οι άνθρωποι ξεχείλιζαν από τα σπίτια τους στους δρόμους. Όλοι....
Η αστυνομία είχε το θράσος να έρθει εδώ, πάλι σε αυτή τη γωνιά όπου το πρώτο περιπολικό με τους μπάτσους είχε σταματήσει, στο ίδιο σημείο από όπου πυροβόλησαν. Και φυσικά όλοι άρχισαν να τους φωνάζουν, οι νέοι, οι ηλικιωμένοι, κανονικοί άνθρωποι, όλοι τους φωνάζαν «να πάνε στο διάολο». Περίπου δύο ώρες μετά την δολοφονία, είναι αδύνατο να πω ακριβώς σε πόση ώρα, αλλά ήταν περίπου δύο ώρες ήρθε η μυστική αστυνομία. Ήμουν πίσω στο σπίτι μου και άκουγα το ραδιόφωνο και την τηλεόραση και έλεγαν ότι γίνονται επεισόδια στα Εξάρχεια, ότι η αστυνομία έχει δεχθεί επίθεση και πυροβόλησε σε αυτοάμυνα, αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια. Και οι ταραχές δεν είχαν καν ξεκινήσει ακόμη!... Και από το παράθυρό μου είδα άνδρες χωρίς στολές να εξετάζουν τους τοίχους των κτιρίων γύρω από τη δολοφονία. Η μυστική αστυνομία είχε έρθει για να αναζητήσετε τους κάλυκες από τις σφαίρες και να ερευνήσει την περιοχή.
Ήμουν με το γείτονα μου, και του είπα ότι θα κατέβω κάτω. Ήθελα να αντιδράσω με κάποιο τρόπο σε όλα αυτά που έλεγαν στις ειδήσεις. Έτσι πήγα κάτω και είπα ότι «όλα αυτά που λένε στην τηλεόραση είναι ψέματα». Ένας ψηλός γέρος με ένα γλοιώδες χαμόγελο με πλησίασε, και είπε, «ναι εε..., και ποια είσαι εσύ;» Και εκείνη την στιγμή αισθάνθηκα έναν απόλυτο τρόμο. Επειδή είμαι πολύ αφελής, ένιωσα απλά την υποχρέωση να κατέβω από το σπίτι μου και να πω την αλήθεια. Αλλά αυτός ο τύπος, με έκανε να νιώσω πραγματικό τρόμο μόλις με πλησίασε. Για αυτό και αποτραβήχτηκα και είπα.... «όχι,....εσείς ποιος είστε;» Και μου είπε το όνομά του και τη θέση του. Ήταν ο αρχηγός της μυστικής υπηρεσίας της αστυνομίας, ο διευθυντής ασφάλειας Αθηνών και ήταν υπεύθυνος για την αυτοψία και την έρευνα της δολοφονίας. Πήρε το όνομα μου και το τηλέφωνο μου, και με ρώτησε αν ήμουν έτοιμη να έρθω στην Γ.Α.Δ.Α. για να καταθέσω, και είπα ναι.
Με ρώτησε τι συνέβη. Τον έφερα στο ακριβές σημείο όπου οι αστυνομικοί στέκονταν όταν άνοιξαν πυρ!.... Και ακριβώς σε εκείνο το σημείο που στάθηκα ήταν που βρήκαν τους κάλυκες από τις σφαίρες. Και με ρώτησε αν είχα ένα όχημα, αν θα μπορούσα να πάω μόνη μου στο τμήμα. Και είπα «δεν έχω» και μου είπαν ότι θα έρθω μαζί τους. Είπα τότε, ότι «ελπίζω δεν θα μας κάψουν ζωντανούς μες στο αυτοκίνητο μέχρι να φτάσουμε στην Γ.Α.Δ.Α.» και ο επικεφαλής γέλασε και είπε ότι δεν υπάρχει φόβος. Με κατεύθυνε προς μια μεγάλη ομάδα από συγκεντρωμένα Μ.Α.Τ., και βρέθηκα στη μέση μιας διμοιρίας Μ.Α.Τ. Ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή που οι άνθρωποι επιτέθηκαν.
Ο επικεφαλής εξαφανίστηκε αμέσως, έτρεξε μακριά και με άφησε εκεί ενώ οι άνθρωποι έκαναν επίθεση, και είδα όλα τα όπλα που η αστυνομία είχε πάνω της και φρικάρισα!. Δεν μπορούσα να επικεντρωθώ σε τίποτα άλλο...Και ένιωσα όμως και πόσο ισχυροί είναι οι άνθρωποι...Οι άνθρωποι ήταν γεμάτοι με οργή. Δεν μπορώ να θυμηθώ αν είχαν επιτεθεί με πέτρες ή μολότοφ ή με παλούκια, μόνο ότι ήταν ακατανίκητοι...Θυμάμαι και ότι εγώ έπρεπε να βγω από εκεί ανάμεσα απ’τα Μ.Α.Τ. Έτρεξα μακριά μόνη μου και επέστρεψα στο σπίτι μου. Φυσικά περίμενα ότι θα μου τηλεφωνούσαν να με καλέσουν να καταθέσω ως μάρτυρας. Αλλά αυτό δεν το έκαναν ποτέ.
Μίλησα με μια δικηγόρο του κινήματος, την κ.Γιάννα Κούρτοβικ. Και αυτή με συνόδευσε στον ανακριτή. Έπρεπε να πάω εγώ να βρω τον δικαστή, διότι η αστυνομία ποτέ δεν μου τηλεφώνησε για να καταθέσω. Και μετά τη κατάθεση μου, μερικές ημέρες αργότερα, η αστυνομία έκλεισε πάλι όλη την περιοχή για να κάνουν την πραγματογνωμοσύνη που να αποδεικνύουν αν η σφαίρα χτύπησε κατευθείαν το παιδί ή αν εξοστρακίστηκε στο έδαφος. Αυτή ήταν η επίσημη ιστορία, ότι μόνο ο ένας μπάτσος είχε πυροβολήσει και ότι η σφαίρα αναπήδησε στο έδαφος και χτύπησε τον Αλέξη... Ο εισαγγελέας, ο φωτογράφος, και ο γραμματέας ήρθαν στο μπαλκόνι μου για να πάρουν φωτογραφίες.
Και όπως ήμουν πάνω στο μπαλκόνι, μπροστά σε όλο τον κόσμο που παρακολουθούσε την διαδικασία φώναξα τον γενικό διευθυντή και του είπα : « Ω!...γεια σας, με παρατήσατε στην μέση της σύγκρουσης και φύγατε την άλλη φορά»...και αυτός είπε : «Δεν σε παράτησα εγώ...Εσύ φοβόσουν ότι θα μας κάψουν ζωντανούς». Και εγώ τότε του απάντησα: «Μην λέτε ψέματα μπροστά σε όλους τους ανθρώπους...»
Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια, που έλεγα στον εαυτό μου πως ζω σε ένα στρατόπεδο, με όλη αυτή την αστυνομία τριγύρω εδώ στα Εξάρχεια. Τώρα μπορώ να πω ότι ζω σε μια εμπόλεμη ζώνη. Αυτό που συνέβη τον Δεκέμβριο, δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσε να συμβεί. Παρ 'όλο το συναίσθημα της στρατιωτικής κατοχής που προκαλούσε και προκαλεί η αστυνομία. Για μένα, πάντα υπήρχε ένα όριο, μια τελική γραμμή, και όταν η αστυνομία διέσχισε τη γραμμή αυτή, συνέβη μια ποιοτική αλλαγή. Όλα άλλαξαν. Καθένας κατάλαβε ότι υπάρχει ένας συγκεκριμένος ορίζοντας στα γεγονότα και πέρα από αυτόν όλα είναι διαφορετικά. Έχουμε περάσει αυτόν τον ορίζοντα. Και τώρα μπορώ να πω ότι δεν είναι πλέον μια σύγκρουση, τώρα είναι πόλεμος.
Σε σύγκριση με πριν από τον Δεκέμβριο, τα πάντα είναι πιο δυνατά. Η δολοφονία του Αλέξη ήταν η τελευταία σταγόνα. Τώρα δεν υπάρχει ανοχή για την αστυνομία. Η δολοφονία ήταν κάτι τόσο εξωφρενικό που οι άνθρωποι αντέδρασαν και ακόμη συνεχίζουν να αντιδρούν. Παίρνουν δύναμη από την οργή που εκφράστηκε κατά τη στιγμή της δολοφονίας. Υπήρχαν πάρα πολλά άλλα προβλήματα εκτός από την αστυνομική βία, και αυτά τα προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν. Αλλά οι άνθρωποι δεν ανέχονται πλέον ούτε τα υπόλοιπα προβλήματα....
Έτσι, θα είμαι μάρτυρας στη δίκη του αστυνομικού που σκότωσε τον Αλέξη. Ανησυχώ για το πώς θα αισθάνομαι προς το δικηγόρο που τον υπερασπίζεται, γιατί υπερασπίζεται ένα πολύ κακό άτομο. Μετά, άρχισα να ανησυχώ επίσης για την έκβαση της δίκης, διότι εάν αυτός ο αστυνομικός καταλήξει με μόνο δύο ή τρία χρόνια ή κάποια λίγα χρόνια στη φυλακή, δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω. Πώς αντιδράς στην απόφαση μιας τέτοιας δίκης; Πολλά φρικτά πράγματα συμβαίνουν, και ακούμε για αυτά ή τα βλέπουμε στις ειδήσεις, αλλά είναι πολύ διαφορετικό όταν δεις κάτι με τα μάτια σου. Η δολοφονία του Αλέξη δεν είναι απλώς λόγια, είναι μια σαφής αλήθεια για εμάς, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό, δεν υπάρχει καμία απόσταση από αυτό. Η δολοφονία είναι η απόλυτη αλήθεια, είναι σαν να μου κλέψετε κάτι μπροστά στα μάτια μου και στη συνέχεια να μου πείτε ότι δεν υπήρξε ποτέ. Η δολοφονία αυτή δεν είναι κάτι που ακούσαμε από κάπου αλλού. Και φοβάμαι πάρα πολύ ότι αν δεν καταδικαστεί αυτός ο μπάτσος, ίσως η αντίδρασή μου θα με ρίξει στην φυλακή. Το σκέφτομαι αυτό όλη την ώρα, καθώς ετοιμάζομαι να καταθέσω στην δίκη για την δολοφονία του Αλέξη».
Δημοσίευση: 04-12-2009 14:51 από Ομάδα TVXS
Το Κενό Δίκτυο παρουσιάζει την Δημόσια Κατάθεση μιας Αυτόπτου Μάρτυρος της Δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Η κοπέλα που μιλά σε αυτή την δημοσίευση έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο μέσα από το βίντεο της δολοφονίας το οποίο κινηματογράφησε από το μπαλκόνι του σπιτιού της που βρίσκεται ακριβώς πάνω από το σημείο της δολοφονίας και πρόκειται να είναι μια από της βασικές μάρτυρες κατηγορίας του δολοφόνου αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκoνέα.
Η μαρτυρία είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο "We Are An Image From The Future" (Είμαστε Μια Εικόνα Από το Μέλλον) που θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο του 2010 στις Η.Π.Α. από τον Αναρχικό εκδοτικό οίκο ΑΚPrees με την επιμέλεια των A.G.Scwartz, Τάσος Σαγρής, Κενό Δίκτυο.
Διαβάστε τη συγκλονιστική μαρτυρία:
«Είμαι μια κάτοικος των Εξαρχείων και το μπαλκόνι του σπιτιού μου βρίσκεται ακριβώς πάνω από το σημείο που δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος.
Δεν συμμετέχω σε καμία πολιτική δραστηριότητα. Δεν είμαι μια ακτιβίστρια. Μπορώ να μιλήσω μόνο για τη δολοφονία. Δεν μπορώ να πάρω κάποια θέση σχετικά με όλα τα άλλα πράγματα που συνέβησαν επειδή όλα αυτά τα υπόλοιπα πράγματα είναι πολύ περίπλοκα και δεν έχω σαφείς σκέψεις σχετικά με αυτά.
Τα Εξάρχεια ήταν πάντοτε μια εναλλακτική γειτονιά, μια περιοχή αντι-κουλτούρας. Για πολλά χρόνια ήταν πολύ συχνό φαινόμενο ότι κάτι θα συμβεί σε μια γωνιά του δρόμου στα Εξάρχεια και ξαφνικά όλοι από τις καφετέριες και τα μπαρ και τα πεζοδρόμια θα χυθούν έξω στους δρόμους και θα τρέξουν να δουν τι συμβαίνει. Συνήθως ήταν επεισόδια μεταξύ των ανθρώπων και της αστυνομίας, μάχες ή αντιπαραθέσεις, ύβρεις, συνθήματα. Τα παλιά χρόνια αυτό συνέβαινε πολύ συχνά. Στη συνέχεια, υπήρξε μια περίοδος που αυτό δεν συνέβαινε τόσο πολύ, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να γίνεται και πάλι. Ο λόγος που βρέθηκα με μια φωτογραφική μηχανή στο μπαλκόνι εκείνη τη νύχτα ήταν επειδή πάντα ήθελα να κινηματογραφήσω μια από αυτές τις αντιπαραθέσεις που λαμβάνουν χώρα κάτω από το παράθυρό μου. Αλλά κάθε φορά που έβγαινα στο μπαλκόνι μου να δω τι συμβαίνει, είχα καθυστερήσει. Μέχρι να πάω πίσω στο εσωτερικό του σπιτιού για να πάρω τη φωτογραφική μηχανή μου ήταν πολύ αργά, είχαν ήδη όλα τελειώσει. Αυτό μου συνέβη πολλές φορές. Και η τελευταία φορά που συνέβη αυτό, είπα στον εαυτό μου, την επόμενη φορά, πρώτα θα αρπάξω την κάμερα και μετά θα βγω στο μπαλκόνι. Τελικά, δυστυχώς η «επόμενη φορά» αποδείχθηκε ότι ήταν ένα περιστατικό που ποτέ δεν περίμενα να συμβεί.
Δύο χρόνια νωρίτερα, ένας φίλος μου με επισκέφθηκε από τη Γερμανία και μου ανέφερε την εντύπωση του ότι η αστυνομία εδώ φαίνεται πολύ προκλητική και πολύ επικίνδυνη. Ακόμα κι αν αυτός ήταν τουρίστας, ο τρόπος που συμπεριφέρονταν οι αστυνομικοί τον έκανε να αισθάνεται λιγότερο ασφαλής, τον έκανε να αισθάνεται ότι απειλείται, ότι βρίσκεται σε κίνδυνο. Και όταν αυτός ο φίλος άκουσε αυτό που συνέβη στις 6 Δεκεμβρίου, έγραψε κάπου ότι για αυτόν δεν ήταν καθόλου έκπληξη....
Για εμένα όμως ήταν... Όλες τις προηγούμενες φορές, ποτέ δεν ένιωσα φόβο παρατηρώντας αυτές τις συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων και της αστυνομίας. Ήταν μέρος της καθημερινής ζωής μου στο Εξάρχεια. Ήταν κάτι το σύνηθες. Επειδή πολλοί κάτοικοι και θαμώνες των Εξαρχείων έχουν μια ρητή άρνηση των αρχών, και την εκφράζουν σταθερά και πιστεύουν σε αυτή, κάθε φορά που συνέβαινε κάτι δεν χρειαζόταν να πάρω κάποια συγκεκριμένη θέση, διότι όλα αυτά ήταν ακριβώς ένα μέρος της ζωής μου σε αυτήν την περιοχή. Φυσικά, στα δέκα χρόνια που έχω ζήσει σε αυτό το διαμέρισμα, έχω παρατηρήσει κάθε χρόνο τη σταδιακή αύξηση της παρουσίας της αστυνομίας, την εντατικοποίηση της καταστολής. Οι αστυνομικοί άρχισαν να εμφανίζονται σε κάθε γωνιά της γειτονιάς, σε ομάδες, και επίσης ήταν πάνοπλοι. Η αίσθηση του να παρατηρείς πάνοπλους αστυνομικούς σε πλήρη εξάρτηση να μεταφέρουν πιστόλια, όπλα,γκλόμπς, ασπίδες, δακρυγόνα αέρια, και πολυβόλα- γινόταν όλο και πιο έντονη. Σε αυτή την περίοδο άρχισε να εμφανίζεται στους τοίχους το σύνθημα: «σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία, η χούντα δεν τελείωσε το '73».
Στις 6 Δεκεμβρίου ήμουν εδώ, στο διαμέρισμα με το Γερμανό φίλο μου. Αυτός μαγείρευε στην κουζίνα και εγώ ήμουν στο σαλόνι. Ξαφνικά άκουσα ένα δυνατό «Μπάνγκ»!... Δεν είχα ακούσει κανένα θόρυβο πριν από αυτό. Δεν συνέβαινε τίποτα στους δρόμους, δεν φώναζε κανένας, δεν γινόταν τίποτα. Προειδοποίηση δεν υπήρχε, μόνο ένα «Μπάνγκ»!... Μου φάνηκε ότι ήρθε από κάτω από την οδό, στην αριστερή πλευρά. Παρά την έκπληξη, αυτή τη φορά θυμήθηκα να αρπάξω την κάμερα μου πρώτα. Δεν ήμουν σε πανικό, δεν αισθανόμουν κάτι ασυνήθιστο, πήρα απλά ήρεμα τη φωτογραφική μηχανή και πήγα προς το μπαλκόνι. Εγώ, δεν πίστεψα ότι κάτι εκπληκτικά ασυνήθιστο είχε συμβεί. Κοίταξα έξω, αλλά δεν ενεργοποίησα την κάμερα στην αρχή, διότι τίποτα δεν συνέβαινε. Είδα μερικούς νεαρούς κάτω προς τα αριστερά από το μπαλκόνι μου, καθόντουσαν εκεί όπως κάνουν πάντα. Οι νεαροί αναρχικοί πάντα συχνάζουν σε εκείνη την γωνία αν και αυτό το βράδυ υπήρχαν λιγότεροι από το κανονικό. Και από τη δεξιά πλευρά, στον πάνω δρόμο, είδα ένα περιπολικό να παρκάρει στη γωνία. Μια στιγμή μετά από τότε που κοίταξα το αυτοκίνητο της αστυνομίας, είδα δύο μπάτσους να γυρνάνε πίσω, προς τα κάτω, με τα πόδια, και αυτό ήταν πολύ περίεργο για μένα.
Αναρωτήθηκα,....μα, τι πρόκειται να κάνουν; Έφθασαν στο σημείο όπου το περιπολικό ήταν στην αρχή πριν στρίψουν για να το παρκάρουν, και άρχισαν να προκαλούν τα παιδιά, φωνάζοντας «ελάτε ρε μουνιά, ελάτε ρε μουνιά»! Όταν άκουσα αυτό το φώναξα στον φίλο μου τον Γερμανό, «έλα να δεις! Η αστυνομία ήρθε για να ξεκινήσει καβγά!». Θα είχε μια ευκαιρία να δει αυτό το συχνό φαινόμενο, τους Έλληνες μπάτσους να προκαλούν μια μάχη προσβάλλοντας ανθρώπους. Είναι πολύ συνηθισμένο ότι η αστυνομία βρίζει τους ανθρώπους, αλλά αυτό ήταν πάρα πολύ. Ήταν προκλητικοί γιατί παρκάρισαν το αυτοκίνητο της αστυνομίας και ήρθαν με τα πόδια πίσω φωνάζοντας βρισιές. Αυτός είναι ο τρόπος που οι άνθρωποι ξεκινούν καβγά. Έμοιαζε λες και είναι ένας προσωπικός καβγάς, όχι όπως οι συνήθεις προκλήσεις και βρισιές της αστυνομίας.
Αμέσως μετά και οι δύο έβγαλαν τα όπλα τους, και οι δύο μπάτσοι τράβηξαν τα όπλα τους!... Αυτό ποτέ δεν αναφέρθηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Και μου ήρθε η μία έκπληξη μετά την άλλη. Πρώτα ήρθαν πίσω με τα πόδια, μετά άρχισαν ένα τσακωμό προσβάλλοντας τα παιδιά, μετά έβγαλαν τα όπλα τους, και στη συνέχεια στόχευσαν, σε μια στιγμή που δεν υπήρχε καμία πρόκληση και δεν υπήρχε τίποτα που να αποτελεί απειλή για αυτούς, δεν υπήρχε κάποια σύγκρουση και ούτε καν συνέβαινε κάποια αντιπαράθεση. Και τότε πυροβόλησαν. Άκουσα δύο πυροβολισμούς, αλλά δεν μπορώ να πω αν και οι δύο από τους αστυνομικούς πυροβόλησαν ή ο ένας από αυτούς πυροβόλησε δύο φορές. Είναι πιθανό ότι ένας από αυτούς πυροβόλησε δύο φορές. Και μετά γύρισαν την πλάτη τους και απλά έφυγαν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Εμένα, μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν μου είχε χρειαστεί να κοιτάξω αριστερά, στην ομάδα των παιδιών, γιατί ήταν απίστευτα περίεργη η συμπεριφορά αυτών των δύο αστυνομικών. Δεν ήταν ανάγκη να δω από την άλλη πλευρά, από την πλευρά των παιδιών διότι τίποτα δεν συνέβαινε από εκεί. Και τότε άκουσα τον κόσμο στον δρόμο να φωνάζει ότι ένα παιδί είχε πυροβοληθεί. Και τότε ένιωσα πανικό. Έτρεξα στο εσωτερικό του σπιτιού, άρπαξα το τηλέφωνο, κάλεσα ένα ασθενοφόρο, και πήγα αμέσως κάτω στο δρόμο. Είδα μόνο ένα παιδί να βρίσκεται εκεί, και σοκαρίστηκα. Όλος ο κόσμος φώναζε και πολλοί λιποθυμούσαν. Το παιδί δεν ήταν νεκρό ακόμη και ένας γιατρός είχε εμφανιστεί και προσπαθούσε να του δώσει τις πρώτες βοήθειες. Στη συνέχεια, το ασθενοφόρο έφτασε και το παιδί πέθανε μέσα στο ασθενοφόρο, νομίζω.
Έμαθα από άλλους ανθρώπους που ήταν εκεί ότι η πρώτη έκρηξη που άκουσα ήταν χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Προφανώς κάποιος είχε ρίξει ένα πλαστικό μπουκάλι στο αυτοκίνητο της αστυνομίας και ίσως τους φώναξε κάτι καθώς περνούσαν και οι αστυνομικοί απάντησαν με τη ρίψη της χειροβομβίδας από το περιπολικό. Αυτά δεν είναι τόσο ασυνήθιστα εδώ. Είναι φυσιολογικό κάποιος να φωνάξει, όλοι στην Ελλάδα φωνάζουν ο ένας στον άλλο. Έτσι, είμαι βέβαιη ότι οι αστυνομικοί δεν είχαν απειληθεί, δεν ήταν σε άμυνα, ούτε σε κατάσταση να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Αλήθεια, αν ένας αστυνομικός νιώθει μια σοβαρή απειλή, δεν παρκάρει χαλαρός στην επόμενη γωνία και γυρνάει με τα πόδια να ζητήσει το λόγο για ξεκαθάρισμα. Συνήθως, όταν οι αστυνομικοί σε περιπολικό αισθάνονται απειλή ή αισθάνονται σαν να είναι υπό επίθεση φεύγουν, απομακρύνονται. Η αστυνομία δεν ήταν σε θέση άμυνας εκείνη τη στιγμή.
Πήγα πίσω και προσπάθησα να δω το βίντεο στον υπολογιστή μου, αλλά δεν μπορούσα γιατί μου έλειπε κάποιο πρόγραμμα. Γι'αυτό και χτύπησα την πόρτα του γείτονά μου και του είπα ότι «έχω γράψει κάτι αλλά δεν ξέρω τι είναι. Μπορούμε να δούμε στον υπολογιστή σου τι είναι; » Και είδαμε το βίντεο, και αυτό που αισθάνθηκα, δεν ένιωσα το είχα ξανανιώσει ποτέ στην ζωή μου.
Καλέσαμε όλους τους ανθρώπους από όλη τη γειτονιά να κατέβουν κάτω, όλοι, όλοι κατέβηκαν στους δρόμους, και η ενέργεια, η ατμόσφαιρα, ήταν οργή, Οργή!... Η Οργή ξεχείλιζε στους δρόμους, παντού οι άνθρωποι ξεχείλιζαν από τα σπίτια τους στους δρόμους. Όλοι....
Η αστυνομία είχε το θράσος να έρθει εδώ, πάλι σε αυτή τη γωνιά όπου το πρώτο περιπολικό με τους μπάτσους είχε σταματήσει, στο ίδιο σημείο από όπου πυροβόλησαν. Και φυσικά όλοι άρχισαν να τους φωνάζουν, οι νέοι, οι ηλικιωμένοι, κανονικοί άνθρωποι, όλοι τους φωνάζαν «να πάνε στο διάολο». Περίπου δύο ώρες μετά την δολοφονία, είναι αδύνατο να πω ακριβώς σε πόση ώρα, αλλά ήταν περίπου δύο ώρες ήρθε η μυστική αστυνομία. Ήμουν πίσω στο σπίτι μου και άκουγα το ραδιόφωνο και την τηλεόραση και έλεγαν ότι γίνονται επεισόδια στα Εξάρχεια, ότι η αστυνομία έχει δεχθεί επίθεση και πυροβόλησε σε αυτοάμυνα, αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια. Και οι ταραχές δεν είχαν καν ξεκινήσει ακόμη!... Και από το παράθυρό μου είδα άνδρες χωρίς στολές να εξετάζουν τους τοίχους των κτιρίων γύρω από τη δολοφονία. Η μυστική αστυνομία είχε έρθει για να αναζητήσετε τους κάλυκες από τις σφαίρες και να ερευνήσει την περιοχή.
Ήμουν με το γείτονα μου, και του είπα ότι θα κατέβω κάτω. Ήθελα να αντιδράσω με κάποιο τρόπο σε όλα αυτά που έλεγαν στις ειδήσεις. Έτσι πήγα κάτω και είπα ότι «όλα αυτά που λένε στην τηλεόραση είναι ψέματα». Ένας ψηλός γέρος με ένα γλοιώδες χαμόγελο με πλησίασε, και είπε, «ναι εε..., και ποια είσαι εσύ;» Και εκείνη την στιγμή αισθάνθηκα έναν απόλυτο τρόμο. Επειδή είμαι πολύ αφελής, ένιωσα απλά την υποχρέωση να κατέβω από το σπίτι μου και να πω την αλήθεια. Αλλά αυτός ο τύπος, με έκανε να νιώσω πραγματικό τρόμο μόλις με πλησίασε. Για αυτό και αποτραβήχτηκα και είπα.... «όχι,....εσείς ποιος είστε;» Και μου είπε το όνομά του και τη θέση του. Ήταν ο αρχηγός της μυστικής υπηρεσίας της αστυνομίας, ο διευθυντής ασφάλειας Αθηνών και ήταν υπεύθυνος για την αυτοψία και την έρευνα της δολοφονίας. Πήρε το όνομα μου και το τηλέφωνο μου, και με ρώτησε αν ήμουν έτοιμη να έρθω στην Γ.Α.Δ.Α. για να καταθέσω, και είπα ναι.
Με ρώτησε τι συνέβη. Τον έφερα στο ακριβές σημείο όπου οι αστυνομικοί στέκονταν όταν άνοιξαν πυρ!.... Και ακριβώς σε εκείνο το σημείο που στάθηκα ήταν που βρήκαν τους κάλυκες από τις σφαίρες. Και με ρώτησε αν είχα ένα όχημα, αν θα μπορούσα να πάω μόνη μου στο τμήμα. Και είπα «δεν έχω» και μου είπαν ότι θα έρθω μαζί τους. Είπα τότε, ότι «ελπίζω δεν θα μας κάψουν ζωντανούς μες στο αυτοκίνητο μέχρι να φτάσουμε στην Γ.Α.Δ.Α.» και ο επικεφαλής γέλασε και είπε ότι δεν υπάρχει φόβος. Με κατεύθυνε προς μια μεγάλη ομάδα από συγκεντρωμένα Μ.Α.Τ., και βρέθηκα στη μέση μιας διμοιρίας Μ.Α.Τ. Ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή που οι άνθρωποι επιτέθηκαν.
Ο επικεφαλής εξαφανίστηκε αμέσως, έτρεξε μακριά και με άφησε εκεί ενώ οι άνθρωποι έκαναν επίθεση, και είδα όλα τα όπλα που η αστυνομία είχε πάνω της και φρικάρισα!. Δεν μπορούσα να επικεντρωθώ σε τίποτα άλλο...Και ένιωσα όμως και πόσο ισχυροί είναι οι άνθρωποι...Οι άνθρωποι ήταν γεμάτοι με οργή. Δεν μπορώ να θυμηθώ αν είχαν επιτεθεί με πέτρες ή μολότοφ ή με παλούκια, μόνο ότι ήταν ακατανίκητοι...Θυμάμαι και ότι εγώ έπρεπε να βγω από εκεί ανάμεσα απ’τα Μ.Α.Τ. Έτρεξα μακριά μόνη μου και επέστρεψα στο σπίτι μου. Φυσικά περίμενα ότι θα μου τηλεφωνούσαν να με καλέσουν να καταθέσω ως μάρτυρας. Αλλά αυτό δεν το έκαναν ποτέ.
Μίλησα με μια δικηγόρο του κινήματος, την κ.Γιάννα Κούρτοβικ. Και αυτή με συνόδευσε στον ανακριτή. Έπρεπε να πάω εγώ να βρω τον δικαστή, διότι η αστυνομία ποτέ δεν μου τηλεφώνησε για να καταθέσω. Και μετά τη κατάθεση μου, μερικές ημέρες αργότερα, η αστυνομία έκλεισε πάλι όλη την περιοχή για να κάνουν την πραγματογνωμοσύνη που να αποδεικνύουν αν η σφαίρα χτύπησε κατευθείαν το παιδί ή αν εξοστρακίστηκε στο έδαφος. Αυτή ήταν η επίσημη ιστορία, ότι μόνο ο ένας μπάτσος είχε πυροβολήσει και ότι η σφαίρα αναπήδησε στο έδαφος και χτύπησε τον Αλέξη... Ο εισαγγελέας, ο φωτογράφος, και ο γραμματέας ήρθαν στο μπαλκόνι μου για να πάρουν φωτογραφίες.
Και όπως ήμουν πάνω στο μπαλκόνι, μπροστά σε όλο τον κόσμο που παρακολουθούσε την διαδικασία φώναξα τον γενικό διευθυντή και του είπα : « Ω!...γεια σας, με παρατήσατε στην μέση της σύγκρουσης και φύγατε την άλλη φορά»...και αυτός είπε : «Δεν σε παράτησα εγώ...Εσύ φοβόσουν ότι θα μας κάψουν ζωντανούς». Και εγώ τότε του απάντησα: «Μην λέτε ψέματα μπροστά σε όλους τους ανθρώπους...»
Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια, που έλεγα στον εαυτό μου πως ζω σε ένα στρατόπεδο, με όλη αυτή την αστυνομία τριγύρω εδώ στα Εξάρχεια. Τώρα μπορώ να πω ότι ζω σε μια εμπόλεμη ζώνη. Αυτό που συνέβη τον Δεκέμβριο, δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσε να συμβεί. Παρ 'όλο το συναίσθημα της στρατιωτικής κατοχής που προκαλούσε και προκαλεί η αστυνομία. Για μένα, πάντα υπήρχε ένα όριο, μια τελική γραμμή, και όταν η αστυνομία διέσχισε τη γραμμή αυτή, συνέβη μια ποιοτική αλλαγή. Όλα άλλαξαν. Καθένας κατάλαβε ότι υπάρχει ένας συγκεκριμένος ορίζοντας στα γεγονότα και πέρα από αυτόν όλα είναι διαφορετικά. Έχουμε περάσει αυτόν τον ορίζοντα. Και τώρα μπορώ να πω ότι δεν είναι πλέον μια σύγκρουση, τώρα είναι πόλεμος.
Σε σύγκριση με πριν από τον Δεκέμβριο, τα πάντα είναι πιο δυνατά. Η δολοφονία του Αλέξη ήταν η τελευταία σταγόνα. Τώρα δεν υπάρχει ανοχή για την αστυνομία. Η δολοφονία ήταν κάτι τόσο εξωφρενικό που οι άνθρωποι αντέδρασαν και ακόμη συνεχίζουν να αντιδρούν. Παίρνουν δύναμη από την οργή που εκφράστηκε κατά τη στιγμή της δολοφονίας. Υπήρχαν πάρα πολλά άλλα προβλήματα εκτός από την αστυνομική βία, και αυτά τα προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν. Αλλά οι άνθρωποι δεν ανέχονται πλέον ούτε τα υπόλοιπα προβλήματα....
Έτσι, θα είμαι μάρτυρας στη δίκη του αστυνομικού που σκότωσε τον Αλέξη. Ανησυχώ για το πώς θα αισθάνομαι προς το δικηγόρο που τον υπερασπίζεται, γιατί υπερασπίζεται ένα πολύ κακό άτομο. Μετά, άρχισα να ανησυχώ επίσης για την έκβαση της δίκης, διότι εάν αυτός ο αστυνομικός καταλήξει με μόνο δύο ή τρία χρόνια ή κάποια λίγα χρόνια στη φυλακή, δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω. Πώς αντιδράς στην απόφαση μιας τέτοιας δίκης; Πολλά φρικτά πράγματα συμβαίνουν, και ακούμε για αυτά ή τα βλέπουμε στις ειδήσεις, αλλά είναι πολύ διαφορετικό όταν δεις κάτι με τα μάτια σου. Η δολοφονία του Αλέξη δεν είναι απλώς λόγια, είναι μια σαφής αλήθεια για εμάς, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό, δεν υπάρχει καμία απόσταση από αυτό. Η δολοφονία είναι η απόλυτη αλήθεια, είναι σαν να μου κλέψετε κάτι μπροστά στα μάτια μου και στη συνέχεια να μου πείτε ότι δεν υπήρξε ποτέ. Η δολοφονία αυτή δεν είναι κάτι που ακούσαμε από κάπου αλλού. Και φοβάμαι πάρα πολύ ότι αν δεν καταδικαστεί αυτός ο μπάτσος, ίσως η αντίδρασή μου θα με ρίξει στην φυλακή. Το σκέφτομαι αυτό όλη την ώρα, καθώς ετοιμάζομαι να καταθέσω στην δίκη για την δολοφονία του Αλέξη».
Σάββατο 11 Ιουλίου 2009
Ελαστική Ζωή
Τα επιτόκια σε καλή κατάσταση, οι άνεργοι όχι και τόσο.............................
Πώς τα φέρνει ο Γεραμπής! η αφεντιά μου φεύγει διακοπές και ο κ. Θοδωρής Ηλιόπουλος αρχίζει απεργία πείνας μέσα στις φυλακές...
Μάλιστα, τέτοιες μέρες που όλοι μιλάμε για τη φυλακή αλλά όχι για την μπουζού,
που όλοι ασχολούμεθα με νονούς, αλλά ελάχιστοι με Γιαννοαγιάννηδες
ένας εκ των οποίων αρχίζει απεργία πείνας μες στα καλοκαίρια ελπίζοντας να τον προσέξει ποιος; ο Υπουργός; Ο Θεός; η κοινωνία;
...δεν ξέρω, ζαριά είναι, θα δείξει.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο κ. Θοδωρής Ηλιόπουλος, ετών κοντά στα 30, συνελήφθη
στον σωρό
επαναλαμβάνω, στον σωρό
στα επεισόδια του περασμένου Δεκεμβρίου και η Αστυνομία τού απέδωσε πακέτο και καρμπόν όλες τις κατηγορίες με τις οποίες φόρτωνε τότε όποιον έπιανε, είχε -δεν είχε σχέση με τα επεισόδια-
όλοι οι υπόλοιποι συγκατηγορούμενοι του κ. Θοδωρή Ηλιόπουλου αφέθηκαν ελεύθεροι, ώσπου να δικαστούν, ο ίδιος ξέμεινε
προφυλακισμένος
απ' τον Δεκέμβριο έως τώρα, Ιούλιο, μέσα, επτά μήνες.
Γιατί;
Λευκό ποινικό μητρώο έχει.
Υποπτος φυγής δεν είναι.
Γιατί τον κρατάνε μέσα;
Επειδή είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων; δηλαδή ακόμα ένα αρνί για σφάξιμο;
Κι όχι μόνον αυτό, αλλά το συμβούλιο των φυλακών τον «δίκασε» ήδη, παρατείνοντας (!) προ ημερών την προφυλάκισή του για άλλους έξι μήνες!!!
Είναι προφανές ότι ο κ. Θοδωρής Ηλιόπουλος δεν έχει κονέ με τον «κύριο Παναγιώτη» της συμμορίας των κουμπαροεργολάβων ούτε την ανάλογη πολιτική και νομική υποστήριξη.
................................
Καθημερινά πράγματα της «μικρής» πολιτικής θα μου πείτε, και της διπλανής πόρτας, ιδίως όταν καμμιά φορά μένει μισάνοιχτη και χάσκει, περιμένοντας να ξαναγεμίσει ανθρώπους στη θέση εκείνων που έφυγαν, μικροζωές που
δεν μπαίνουν ποτέ στην πρώτη σελίδα,
όπως μερικοί υπάλληλοι της Αγροτικής οι οποίοι, όπως ασφαλώς μαθαίνω, καλούνται από τη Διοίκηση της τράπεζας σε απολογίες διότι δεν δέχονται
να μετατραπούν σε κυνηγούς στόχων, πλάνων, καρτών, χρεών και κεφαλών ανθρώπων...
Οπως οι συμβασιούχοι αρχαιολόγοι που τελειώνουν οι συμβάσεις τους με το Υπουργείο Πολιτισμού και αρχαιολόγοι... δεν είναι πλέον για το εν λόγω Υπουργείο, δεν δύνανται δηλαδή να ξαναπιάσουν στον τομέα τους δουλειά - το απαγορεύει ακόμα ένας ευφυής νόμος
απ' αυτούς που θέλουν να κρατάνε τους πολίτες πελάτες του κρατικοδίαιτου κόμματος, αιχμαλώτους τού εκάστοτε κομματάρχη - κι έτσι, πάνε οι σπουδές του αρχαιολόγου περίπατο, η πείρα του, η ζωή του
χάριν νέων αιχμαλώτων που θα πάρουν τη θέση του στα δεσμά της ωρομισθίας, της αναπλήρωσης, της σύμβασης με ξαφνικό θάνατο, της κάθε μορφής ελαστικής εργασίας, επιστήμονες
να ομιλούν για Ικτίνο και Θουκυδίδη και Αρτέμιο και Ρωμανό στους τουρίστες, όντες οι ίδιοι ανδράποδα, δούλοι
αυτού του τούρκικου δοβλετιού που αυτοαποκαλείται ελληνικό κράτος.
Εχει αρχίσει ακόμα και η ξεφτίλα μας να ξεφτίζει.
Κλείνουμε τα Ερευνητικά μας Ιδρύματα όπου απασχολούνται αριστεύοντες (διεθνώς) επιστήμονες, πολλοί εκ των οποίων συχνά ερευνούν ιδίοις αναλώμασι - ψιλά
γράμματα θα μου (ξανα)πείτε στη χώρα
των ψηλών καπέλων και των άδειων κεφαλών.
***
Ομως, καλό καλοκαίρι να 'χετε, θα τα ξαναπούμε μετά τον 15αύγουστο - μεγάλη η χάρη της Προμάχου Παναγιάς της Γλυκοφιλούσας τα ακρογιάλια, τους ανέμους, τα βουνά και τους ανθρώπους...
Τα σέβη μας...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 11.VII.2009 stathis@enet.gr
Πώς τα φέρνει ο Γεραμπής! η αφεντιά μου φεύγει διακοπές και ο κ. Θοδωρής Ηλιόπουλος αρχίζει απεργία πείνας μέσα στις φυλακές...
Μάλιστα, τέτοιες μέρες που όλοι μιλάμε για τη φυλακή αλλά όχι για την μπουζού,
που όλοι ασχολούμεθα με νονούς, αλλά ελάχιστοι με Γιαννοαγιάννηδες
ένας εκ των οποίων αρχίζει απεργία πείνας μες στα καλοκαίρια ελπίζοντας να τον προσέξει ποιος; ο Υπουργός; Ο Θεός; η κοινωνία;
...δεν ξέρω, ζαριά είναι, θα δείξει.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο κ. Θοδωρής Ηλιόπουλος, ετών κοντά στα 30, συνελήφθη
στον σωρό
επαναλαμβάνω, στον σωρό
στα επεισόδια του περασμένου Δεκεμβρίου και η Αστυνομία τού απέδωσε πακέτο και καρμπόν όλες τις κατηγορίες με τις οποίες φόρτωνε τότε όποιον έπιανε, είχε -δεν είχε σχέση με τα επεισόδια-
όλοι οι υπόλοιποι συγκατηγορούμενοι του κ. Θοδωρή Ηλιόπουλου αφέθηκαν ελεύθεροι, ώσπου να δικαστούν, ο ίδιος ξέμεινε
προφυλακισμένος
απ' τον Δεκέμβριο έως τώρα, Ιούλιο, μέσα, επτά μήνες.
Γιατί;
Λευκό ποινικό μητρώο έχει.
Υποπτος φυγής δεν είναι.
Γιατί τον κρατάνε μέσα;
Επειδή είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων; δηλαδή ακόμα ένα αρνί για σφάξιμο;
Κι όχι μόνον αυτό, αλλά το συμβούλιο των φυλακών τον «δίκασε» ήδη, παρατείνοντας (!) προ ημερών την προφυλάκισή του για άλλους έξι μήνες!!!
Είναι προφανές ότι ο κ. Θοδωρής Ηλιόπουλος δεν έχει κονέ με τον «κύριο Παναγιώτη» της συμμορίας των κουμπαροεργολάβων ούτε την ανάλογη πολιτική και νομική υποστήριξη.
................................
Καθημερινά πράγματα της «μικρής» πολιτικής θα μου πείτε, και της διπλανής πόρτας, ιδίως όταν καμμιά φορά μένει μισάνοιχτη και χάσκει, περιμένοντας να ξαναγεμίσει ανθρώπους στη θέση εκείνων που έφυγαν, μικροζωές που
δεν μπαίνουν ποτέ στην πρώτη σελίδα,
όπως μερικοί υπάλληλοι της Αγροτικής οι οποίοι, όπως ασφαλώς μαθαίνω, καλούνται από τη Διοίκηση της τράπεζας σε απολογίες διότι δεν δέχονται
να μετατραπούν σε κυνηγούς στόχων, πλάνων, καρτών, χρεών και κεφαλών ανθρώπων...
Οπως οι συμβασιούχοι αρχαιολόγοι που τελειώνουν οι συμβάσεις τους με το Υπουργείο Πολιτισμού και αρχαιολόγοι... δεν είναι πλέον για το εν λόγω Υπουργείο, δεν δύνανται δηλαδή να ξαναπιάσουν στον τομέα τους δουλειά - το απαγορεύει ακόμα ένας ευφυής νόμος
απ' αυτούς που θέλουν να κρατάνε τους πολίτες πελάτες του κρατικοδίαιτου κόμματος, αιχμαλώτους τού εκάστοτε κομματάρχη - κι έτσι, πάνε οι σπουδές του αρχαιολόγου περίπατο, η πείρα του, η ζωή του
χάριν νέων αιχμαλώτων που θα πάρουν τη θέση του στα δεσμά της ωρομισθίας, της αναπλήρωσης, της σύμβασης με ξαφνικό θάνατο, της κάθε μορφής ελαστικής εργασίας, επιστήμονες
να ομιλούν για Ικτίνο και Θουκυδίδη και Αρτέμιο και Ρωμανό στους τουρίστες, όντες οι ίδιοι ανδράποδα, δούλοι
αυτού του τούρκικου δοβλετιού που αυτοαποκαλείται ελληνικό κράτος.
Εχει αρχίσει ακόμα και η ξεφτίλα μας να ξεφτίζει.
Κλείνουμε τα Ερευνητικά μας Ιδρύματα όπου απασχολούνται αριστεύοντες (διεθνώς) επιστήμονες, πολλοί εκ των οποίων συχνά ερευνούν ιδίοις αναλώμασι - ψιλά
γράμματα θα μου (ξανα)πείτε στη χώρα
των ψηλών καπέλων και των άδειων κεφαλών.
***
Ομως, καλό καλοκαίρι να 'χετε, θα τα ξαναπούμε μετά τον 15αύγουστο - μεγάλη η χάρη της Προμάχου Παναγιάς της Γλυκοφιλούσας τα ακρογιάλια, τους ανέμους, τα βουνά και τους ανθρώπους...
Τα σέβη μας...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 11.VII.2009 stathis@enet.gr
Κυριακή 5 Ιουλίου 2009
Δημοσίευση: 03-07-2009 23:39 από Ομάδα TVXS Προβολές: 391 - Σχόλια: 2 - Κατηγορία: Ανθρώπινα Δικαιώματα
Με ανακοίνωση τους η «Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα των Μεταναστών και των Προσφύγων» παρεμβαίνει για τις πρόσφατες εξελίξεις στο μεταναστευτικό, καταγγέλλοντας την άσκηση πολιτικής - «φρουρίου» σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Διαβάστε την ανακοίνωσή τους:
Το τελευταίο διάστημα η στάση του ελληνικού κράτους και της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στον πρόσφυγα και μετανάστη έχει λάβει τη μορφή χιονοστιβάδας νομοθετικών μέτρων (σύμφωνο για την μετανάστευση και το άσυλο – έμπνευσης Σαρκοζί για την καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης, οδηγία επιστροφής 115/08 – με αύξηση του ορίου κράτησης προς απέλαση έως 18 μήνες, τελευταία τροπολογία του Υπουργείου Εσωτερικών για την παράταση της κράτησης και την δυνατότητα επιβολής απέλασης με μόνη την άσκηση ποινικής δίωξης, τροποποίηση του προεδρικού διατάγματος για το άσυλο με κατάργηση του δεύτερου βαθμού κρίσης των αιτήσεων ασύλου), με ξεκάθαρο στόχο τη δημιουργία μιας Ευρώπης φρουρίου, αδιαπέραστου από τους πρόσφυγες και μετανάστες οι οποίοι καταφεύγουν στην Ευρώπη ωθούμενοι από την όξυνση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων, καθώς και την αύξηση των ένοπλων συρράξεων στα πιο φτωχά σημεία της υφηλίου.
Ως ομάδα δικηγόρων πάντα καταδεικνύαμε τον αντιμεταναστευτικό χαρακτήρα του κορμού των νομικών ρυθμίσεων, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης που διέπουν την είσοδο, διαμονή και εργασία των υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν στην Ελλάδα, καθώς και στηλιτεύαμε τις περιπτώσεις διοικητικής αυθαιρεσίας, αστυνομικής βίας και γενικότερα κακοδιοίκησης. Πλέον αυτή η πρακτική που πολλές φορές αντέβαινε και στο υπάρχον μέχρι πρότινος νομοθετικό πλαίσιο, επικυρώνεται και γίνεται καθεστώς με τις τελευταίες τροποποιήσεις.
Με ιδιαίτερη ανησυχία παρακολουθούμε τις τελευταίες εξελίξεις:
1. Εγκρίθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας και ήδη υπογράφηκε το σχετικό προεδρικό διάταγμα τροποποίησης του πρόσφατου πδ 90/2008 περί της διαδικασίας χορήγησης και ανάκλησης του καθεστώτος του πρόσφυγα, σύμφωνα με το οποίο: α) καταργείται ο δεύτερος βαθμός διοικητικής εξέτασης της διαδικασίας ασύλου, β) ανατίθεται η αποφασιστική αρμοδιότητα εξέτασης αιτημάτων ασύλου στους διευθυντές των κατά τόπους αστυνομικών διευθύνσεων της χώρας. Υποβαθμίζεται έτσι ο ρόλος της επιτροπής ασύλου, η οποία απαρτίζεται εν μέρει από τρίτα ανεξάρτητα πρόσωπα εκτός των εκπροσώπων των αστυνομικών και εν γένει διοικητικών υπηρεσιών, από αποφασιστικός σε γνωμοδοτικός. Η ως άνω τροποποίηση έχει ήδη εγκαίρως έντονα κατακριθεί, καθώς περιορίζει το δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής που επιφυλάσσει ακόμη και η κοινοτική οδηγία, σε συμμόρφωση προς την οποία εκδόθηκε το πδ 90/2008, επαναφέροντας το σύστημα εξέτασης αιτημάτων ασύλου στην πρότερη κατάσταση (και μάλιστα χωρίς δεύτερο βαθμό διοικητικής εξέτασης), η οποία είχε ως αποτέλεσμα την άρνηση χορήγησης ασύλου (ενδεικτικά 0,04% χορήγηση προσφυγικού καθεστώτος στον πρώτο βαθμό και 2,05% στον δεύτερο βαθμό το 2007), και την έντονη κριτική σε βάρος της χώρας μας από διεθνείς οργανισμούς (βλ. την από 15-4-2008 θέση της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για μη επιστροφή αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα βάσει του κανονισμού Δουβλίνου λόγω των δομικών αδυναμιών του συστήματος ασύλου στην Ελλάδα)
2. Ηδη με πρόσφατη τροπολογία αποφασίσθηκε: α) η αύξηση του ορίου διοικητικής κράτησης των υπό απέλαση αλλοδαπών από 3 μήνες σε 6 μήνες, με δυνατότητα παράτασης του χρόνου αυτού για 12 επιπλέον μήνες. Μία τόσο παρατεταμένη κράτηση παύει να εξυπηρετεί τους διαδικαστικούς σκοπούς της απέλασης κατά παράβαση του άρθρου 5 της ΕΣΔΑ (για παραβίαση του οποίου έχει επανειλημμένα καταδικαστεί η Ελλάδα) και αποβλέπει ξεκάθαρα στον ποινικό κολασμό του κρατούμενου αλλοδαπού. Αυτή η έμμεση ποινικοποίηση μιας διοικητικής παράβασης, δηλαδή της έλλειψης νομιμοποιητικών εγγράφων παραμονής στη χώρα στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, συνιστά επιβολή ποινής, χωρίς να υπάρχει αδίκημα, προσκρούοντας έτσι σε βασικές αρχές του ποινικού δικαίου και έρχεται σε αντίθεση με τις θεμελιώδεις επιταγές που ενσωματώνει ένα κράτος δικαίου. Η αντίθεση δε προς το κράτος δικαίου γίνεται δε ακόμη περισσότερο έντονη, τη στιγμή που το ελληνικό νομικό σύστημα (που ήδη πρόσφατα με την απόφαση S.D. κατά Ελλάδας κρίθηκε ως αντίθετο στα άρθρα 3 και 5 της ΕΣΔΑ), προβλέπει την έκδοση αποφάσεων κράτησης από αστυνομικά όργανα, τα οποία πλέον θα έχουν τη δυνατότητα στέρησης της ελευθερίας ατόμων επί μακρό χρόνο, χωρίς τον επανέλεγχο και τη διαρκή αναθεώρηση των σχετικών αποφάσεων από δικαστική αρχή, και υπό συνθήκες που αγγίζουν τα όρια της απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης. β) παρέχεται η δυνατότητα έκδοσης απόφασης απέλασης ακόμη και όταν έχει ασκηθεί σε βάρος του αλλοδαπού ποινική δίωξη για αδίκημα που τιμωρείται με στερητική της ελευθερίας ποινή τουλάχιστον τριών μηνών. Η προτεινόμενη διάταξη πέρα από τη νομοτεχνική της ατέλεια, που επιτείνει τη σύγχυση μεταξύ της δυνατότητας επιβολής απέλασης από τις αστυνομικές αρχές, παράλληλα και ανεξάρτητα από την κρίση των δικαστικών αρχών σε περίπτωση ποινικού αδικήματος, νομιμοποιεί την ισχύουσα πρακτική της αυθαίρετης κρίσης των αστυνομικών οργάνων περί επιβολής απέλασης σε βάρος νόμιμα διαμενόντων αλλοδαπών με την αιτιολογία της επικινδυνότητας αυτών, η οποία έχει έντονα επικριθεί και μάλιστα επεκτείνει τη δυνατότητα της εφαρμογής αυτής σε περιπτώσεις άσκησης οποιασδήποτε ποινικής δίωξης για οποιοδήποτε σχεδόν πλημμέλημα (π.χ. σύλληψη για πώληση cd, μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση ή ψευδή καταμήνυση), καθιστώντας έτσι όλους τους νόμιμα βρισκόμενους αλλοδαπούς υποκείμενους στο επαχθέστατο μέτρο της απέλασης, χωρίς τις εγγυήσεις της δικαστικής κρίσης και ελέγχου.
3. Εκτελούνται μαζικές επιχειρήσεις συλλήψεων άστεγων μεταναστών από τα προσωρινά καταλύματά τους (παλαιό Εφετείο Αθήνας, καταυλισμός Πάτρας κλπ.), καθώς και επιχειρήσεις ομαδικών απελάσεων στις χώρες προέλευσής τους, οι οποίες έχουν σκοπό τον εκφοβισμό των ίδιων των μεταναστών, προς το σκοπό επιστροφής στις χώρες προέλευσής τους. Οι ως άνω αστυνομικές επιχειρήσεις – σκούπες, αποτέλεσμα έχουν την στέρηση της προστασίας βασικών δικαιωμάτων από τους πρόσφυγες, οι οποίοι λόγω της έλλειψης οποιουδήποτε μέτρου παροχής προστασίας από την Ελληνική πολιτεία βρίσκονται εκτεθειμένοι στον κίνδυνο δίωξης στις χώρες στις οποίες επιστρέφονται. Ήδη οι επιστραφέντες 55 Πακιστανοί υπήχθησαν άμεσα στον αστυνομικό έλεγχο και δίωξη στη χώρα προέλευσής τους, η οποία είναι κοινώς γνωστό ότι δεν πληροί τα εχέγγυα μιας δημοκρατικής πολιτείας. Όλες οι πρόσφατες ως άνω τροποποιήσεις, συνδυαζόμενες με τις τελευταίες αστυνομικές επιχειρήσεις είναι αντίθετες προς ένα κράτος δικαίου, μαρτυρούν δε την επικράτηση αντιλήψεων εναντίον των μεταναστών και προσφύγων που καταφεύγουν στην Ελλάδα, διωκόμενοι από την πατρίδα τους ή σε αναζήτηση μια καλύτερης ζωής. Η υποχρέωση της Ελλάδας να προστατεύσει και να παράσχει φροντίδα στους διωκόμενους στην πατρίδα τους πρόσφυγες (πρέπει να σημειωθεί ότι ήδη ποσοστό άνω του 40% των συλλήψεων για παράνομη είσοδο και διαμονή το έτος 2008 προέρχονται από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση, ή όπου η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι ιδιαίτερα επισφαλής – Αφγανιστάν, Ιράκ, Σομαλία, Παλαιστίνη, Πακιστάν, Μυανμάρ, Ερυθραία), παραμερίζεται χάριν της προστασίας της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, η οποία κατά τις σχετικές εισηγήσεις των προτεινόμενων μέτρων θεωρείται ότι διακυβεύεται από την αυξανόμενη μετανάστευση. Παραγνωρίζεται έτσι το γεγονός ότι τα φαινόμενα ρατσισμού, αισθήματος ανασφάλειας, ξενοφοβίας, και κοινωνικής αναστάτωσης προξενούνται κυρίως από την έλλειψη μέτρων παροχής προσωρινής προστασίας προς τους πρόσφυγες και κοινωνικής ένταξης προς τους μετανάστες. Τα φαινόμενα τύπου Πάτρας και Αγ. Παντελεήμονα δεν είναι αποτέλεσμα της επικίνδυνης για τη δημόσια τάξη συμπεριφοράς των προσφύγων, αλλά της απουσίας της πολιτείας, η οποία έτσι συντηρεί και προωθεί φαινόμενα ρατσισμού, ανασφάλειας, ξενοφοβίας και αναστάτωσης. Ακόμα πιο επικίνδυνο είναι το ότι δημιουργούνται όροι κοινωνικής συναίνεσης για την ανάπτυξη αυτόκλητων πολιτοφυλακών εναντίον των μεταναστών και προσφύγων. Υπενθυμίζουμε ότι εκκρεμεί ακόμη σε βάρος της Ελληνικής πολιτείας διαδικασία για μη συμμόρφωση προς την κοινοτική οδηγία για την παροχή συνθηκών υποδοχής στους αιτούντες άσυλο, που ενσωματώθηκε στην Ελληνική έννομη τάξη με το πδ 220/2007. Υπενθυμίζουμε επίσης ότι από τα ίδια στατιστικά στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών, που επικαλούνται για νομιμοποίηση των ακραίων και αντίθετων προς το κράτος δικαίου προτεινόμενων νομοθετικών μέτρων, προκύπτει ότι η Ελλάδα το 2001 (έτος κατά το οποίο έγινε η τελευταία μαζική διαδικασία νομιμοποίησης) κατέγραψε 219.598 συλλήψεις για παράνομη είσοδο και διαμονή (αντί των 146.337 αντίστοιχα για το 2008 που έχει προκαλέσει την τρέχουσα υστερία), ενώ επίσης καθ΄ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 αφομοίωσε και ενέταξε, έστω με προβληματικό τρόπο πολύ μεγαλύτερους αριθμούς μεταναστών (με βάση τις στατιστικές της ΕΣΥΕ αριθμό μεγαλύτερο των 650.000 ανθρώπων κατά τη δεκαετία 1991 – 2001). Πιστεύουμε ότι οποιαδήποτε παρέμβαση της Πολιτείας θα πρέπει να είναι σύμφωνη με την αρχή του κράτους δικαίου και την προστασία όλων των ανθρώπων που βρίσκονται στην Ελληνική επικράτεια. Η λήψη μέτρων αστυνομικής φύσης και η δημιουργία κλίματος ξενοφοβίας και ρατσισμού που υποθάλπεται από την υιοθέτηση των ανωτέρω μέτρων, μόνο αποτέλεσμα θα έχει την επίταση της απομόνωσης των προσφύγων και μεταναστών στο περιθώριο της κοινωνίας και την αύξηση της εκμετάλλευσής τους. Συνειδητοποιούμε το μεγάλο κύμα προσφύγων και μεταναστών, γνωρίζουμε όμως ότι οι ίδιοι δεν είναι το πρόβλημα, αλλά τραγική συνέπεια άλλου είδους προβλημάτων και πολιτικών. Φαινόμενα δε ανομίας και κοινωνικής εκτροπής και αναστάτωσης δεν οφείλονται στην παρουσία των μεταναστών και προσφύγων, αλλά στην απουσία της πολιτείας και στην έλλειψη λήψης μέτρων αντιμετώπισης του φαινομένου με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και σύμφωνα με όρους ισότιμης κοινωνικής συμβίωσης.
Στο πλαίσιο αυτό η Ομάδα μας δηλώνει ότι συνεχίσει να στέκεται αλληλέγγυα στους καταπιεζόμενους, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε διάκριση φύλου, εθνικότητας, πολιτικών ή κοινωνικών πεποιθήσεων, δρώντας πάντα στα πλαίσια και με την προοπτική επίτευξης κοινωνικής ασυλίας των προσφύγων και των μεταναστών.
Ποιά είναι η «Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα των Μεταναστών και των Προσφύγων» Η «Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα των Μεταναστών και των Προσφύγων» είναι μια αμιγώς εθελοντική συλλογικότητα δικηγόρων με αντικείμενο τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων. Η Ομάδα συγκροτήθηκε και λειτουργεί από το Φεβρουάριο του 2006 με σκοπό την παροχή έμπρακτης αλληλεγγύης σε μετανάστες και πρόσφυγες. Η Ομάδα έχει θέσει ως στόχους: α) την παροχή νομικής συμβουλευτικής σε μετανάστες/τριες και πρόσφυγες για όλο το φάσμα των ζητημάτων που συνάπτονται με το ισχύον νομικό καθεστώς που ορίζει τη θέση τους, β) την παροχή νομικής συνδρομής σε εξαιρετικές περιπτώσεις και γ) την παρέμβαση στο δημόσιο διάλογο για τα ζητήματα μεταναστών και προσφύγων. Μέχρι σήμερα η Ομάδα μας στεγαζόταν σε χώρο του Δ.Σ.Α. Με επίκληση όμως την ανάγκη χρησιμοποίησης του εν λόγω χώρου από άλλες δραστηριότητες του Συλλόγου αναγκασθήκαμε να αποχωρήσουμε. Ήδη από την Δευτέρα 6-7-2009, η «Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα των Μεταναστών και των Προσφύγων» στεγάζεται στον χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου των Λαών της Ανατολής «ΓΕΦΥΡΑ», οδός Σπ. Τρικούπη 21 στα Εξάρχεια. Η παροχή νομικής συμβουλευτικής θα λαμβάνει χώρα πλέον στον παραπάνω χώρο κάθε Δευτέρα και Τετάρτη και ώρες 5-7 μμ. Αντιλαμβανόμαστε τη συνέχεια της δράσης μας ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης σε μια ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα, η οποία υφίσταται πολύ συχνότερα από το σύνολο του πληθυσμού αυθαίρετη και δυσμενώς διακριτική μεταχείριση είτε από τη διοίκηση είτε από ιδιώτες και δηλώνουμε ότι θα βρισκόμαστε σταθερά στο πλευρό των προσφύγων και μεταναστών.
Με ανακοίνωση τους η «Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα των Μεταναστών και των Προσφύγων» παρεμβαίνει για τις πρόσφατες εξελίξεις στο μεταναστευτικό, καταγγέλλοντας την άσκηση πολιτικής - «φρουρίου» σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Διαβάστε την ανακοίνωσή τους:
Το τελευταίο διάστημα η στάση του ελληνικού κράτους και της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στον πρόσφυγα και μετανάστη έχει λάβει τη μορφή χιονοστιβάδας νομοθετικών μέτρων (σύμφωνο για την μετανάστευση και το άσυλο – έμπνευσης Σαρκοζί για την καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης, οδηγία επιστροφής 115/08 – με αύξηση του ορίου κράτησης προς απέλαση έως 18 μήνες, τελευταία τροπολογία του Υπουργείου Εσωτερικών για την παράταση της κράτησης και την δυνατότητα επιβολής απέλασης με μόνη την άσκηση ποινικής δίωξης, τροποποίηση του προεδρικού διατάγματος για το άσυλο με κατάργηση του δεύτερου βαθμού κρίσης των αιτήσεων ασύλου), με ξεκάθαρο στόχο τη δημιουργία μιας Ευρώπης φρουρίου, αδιαπέραστου από τους πρόσφυγες και μετανάστες οι οποίοι καταφεύγουν στην Ευρώπη ωθούμενοι από την όξυνση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων, καθώς και την αύξηση των ένοπλων συρράξεων στα πιο φτωχά σημεία της υφηλίου.
Ως ομάδα δικηγόρων πάντα καταδεικνύαμε τον αντιμεταναστευτικό χαρακτήρα του κορμού των νομικών ρυθμίσεων, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης που διέπουν την είσοδο, διαμονή και εργασία των υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν στην Ελλάδα, καθώς και στηλιτεύαμε τις περιπτώσεις διοικητικής αυθαιρεσίας, αστυνομικής βίας και γενικότερα κακοδιοίκησης. Πλέον αυτή η πρακτική που πολλές φορές αντέβαινε και στο υπάρχον μέχρι πρότινος νομοθετικό πλαίσιο, επικυρώνεται και γίνεται καθεστώς με τις τελευταίες τροποποιήσεις.
Με ιδιαίτερη ανησυχία παρακολουθούμε τις τελευταίες εξελίξεις:
1. Εγκρίθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας και ήδη υπογράφηκε το σχετικό προεδρικό διάταγμα τροποποίησης του πρόσφατου πδ 90/2008 περί της διαδικασίας χορήγησης και ανάκλησης του καθεστώτος του πρόσφυγα, σύμφωνα με το οποίο: α) καταργείται ο δεύτερος βαθμός διοικητικής εξέτασης της διαδικασίας ασύλου, β) ανατίθεται η αποφασιστική αρμοδιότητα εξέτασης αιτημάτων ασύλου στους διευθυντές των κατά τόπους αστυνομικών διευθύνσεων της χώρας. Υποβαθμίζεται έτσι ο ρόλος της επιτροπής ασύλου, η οποία απαρτίζεται εν μέρει από τρίτα ανεξάρτητα πρόσωπα εκτός των εκπροσώπων των αστυνομικών και εν γένει διοικητικών υπηρεσιών, από αποφασιστικός σε γνωμοδοτικός. Η ως άνω τροποποίηση έχει ήδη εγκαίρως έντονα κατακριθεί, καθώς περιορίζει το δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής που επιφυλάσσει ακόμη και η κοινοτική οδηγία, σε συμμόρφωση προς την οποία εκδόθηκε το πδ 90/2008, επαναφέροντας το σύστημα εξέτασης αιτημάτων ασύλου στην πρότερη κατάσταση (και μάλιστα χωρίς δεύτερο βαθμό διοικητικής εξέτασης), η οποία είχε ως αποτέλεσμα την άρνηση χορήγησης ασύλου (ενδεικτικά 0,04% χορήγηση προσφυγικού καθεστώτος στον πρώτο βαθμό και 2,05% στον δεύτερο βαθμό το 2007), και την έντονη κριτική σε βάρος της χώρας μας από διεθνείς οργανισμούς (βλ. την από 15-4-2008 θέση της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για μη επιστροφή αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα βάσει του κανονισμού Δουβλίνου λόγω των δομικών αδυναμιών του συστήματος ασύλου στην Ελλάδα)
2. Ηδη με πρόσφατη τροπολογία αποφασίσθηκε: α) η αύξηση του ορίου διοικητικής κράτησης των υπό απέλαση αλλοδαπών από 3 μήνες σε 6 μήνες, με δυνατότητα παράτασης του χρόνου αυτού για 12 επιπλέον μήνες. Μία τόσο παρατεταμένη κράτηση παύει να εξυπηρετεί τους διαδικαστικούς σκοπούς της απέλασης κατά παράβαση του άρθρου 5 της ΕΣΔΑ (για παραβίαση του οποίου έχει επανειλημμένα καταδικαστεί η Ελλάδα) και αποβλέπει ξεκάθαρα στον ποινικό κολασμό του κρατούμενου αλλοδαπού. Αυτή η έμμεση ποινικοποίηση μιας διοικητικής παράβασης, δηλαδή της έλλειψης νομιμοποιητικών εγγράφων παραμονής στη χώρα στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, συνιστά επιβολή ποινής, χωρίς να υπάρχει αδίκημα, προσκρούοντας έτσι σε βασικές αρχές του ποινικού δικαίου και έρχεται σε αντίθεση με τις θεμελιώδεις επιταγές που ενσωματώνει ένα κράτος δικαίου. Η αντίθεση δε προς το κράτος δικαίου γίνεται δε ακόμη περισσότερο έντονη, τη στιγμή που το ελληνικό νομικό σύστημα (που ήδη πρόσφατα με την απόφαση S.D. κατά Ελλάδας κρίθηκε ως αντίθετο στα άρθρα 3 και 5 της ΕΣΔΑ), προβλέπει την έκδοση αποφάσεων κράτησης από αστυνομικά όργανα, τα οποία πλέον θα έχουν τη δυνατότητα στέρησης της ελευθερίας ατόμων επί μακρό χρόνο, χωρίς τον επανέλεγχο και τη διαρκή αναθεώρηση των σχετικών αποφάσεων από δικαστική αρχή, και υπό συνθήκες που αγγίζουν τα όρια της απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης. β) παρέχεται η δυνατότητα έκδοσης απόφασης απέλασης ακόμη και όταν έχει ασκηθεί σε βάρος του αλλοδαπού ποινική δίωξη για αδίκημα που τιμωρείται με στερητική της ελευθερίας ποινή τουλάχιστον τριών μηνών. Η προτεινόμενη διάταξη πέρα από τη νομοτεχνική της ατέλεια, που επιτείνει τη σύγχυση μεταξύ της δυνατότητας επιβολής απέλασης από τις αστυνομικές αρχές, παράλληλα και ανεξάρτητα από την κρίση των δικαστικών αρχών σε περίπτωση ποινικού αδικήματος, νομιμοποιεί την ισχύουσα πρακτική της αυθαίρετης κρίσης των αστυνομικών οργάνων περί επιβολής απέλασης σε βάρος νόμιμα διαμενόντων αλλοδαπών με την αιτιολογία της επικινδυνότητας αυτών, η οποία έχει έντονα επικριθεί και μάλιστα επεκτείνει τη δυνατότητα της εφαρμογής αυτής σε περιπτώσεις άσκησης οποιασδήποτε ποινικής δίωξης για οποιοδήποτε σχεδόν πλημμέλημα (π.χ. σύλληψη για πώληση cd, μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση ή ψευδή καταμήνυση), καθιστώντας έτσι όλους τους νόμιμα βρισκόμενους αλλοδαπούς υποκείμενους στο επαχθέστατο μέτρο της απέλασης, χωρίς τις εγγυήσεις της δικαστικής κρίσης και ελέγχου.
3. Εκτελούνται μαζικές επιχειρήσεις συλλήψεων άστεγων μεταναστών από τα προσωρινά καταλύματά τους (παλαιό Εφετείο Αθήνας, καταυλισμός Πάτρας κλπ.), καθώς και επιχειρήσεις ομαδικών απελάσεων στις χώρες προέλευσής τους, οι οποίες έχουν σκοπό τον εκφοβισμό των ίδιων των μεταναστών, προς το σκοπό επιστροφής στις χώρες προέλευσής τους. Οι ως άνω αστυνομικές επιχειρήσεις – σκούπες, αποτέλεσμα έχουν την στέρηση της προστασίας βασικών δικαιωμάτων από τους πρόσφυγες, οι οποίοι λόγω της έλλειψης οποιουδήποτε μέτρου παροχής προστασίας από την Ελληνική πολιτεία βρίσκονται εκτεθειμένοι στον κίνδυνο δίωξης στις χώρες στις οποίες επιστρέφονται. Ήδη οι επιστραφέντες 55 Πακιστανοί υπήχθησαν άμεσα στον αστυνομικό έλεγχο και δίωξη στη χώρα προέλευσής τους, η οποία είναι κοινώς γνωστό ότι δεν πληροί τα εχέγγυα μιας δημοκρατικής πολιτείας. Όλες οι πρόσφατες ως άνω τροποποιήσεις, συνδυαζόμενες με τις τελευταίες αστυνομικές επιχειρήσεις είναι αντίθετες προς ένα κράτος δικαίου, μαρτυρούν δε την επικράτηση αντιλήψεων εναντίον των μεταναστών και προσφύγων που καταφεύγουν στην Ελλάδα, διωκόμενοι από την πατρίδα τους ή σε αναζήτηση μια καλύτερης ζωής. Η υποχρέωση της Ελλάδας να προστατεύσει και να παράσχει φροντίδα στους διωκόμενους στην πατρίδα τους πρόσφυγες (πρέπει να σημειωθεί ότι ήδη ποσοστό άνω του 40% των συλλήψεων για παράνομη είσοδο και διαμονή το έτος 2008 προέρχονται από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση, ή όπου η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι ιδιαίτερα επισφαλής – Αφγανιστάν, Ιράκ, Σομαλία, Παλαιστίνη, Πακιστάν, Μυανμάρ, Ερυθραία), παραμερίζεται χάριν της προστασίας της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, η οποία κατά τις σχετικές εισηγήσεις των προτεινόμενων μέτρων θεωρείται ότι διακυβεύεται από την αυξανόμενη μετανάστευση. Παραγνωρίζεται έτσι το γεγονός ότι τα φαινόμενα ρατσισμού, αισθήματος ανασφάλειας, ξενοφοβίας, και κοινωνικής αναστάτωσης προξενούνται κυρίως από την έλλειψη μέτρων παροχής προσωρινής προστασίας προς τους πρόσφυγες και κοινωνικής ένταξης προς τους μετανάστες. Τα φαινόμενα τύπου Πάτρας και Αγ. Παντελεήμονα δεν είναι αποτέλεσμα της επικίνδυνης για τη δημόσια τάξη συμπεριφοράς των προσφύγων, αλλά της απουσίας της πολιτείας, η οποία έτσι συντηρεί και προωθεί φαινόμενα ρατσισμού, ανασφάλειας, ξενοφοβίας και αναστάτωσης. Ακόμα πιο επικίνδυνο είναι το ότι δημιουργούνται όροι κοινωνικής συναίνεσης για την ανάπτυξη αυτόκλητων πολιτοφυλακών εναντίον των μεταναστών και προσφύγων. Υπενθυμίζουμε ότι εκκρεμεί ακόμη σε βάρος της Ελληνικής πολιτείας διαδικασία για μη συμμόρφωση προς την κοινοτική οδηγία για την παροχή συνθηκών υποδοχής στους αιτούντες άσυλο, που ενσωματώθηκε στην Ελληνική έννομη τάξη με το πδ 220/2007. Υπενθυμίζουμε επίσης ότι από τα ίδια στατιστικά στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών, που επικαλούνται για νομιμοποίηση των ακραίων και αντίθετων προς το κράτος δικαίου προτεινόμενων νομοθετικών μέτρων, προκύπτει ότι η Ελλάδα το 2001 (έτος κατά το οποίο έγινε η τελευταία μαζική διαδικασία νομιμοποίησης) κατέγραψε 219.598 συλλήψεις για παράνομη είσοδο και διαμονή (αντί των 146.337 αντίστοιχα για το 2008 που έχει προκαλέσει την τρέχουσα υστερία), ενώ επίσης καθ΄ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 αφομοίωσε και ενέταξε, έστω με προβληματικό τρόπο πολύ μεγαλύτερους αριθμούς μεταναστών (με βάση τις στατιστικές της ΕΣΥΕ αριθμό μεγαλύτερο των 650.000 ανθρώπων κατά τη δεκαετία 1991 – 2001). Πιστεύουμε ότι οποιαδήποτε παρέμβαση της Πολιτείας θα πρέπει να είναι σύμφωνη με την αρχή του κράτους δικαίου και την προστασία όλων των ανθρώπων που βρίσκονται στην Ελληνική επικράτεια. Η λήψη μέτρων αστυνομικής φύσης και η δημιουργία κλίματος ξενοφοβίας και ρατσισμού που υποθάλπεται από την υιοθέτηση των ανωτέρω μέτρων, μόνο αποτέλεσμα θα έχει την επίταση της απομόνωσης των προσφύγων και μεταναστών στο περιθώριο της κοινωνίας και την αύξηση της εκμετάλλευσής τους. Συνειδητοποιούμε το μεγάλο κύμα προσφύγων και μεταναστών, γνωρίζουμε όμως ότι οι ίδιοι δεν είναι το πρόβλημα, αλλά τραγική συνέπεια άλλου είδους προβλημάτων και πολιτικών. Φαινόμενα δε ανομίας και κοινωνικής εκτροπής και αναστάτωσης δεν οφείλονται στην παρουσία των μεταναστών και προσφύγων, αλλά στην απουσία της πολιτείας και στην έλλειψη λήψης μέτρων αντιμετώπισης του φαινομένου με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και σύμφωνα με όρους ισότιμης κοινωνικής συμβίωσης.
Στο πλαίσιο αυτό η Ομάδα μας δηλώνει ότι συνεχίσει να στέκεται αλληλέγγυα στους καταπιεζόμενους, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε διάκριση φύλου, εθνικότητας, πολιτικών ή κοινωνικών πεποιθήσεων, δρώντας πάντα στα πλαίσια και με την προοπτική επίτευξης κοινωνικής ασυλίας των προσφύγων και των μεταναστών.
Ποιά είναι η «Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα των Μεταναστών και των Προσφύγων» Η «Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα των Μεταναστών και των Προσφύγων» είναι μια αμιγώς εθελοντική συλλογικότητα δικηγόρων με αντικείμενο τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων. Η Ομάδα συγκροτήθηκε και λειτουργεί από το Φεβρουάριο του 2006 με σκοπό την παροχή έμπρακτης αλληλεγγύης σε μετανάστες και πρόσφυγες. Η Ομάδα έχει θέσει ως στόχους: α) την παροχή νομικής συμβουλευτικής σε μετανάστες/τριες και πρόσφυγες για όλο το φάσμα των ζητημάτων που συνάπτονται με το ισχύον νομικό καθεστώς που ορίζει τη θέση τους, β) την παροχή νομικής συνδρομής σε εξαιρετικές περιπτώσεις και γ) την παρέμβαση στο δημόσιο διάλογο για τα ζητήματα μεταναστών και προσφύγων. Μέχρι σήμερα η Ομάδα μας στεγαζόταν σε χώρο του Δ.Σ.Α. Με επίκληση όμως την ανάγκη χρησιμοποίησης του εν λόγω χώρου από άλλες δραστηριότητες του Συλλόγου αναγκασθήκαμε να αποχωρήσουμε. Ήδη από την Δευτέρα 6-7-2009, η «Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα των Μεταναστών και των Προσφύγων» στεγάζεται στον χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου των Λαών της Ανατολής «ΓΕΦΥΡΑ», οδός Σπ. Τρικούπη 21 στα Εξάρχεια. Η παροχή νομικής συμβουλευτικής θα λαμβάνει χώρα πλέον στον παραπάνω χώρο κάθε Δευτέρα και Τετάρτη και ώρες 5-7 μμ. Αντιλαμβανόμαστε τη συνέχεια της δράσης μας ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης σε μια ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα, η οποία υφίσταται πολύ συχνότερα από το σύνολο του πληθυσμού αυθαίρετη και δυσμενώς διακριτική μεταχείριση είτε από τη διοίκηση είτε από ιδιώτες και δηλώνουμε ότι θα βρισκόμαστε σταθερά στο πλευρό των προσφύγων και μεταναστών.
Σάββατο 7 Μαρτίου 2009
ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ.ΑΠΛΟΙ ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΟΛΠΙΚΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ-ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ
Πέμπτη, Μάρτιος 05, 2009, posted by ΠΡΕΖΑ TV at 11:21 πμ
Διαβαστε με προσοχη τα οσα συγκλονιστικα καταγγελει πρωην κρατουμενη των φυλακων Κορυδαλλου......
Μας είπε πολλά ανατριχιαστικά.Ανάμεσα σ' αυτά είναι η υποχρεωτική «υποτιμητική και εξευτελιστική» κολπική εξέταση που υφίστανται όλες οι κρατούμενες κάθε φορά που εισέρχονται σε δύο φυλακές (του Κορυδαλλού και του Ελεώνος Θηβών), η οποία γίνεται τις περισσότερες φορές όχι από γυναικολόγο, αλλά από οποιαδήποτε φύλακα τυχαίνει να έχει βάρδια!
«Σπάνια πηγαίνει στον Κορυδαλλό γυναικολόγος», αλλά και τότε... «τα γυναικολογικά εργαλεία και κυρίως ο διαστολέας του κόλπου είναι σκουριασμένα και για την αποστείρωσή τους αρκεί ο εμποτισμός τους με απλό αντισηπτικό»!
Η υποχρεωτική κολπική εξέταση (με όλα όσα την ακολουθούν) χαρακτηρίζεται από τη Μ. «ουσιαστικά ως βιασμός» και ως «βασανιστήριο».Προσθέτει ότι το «ακραίο αυτό μέτρο» -που γίνεται με τον ισχυρισμό της αποτροπής απόπειρας εισαγωγής ναρκωτικών ουσιών στις φυλακές- έχει γίνει «καταχρηστικός θεσμός».
Η ίδια καταγγέλλει ότι: «Μία κρατούμενη που εισέρχεται ή επιστρέφει στις δύο προαναφερόμενες φυλακές (από άδεια, από μεταγωγή, από νοσοκομείο κ.λπ.) είναι υποχρεωμένη, ανεξαρτήτως αν υπάρχουν υπόνοιες ή σχετικές πληροφορίες γι' αυτήν, να δεχτεί αυτή την επικίνδυνη για την υγεία της διαδικασία.Είτε δεχτεί να υποστεί αυτήν τη διαδικασία είτε όχι, αυτό που την περιμένει είναι η απομόνωση!Αν η κρατούμενη δεχτεί τον κολπικό έλεγχο, τότε θα οδηγηθεί στην απομόνωση επί τρεις ημέρες. Αν δεν πειθαρχήσει, θα μείνει στην απομόνωση τουλάχιστον για πενθήμερο».
Και συνεχίζει: «Μετά τον έλεγχο η κρατούμενη οδηγείται στην απομόνωση. Η τουαλέτα που υπάρχει παρακολουθείται ηλεκτρονικά. Μέσα στις τρεις αυτές ημέρες η κρατούμενη πρέπει να έχει οκτώ κενώσεις. Διαφορετικά θα παραταθεί η κράτησή της στην απομόνωση.Επειδή όμως αυτό δεν είναι φυσιολογικό να συμβεί, τότε οι έγκλειστες αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν καθαρτικό που τους παρέχει η υπηρεσία. Και βέβαια και αυτό αποτελεί έναν άλλο τρόπο βασανισμού, αφού λαμβάνουν το καθαρτικό για να μην παραταθεί ο χρόνος παραμονής τους στην απομόνωση.
Ενας τρίτος βασανισμός είναι να σε παρακολουθούν ηλεκτρονικά στην τουαλέτα σε τόσο προσωπικές στιγμές οι οποίες μάλιστα είναι αποτέλεσμα εξαναγκασμού.Οταν βγαίνουν οι κρατούμενες από την απομόνωση, υφίστανται εκ νέου κολπική έρευνα, συνήθως από όποια γυναίκα υπάλληλο έχει βάρδια! Αν μια κρατούμενη αρνηθεί να υποστεί αυτό τον έλεγχο, τότε κινδυνεύει να μείνει στην απομόνωση για τουλάχιστον πέντε ημέρες και με ό,τι συνεπάγεται αυτό».
Οι κρατούμενες που αρνήθηκαν το τελευταίο διάστημα να υποστούν αυτό τον έλεγχο έβγαιναν από την απομόνωση έπειτα από παρεμβάσεις της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, ενώ τελευταία στη Θήβα υπήρξε και πειθαρχική τιμωρία για «απείθεια».
Σύμφωνα με την Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, η παραπάνω διαδικασία είναι αντίθετη με τον εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας Γενικών Καταστημάτων Κράτησης (άρθρο 10 παρ. 5), που αναφέρει ρητά ότι μόνο «εφόσον υπάρχουν υπόνοιες ότι ένας κρατούμενος φέρει απαγορευμένες ουσίες ή άλλα απαγορευμένα είδη στο κατάστημα κράτησης επιτρέπεται με εντολή του εισαγγελέα-επόπτη η ενδοσωματική ή ακτινολογική έρευνα που γίνεται από γιατρό».Αυτή η πρακτική έχει καταγγελθεί από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα.
Επίσης η Πρωτοβουλία αναφέρει ότι σύμφωνα με έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Πρόληψης των Βασανιστηρίων (CPT) το 2006 (81), είναι καταδικαστέα η σχετική πρακτική, καθώς τέτοιου είδους εξετάσεις πρέπει να εφαρμόζονται σε ελάχιστες περιπτώσεις, όχι συστηματικά και από γιατρούς.Παράλληλα η Μ. επισημαίνει ότι «οι κρατούμενες μπορούν να ελεγχθούν με άλλους τρόπους που δεν προσβάλλουν την προσωπικότητά τους, όπως υπερηχογράφημα, μηχάνημα ανιχνεύσεων ναρκωτικών, ναρκοτέστ, ακόμα και ακτινογραφίας σε κάποιες περιπτώσεις».
Η Μ. αναφέρεται ακόμα στην έλλειψη γιατρών, στην έλλειψη οποιασδήποτε πρόληψης για κοινωνική επανένταξη, «κάτι που οδηγεί μετά την αποφυλάκιση σε απόλυτη ένδεια» κ.λπ. «Το θέμα», τονίζει, «είναι να μη βγει κάποιος πιο άχρηστος απ ό,τι μπήκε».Θεωρεί ότι ο πρόσφατος νόμος του υπουργείου Δικαιοσύνης δεν άλλαξε τίποτα. Για τον εαυτό της λέει ότι «ο εγκλεισμός της ήταν μια τραγική εμπειρία». Για το διάστημα που είναι αποφυλακισμένη αυτό που νιώθει ακόμη είναι «παγωμάρα».
..Κυριοι Παυλοπουλε,Μαρκογιαννακη και Δενδια...ολα αυτα γινονται ωστε να σωφρονιστουν οι κρατουμενες;;;Εδω εχουμε να κανουμε με ξεκαθαρους βιασμους και βασανιστηρια μεσα στις φυλακες...και παρολα αυτα η κυβερνηση σιωπα.Ποιες ειναι οι θεσεις και γιατι οι κυβερνησεις ΠΑΣΟΚ και Νεας Δημοκρατιας,δεν εχουν κανει τιποτε τοσα χρονια,ωστε να διευθετηθει η υποθεση;;;
Πέμπτη, Μάρτιος 05, 2009, posted by ΠΡΕΖΑ TV at 11:21 πμ
Διαβαστε με προσοχη τα οσα συγκλονιστικα καταγγελει πρωην κρατουμενη των φυλακων Κορυδαλλου......
Μας είπε πολλά ανατριχιαστικά.Ανάμεσα σ' αυτά είναι η υποχρεωτική «υποτιμητική και εξευτελιστική» κολπική εξέταση που υφίστανται όλες οι κρατούμενες κάθε φορά που εισέρχονται σε δύο φυλακές (του Κορυδαλλού και του Ελεώνος Θηβών), η οποία γίνεται τις περισσότερες φορές όχι από γυναικολόγο, αλλά από οποιαδήποτε φύλακα τυχαίνει να έχει βάρδια!
«Σπάνια πηγαίνει στον Κορυδαλλό γυναικολόγος», αλλά και τότε... «τα γυναικολογικά εργαλεία και κυρίως ο διαστολέας του κόλπου είναι σκουριασμένα και για την αποστείρωσή τους αρκεί ο εμποτισμός τους με απλό αντισηπτικό»!
Η υποχρεωτική κολπική εξέταση (με όλα όσα την ακολουθούν) χαρακτηρίζεται από τη Μ. «ουσιαστικά ως βιασμός» και ως «βασανιστήριο».Προσθέτει ότι το «ακραίο αυτό μέτρο» -που γίνεται με τον ισχυρισμό της αποτροπής απόπειρας εισαγωγής ναρκωτικών ουσιών στις φυλακές- έχει γίνει «καταχρηστικός θεσμός».
Η ίδια καταγγέλλει ότι: «Μία κρατούμενη που εισέρχεται ή επιστρέφει στις δύο προαναφερόμενες φυλακές (από άδεια, από μεταγωγή, από νοσοκομείο κ.λπ.) είναι υποχρεωμένη, ανεξαρτήτως αν υπάρχουν υπόνοιες ή σχετικές πληροφορίες γι' αυτήν, να δεχτεί αυτή την επικίνδυνη για την υγεία της διαδικασία.Είτε δεχτεί να υποστεί αυτήν τη διαδικασία είτε όχι, αυτό που την περιμένει είναι η απομόνωση!Αν η κρατούμενη δεχτεί τον κολπικό έλεγχο, τότε θα οδηγηθεί στην απομόνωση επί τρεις ημέρες. Αν δεν πειθαρχήσει, θα μείνει στην απομόνωση τουλάχιστον για πενθήμερο».
Και συνεχίζει: «Μετά τον έλεγχο η κρατούμενη οδηγείται στην απομόνωση. Η τουαλέτα που υπάρχει παρακολουθείται ηλεκτρονικά. Μέσα στις τρεις αυτές ημέρες η κρατούμενη πρέπει να έχει οκτώ κενώσεις. Διαφορετικά θα παραταθεί η κράτησή της στην απομόνωση.Επειδή όμως αυτό δεν είναι φυσιολογικό να συμβεί, τότε οι έγκλειστες αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν καθαρτικό που τους παρέχει η υπηρεσία. Και βέβαια και αυτό αποτελεί έναν άλλο τρόπο βασανισμού, αφού λαμβάνουν το καθαρτικό για να μην παραταθεί ο χρόνος παραμονής τους στην απομόνωση.
Ενας τρίτος βασανισμός είναι να σε παρακολουθούν ηλεκτρονικά στην τουαλέτα σε τόσο προσωπικές στιγμές οι οποίες μάλιστα είναι αποτέλεσμα εξαναγκασμού.Οταν βγαίνουν οι κρατούμενες από την απομόνωση, υφίστανται εκ νέου κολπική έρευνα, συνήθως από όποια γυναίκα υπάλληλο έχει βάρδια! Αν μια κρατούμενη αρνηθεί να υποστεί αυτό τον έλεγχο, τότε κινδυνεύει να μείνει στην απομόνωση για τουλάχιστον πέντε ημέρες και με ό,τι συνεπάγεται αυτό».
Οι κρατούμενες που αρνήθηκαν το τελευταίο διάστημα να υποστούν αυτό τον έλεγχο έβγαιναν από την απομόνωση έπειτα από παρεμβάσεις της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, ενώ τελευταία στη Θήβα υπήρξε και πειθαρχική τιμωρία για «απείθεια».
Σύμφωνα με την Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, η παραπάνω διαδικασία είναι αντίθετη με τον εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας Γενικών Καταστημάτων Κράτησης (άρθρο 10 παρ. 5), που αναφέρει ρητά ότι μόνο «εφόσον υπάρχουν υπόνοιες ότι ένας κρατούμενος φέρει απαγορευμένες ουσίες ή άλλα απαγορευμένα είδη στο κατάστημα κράτησης επιτρέπεται με εντολή του εισαγγελέα-επόπτη η ενδοσωματική ή ακτινολογική έρευνα που γίνεται από γιατρό».Αυτή η πρακτική έχει καταγγελθεί από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα.
Επίσης η Πρωτοβουλία αναφέρει ότι σύμφωνα με έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Πρόληψης των Βασανιστηρίων (CPT) το 2006 (81), είναι καταδικαστέα η σχετική πρακτική, καθώς τέτοιου είδους εξετάσεις πρέπει να εφαρμόζονται σε ελάχιστες περιπτώσεις, όχι συστηματικά και από γιατρούς.Παράλληλα η Μ. επισημαίνει ότι «οι κρατούμενες μπορούν να ελεγχθούν με άλλους τρόπους που δεν προσβάλλουν την προσωπικότητά τους, όπως υπερηχογράφημα, μηχάνημα ανιχνεύσεων ναρκωτικών, ναρκοτέστ, ακόμα και ακτινογραφίας σε κάποιες περιπτώσεις».
Η Μ. αναφέρεται ακόμα στην έλλειψη γιατρών, στην έλλειψη οποιασδήποτε πρόληψης για κοινωνική επανένταξη, «κάτι που οδηγεί μετά την αποφυλάκιση σε απόλυτη ένδεια» κ.λπ. «Το θέμα», τονίζει, «είναι να μη βγει κάποιος πιο άχρηστος απ ό,τι μπήκε».Θεωρεί ότι ο πρόσφατος νόμος του υπουργείου Δικαιοσύνης δεν άλλαξε τίποτα. Για τον εαυτό της λέει ότι «ο εγκλεισμός της ήταν μια τραγική εμπειρία». Για το διάστημα που είναι αποφυλακισμένη αυτό που νιώθει ακόμη είναι «παγωμάρα».
..Κυριοι Παυλοπουλε,Μαρκογιαννακη και Δενδια...ολα αυτα γινονται ωστε να σωφρονιστουν οι κρατουμενες;;;Εδω εχουμε να κανουμε με ξεκαθαρους βιασμους και βασανιστηρια μεσα στις φυλακες...και παρολα αυτα η κυβερνηση σιωπα.Ποιες ειναι οι θεσεις και γιατι οι κυβερνησεις ΠΑΣΟΚ και Νεας Δημοκρατιας,δεν εχουν κανει τιποτε τοσα χρονια,ωστε να διευθετηθει η υποθεση;;;
ΕΠΩΝΥΜΩΣ
Δουλειά - δουλεία, κατάθλιψη και φάρμακα...
ΤΟΥ ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ Από τα «ΝΕΑ»
«Η εργασία, όταν καταντάει δουλεία, γίνεται καταθλιπτική. Εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανοί εργαζόμενοι το έχουν ρίξει στα χάπια για να σιγουρέψουν τη δουλειά τους. Για να μη τη χάσουν, ντοπάρονται με φάρμακα που διώχνουν την κούραση και το στρες και αυξάνουν την απόδοση.
Το ντοπάρισμα των εργαζομένων γίνεται για πρώτη φορά γνωστό σε όλη του την έκταση, ύστερα από έρευνα που έκανε η γερμανική ασφαλιστική εταιρεία DAK (στην οποία είναι ασφαλισμένοι 6,2 εκατομμύρια εργαζόμενοι). Η έρευνα έδειξε πως 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι παίρνουν περιστασιακά αντικαταθλιπτικά και ψυχοδιεγερτικά φάρμακα για να αυξήσουν την απόδοσή τους στη δουλειά, ενώ 800.000 εργαζόμενοι τα παίρνουν καθημερινά. "Για μας είναι ένα σήμα κινδύνου που μας δείχνει πως ένα μέρος των εργαζομένων έχει πέσει στην ίδια παγίδα του ντοπαρίσματος που έχουν πέσει και οι αθλητές" λέει ο Χέρμπερτ Ρέμπσερ, πρόεδρος της DAK. Γιατί ο ανταγωνισμός στη ζούγκλα της δουλειάς είναι σκληρός. Οι απολύσεις πολλές. Και σε αυτόν τον ανταγωνισμό κερδίζουν μόνο οι καλύτεροι, όπως λένε οι οργανωτές του.
Ο άνθρωπος για τον οποίο μιλούσε τις προάλλες η Αμερική, δεν θα μάθουμε ποτέ αν ήταν ο καλύτερος ή ο χειρότερος. Εργαζόμενος στα πολυκαταστήματα Γουόλ-Μαρτ, 58 ετών, αποφάσισε μια μέρα πως δεν άντεχε άλλο. Και αυτοπυρπολήθηκε στο πάρκινγκ της δουλειάς του, μπροστά στα μάτια των περαστικών. Ο γιος του δεν μπορεί να εξηγήσει την αυτοκτονία του πατέρα του.
Ομως, μερικά χρόνια νωρίτερα, μια συγγραφέας είχε δώσει τη δική της εξήγηση. Αφού συμφώνησε με τον εκδότη της, η Μπάρμπαρα Ερενραϊχ ξεκίνησε ένα μακρύ ταξίδι για να περιγράψει την κατάσταση στην αμερικανική αγορά εργασίας. Με 1.300 δολάρια για έκτακτα έξοδα στην τσέπη, άφησε το μεσοαστικό σπίτι της κι άρχισε να ψάχνει δουλειά -μια οποιαδήποτε δουλειά. Στη Φλόριντα βρήκε στέγη και μια θέση σερβιτόρας. Αντεξε ένα μήνα, ώσπου σωριάστηκε στη νυχτερινή βάρδια. Εφυγε για το Πόρτλαντ. Αφού έψαξε πολύ, βρήκε δουλειά σε ένα γηροκομείο κι αργότερα σε μια εταιρεία με καθαρίστριες. Μα πάλι της φάνηκε ασήκωτο το φορτίο και το στρες. Εφυγε για τη Μινεσότα. Κι εκεί ολοκλήρωσε την έρευνά της. Παρά την πολύμηνη περιπλάνησή της, δεν κατόρθωσε να βρει πουθενά μια δουλειά που θα της εξασφάλιζε μια αξιοπρεπή ζωή.
Από αυτές τις εμπειρίες της, η Μπάρμπαρα Ερενραϊχ έγραψε το βιβλίο "Για πενταροδεκάρες".Σε αυτό το βιβλίο φαίνονται τα πάθη και τα βάρη που από κάτω τους στενάζουν οι εργαζόμενοι φτωχοί: "Είναι οι πραγματικοί φιλάνθρωποι της κοινωνίας μας. Παραμελούν τα παιδιά τους, για να είναι φροντισμένα τα παιδιά των άλλων. Ζουν σε υποτυπώδη σπίτια, για να είναι τα σπίτια των άλλων τέλεια κι αστραφτερά. Υπομένουν στερήσεις, για να πέφτει ο πληθωρισμός και να ανεβαίνουν οι μετοχές. Οι εργαζόμενοι φτωχοί είναι οι ανώνυμοι δωρητές, οι άγνωστοι ευεργέτες όλων των άλλων».
Δουλειά - δουλεία, κατάθλιψη και φάρμακα...
ΤΟΥ ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ Από τα «ΝΕΑ»
«Η εργασία, όταν καταντάει δουλεία, γίνεται καταθλιπτική. Εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανοί εργαζόμενοι το έχουν ρίξει στα χάπια για να σιγουρέψουν τη δουλειά τους. Για να μη τη χάσουν, ντοπάρονται με φάρμακα που διώχνουν την κούραση και το στρες και αυξάνουν την απόδοση.
Το ντοπάρισμα των εργαζομένων γίνεται για πρώτη φορά γνωστό σε όλη του την έκταση, ύστερα από έρευνα που έκανε η γερμανική ασφαλιστική εταιρεία DAK (στην οποία είναι ασφαλισμένοι 6,2 εκατομμύρια εργαζόμενοι). Η έρευνα έδειξε πως 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι παίρνουν περιστασιακά αντικαταθλιπτικά και ψυχοδιεγερτικά φάρμακα για να αυξήσουν την απόδοσή τους στη δουλειά, ενώ 800.000 εργαζόμενοι τα παίρνουν καθημερινά. "Για μας είναι ένα σήμα κινδύνου που μας δείχνει πως ένα μέρος των εργαζομένων έχει πέσει στην ίδια παγίδα του ντοπαρίσματος που έχουν πέσει και οι αθλητές" λέει ο Χέρμπερτ Ρέμπσερ, πρόεδρος της DAK. Γιατί ο ανταγωνισμός στη ζούγκλα της δουλειάς είναι σκληρός. Οι απολύσεις πολλές. Και σε αυτόν τον ανταγωνισμό κερδίζουν μόνο οι καλύτεροι, όπως λένε οι οργανωτές του.
Ο άνθρωπος για τον οποίο μιλούσε τις προάλλες η Αμερική, δεν θα μάθουμε ποτέ αν ήταν ο καλύτερος ή ο χειρότερος. Εργαζόμενος στα πολυκαταστήματα Γουόλ-Μαρτ, 58 ετών, αποφάσισε μια μέρα πως δεν άντεχε άλλο. Και αυτοπυρπολήθηκε στο πάρκινγκ της δουλειάς του, μπροστά στα μάτια των περαστικών. Ο γιος του δεν μπορεί να εξηγήσει την αυτοκτονία του πατέρα του.
Ομως, μερικά χρόνια νωρίτερα, μια συγγραφέας είχε δώσει τη δική της εξήγηση. Αφού συμφώνησε με τον εκδότη της, η Μπάρμπαρα Ερενραϊχ ξεκίνησε ένα μακρύ ταξίδι για να περιγράψει την κατάσταση στην αμερικανική αγορά εργασίας. Με 1.300 δολάρια για έκτακτα έξοδα στην τσέπη, άφησε το μεσοαστικό σπίτι της κι άρχισε να ψάχνει δουλειά -μια οποιαδήποτε δουλειά. Στη Φλόριντα βρήκε στέγη και μια θέση σερβιτόρας. Αντεξε ένα μήνα, ώσπου σωριάστηκε στη νυχτερινή βάρδια. Εφυγε για το Πόρτλαντ. Αφού έψαξε πολύ, βρήκε δουλειά σε ένα γηροκομείο κι αργότερα σε μια εταιρεία με καθαρίστριες. Μα πάλι της φάνηκε ασήκωτο το φορτίο και το στρες. Εφυγε για τη Μινεσότα. Κι εκεί ολοκλήρωσε την έρευνά της. Παρά την πολύμηνη περιπλάνησή της, δεν κατόρθωσε να βρει πουθενά μια δουλειά που θα της εξασφάλιζε μια αξιοπρεπή ζωή.
Από αυτές τις εμπειρίες της, η Μπάρμπαρα Ερενραϊχ έγραψε το βιβλίο "Για πενταροδεκάρες".Σε αυτό το βιβλίο φαίνονται τα πάθη και τα βάρη που από κάτω τους στενάζουν οι εργαζόμενοι φτωχοί: "Είναι οι πραγματικοί φιλάνθρωποι της κοινωνίας μας. Παραμελούν τα παιδιά τους, για να είναι φροντισμένα τα παιδιά των άλλων. Ζουν σε υποτυπώδη σπίτια, για να είναι τα σπίτια των άλλων τέλεια κι αστραφτερά. Υπομένουν στερήσεις, για να πέφτει ο πληθωρισμός και να ανεβαίνουν οι μετοχές. Οι εργαζόμενοι φτωχοί είναι οι ανώνυμοι δωρητές, οι άγνωστοι ευεργέτες όλων των άλλων».
EK ΤΩΝ ΕΣΩ
**ΝΤΡΟΠΗ... «Εικόνες που δεν τιμούν κανέναν Ελληνα πολίτη συμβαίνουν καθημερινά στην Υπηρεσία Αλλοδαπών της Οδού Πέτρου Ράλλη»...
Από τον «Αδ. Τύπο»:
- «Από τα ξημερώματα χιλιάδες αλλοδαποί "πολιορκούν" τα γραφεία για να εξασφαλίσουν το "μαγικό χαρτάκι" που θα τους επιτρέψει να καταθέσουν μια αίτηση. Μάλιστα, οι αλλοδαποί έχουν στήσει έναν πρωτότυπο καταυλισμό, με ανθρώπους να κοιμούνται σε κουβέρτες δύο και τρεις μέρες προκειμένου να πάρουν σειρά. Οσον αφορά τα μέτρα που ελήφθησαν; Απλώς τους απομάκρυναν από την πρόσοψη του κτιρίου και τους "έσπρωξαν" στα στενά που είναι πίσω από το τμήμα. Χώρια από το ότι κάποιοι ενδεχομένως εκμεταλλεύονται τη δυστυχία αυτών των ανθρώπων... Καλό θα ήταν, λοιπόν, να ληφθούν, επιτέλους, κάποια μέτρα ώστε να λάβει τέλος αυτό το αίσχος».
Από τον «Αδ. Τύπο»:
- «Από τα ξημερώματα χιλιάδες αλλοδαποί "πολιορκούν" τα γραφεία για να εξασφαλίσουν το "μαγικό χαρτάκι" που θα τους επιτρέψει να καταθέσουν μια αίτηση. Μάλιστα, οι αλλοδαποί έχουν στήσει έναν πρωτότυπο καταυλισμό, με ανθρώπους να κοιμούνται σε κουβέρτες δύο και τρεις μέρες προκειμένου να πάρουν σειρά. Οσον αφορά τα μέτρα που ελήφθησαν; Απλώς τους απομάκρυναν από την πρόσοψη του κτιρίου και τους "έσπρωξαν" στα στενά που είναι πίσω από το τμήμα. Χώρια από το ότι κάποιοι ενδεχομένως εκμεταλλεύονται τη δυστυχία αυτών των ανθρώπων... Καλό θα ήταν, λοιπόν, να ληφθούν, επιτέλους, κάποια μέτρα ώστε να λάβει τέλος αυτό το αίσχος».
Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ,ΜΑΤΑΙΩΣΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ,ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΜΑΘΗΤΩΝ...ΑΡΗ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΕ,ΠΟΙΑ Η ΘΕΣΗ ΣΟΥ;;;
Τετάρτη, Φεβρουάριος 25, 2009, posted by ΠΡΕΖΑ TV at 4:37 μμ
Αναστάτωση προκλήθηκε σε Λύκειο της Λάρισας με αφορμή εκπαιδευτική εκδρομή, την απόπειρα των μαθητών να προχωρήσουν σε κατάληψη, αλλά και την αντίδραση της διεύθυνσης του σχολείου, η οποία με τη συνδρομή αστυνομικών (!) ματαίωσαν την κατάληψη.
Τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν την περασμένη Τετάρτη, όταν στους μαθητές των Α' και Β' τάξεω του 1ου Λυκείου Λάρισας κοινοποιήθηκε η απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων πως η εκδρομή θα είναι μονοήμερη τελικά αντί για τριήμερη, όπως τονίζεται από τη διεύθυνση του σχολείου.Το βράδυ της ίδιας ημέρας κάποιοι μαθητές του σχολείου επιχείρησαν να καταλάβουν το σχολείο διαμαρτυρόμενοι για την εξέλιξη, όπως το 15μελές των μαθητών τονίζει στην ανακοίνωσή του.
Για την απόπειρα κατάληψης ενημερώθηκε η διεύθυνση του σχολείου και στον χώρο βρέθηκε η υποδιευθύντρια αλλά και αστυνομικοί. Η κατάληψη ματαιώθηκε, ενώ τη συμπεριφορά των αστυνομικών σε βάρος των μαθητών κατήγγειλαν η Ενωση Γονέων και η ΚΝΕ.
Την περασμένη Παρασκευή, ο Σύλλογος Διδασκόντων του σχολείου αποφάσισε να επιβάλει την ποινή της αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος σε 3 εμπλεκόμενους μαθητές, ποινή η οποία τροποποιήθηκε τελικά σε διήμερη αποβολή στους ίδιους μαθητές.
Φτασαμε στο σημειο οι καθηγητες να καλουν τους μπατσους ωστε να αποτρεψουν καταληψη μαθητων,παρολο που κατι τετοιο αποτελει κατωχειρωμενο δικαιωμα τους,απο τους σχολικους νομους.Πλεον εκτος απο τον ρατσισμο απο κουνια...θα κανουμε λογο και για την τρομοκρατια απο κουνια...ΠΡΕΖΑ TV25-2-2009
Τετάρτη, Φεβρουάριος 25, 2009, posted by ΠΡΕΖΑ TV at 4:37 μμ
Αναστάτωση προκλήθηκε σε Λύκειο της Λάρισας με αφορμή εκπαιδευτική εκδρομή, την απόπειρα των μαθητών να προχωρήσουν σε κατάληψη, αλλά και την αντίδραση της διεύθυνσης του σχολείου, η οποία με τη συνδρομή αστυνομικών (!) ματαίωσαν την κατάληψη.
Τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν την περασμένη Τετάρτη, όταν στους μαθητές των Α' και Β' τάξεω του 1ου Λυκείου Λάρισας κοινοποιήθηκε η απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων πως η εκδρομή θα είναι μονοήμερη τελικά αντί για τριήμερη, όπως τονίζεται από τη διεύθυνση του σχολείου.Το βράδυ της ίδιας ημέρας κάποιοι μαθητές του σχολείου επιχείρησαν να καταλάβουν το σχολείο διαμαρτυρόμενοι για την εξέλιξη, όπως το 15μελές των μαθητών τονίζει στην ανακοίνωσή του.
Για την απόπειρα κατάληψης ενημερώθηκε η διεύθυνση του σχολείου και στον χώρο βρέθηκε η υποδιευθύντρια αλλά και αστυνομικοί. Η κατάληψη ματαιώθηκε, ενώ τη συμπεριφορά των αστυνομικών σε βάρος των μαθητών κατήγγειλαν η Ενωση Γονέων και η ΚΝΕ.
Την περασμένη Παρασκευή, ο Σύλλογος Διδασκόντων του σχολείου αποφάσισε να επιβάλει την ποινή της αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος σε 3 εμπλεκόμενους μαθητές, ποινή η οποία τροποποιήθηκε τελικά σε διήμερη αποβολή στους ίδιους μαθητές.
Φτασαμε στο σημειο οι καθηγητες να καλουν τους μπατσους ωστε να αποτρεψουν καταληψη μαθητων,παρολο που κατι τετοιο αποτελει κατωχειρωμενο δικαιωμα τους,απο τους σχολικους νομους.Πλεον εκτος απο τον ρατσισμο απο κουνια...θα κανουμε λογο και για την τρομοκρατια απο κουνια...ΠΡΕΖΑ TV25-2-2009
Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009
Mal au coeur
Χάνεσαι.Βυθίζεσαι.Και ψάχνεις από κάπου να πιαστείς.
Από πού?Μόνο ο εαυτός σου μπορεί.Να σε κρατήσει.
-Κρατήσου.
Από πού?Μόνο ο εαυτός σου μπορεί.Να σε κρατήσει.
-Κρατήσου.
Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009
Ψυχική Υγεία
ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ
Η έλλειψη πολιτικής βούλησης και σχεδιασμού και η υποχρηματοδότηση ορθώνουν και πάλι τα συρματοπλέγματα του ιδρυματισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Ηλεκτροσόκ ... στη μεταρρύθμιση
Των ΜΑΡΙΑΣ ΔΕΔΕ, ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ, ΝΤΑΝΙ ΒΕΡΓΟΥ
Το όραμα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης καταρρέει. Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε που έσπασε το απόστημα και ξεχύθηκαν στο φως οι εικόνες της φρίκης από το κολαστήριο της Λέρου. Εκτοτε έγιναν βήματα, οι κλειστές πόρτες των ασύλων άνοιξαν και κάποιοι από τους ψυχικά πάσχοντες βρέθηκαν -σε οικοτροφεία, ξενώνες, προστατευόμενα διαμερίσματα- σε πιο ανθρώπινες συνθήκες. Ομως, η αδιαφορία και η αναλγησία που δείχνει γι' αυτούς τους ανθρώπους το κράτος, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, οδηγεί το όλο εγχείρημα στο σημείο μηδέν. Η έλλειψη πολιτικής βούλησης και σχεδιασμού και η υποχρηματοδότηση ορθώνουν και πάλι τα συρματοπλέγματα του ιδρυματισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού, τουλάχιστον στις περιπτώσεις που αυτά έπεσαν, ενώ ο κίνδυνος για επιστροφή σε ασυλικού τύπου περίθαλψη μοιάζει να είναι περισσότερο ορατός από ποτέ.Δυσοίωνα τα μηνύματα από παντού: χρέη και τεράστιες ελλείψεις στα δημόσια ψυχιατρεία. Μονάδες ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης που αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα χρηματοδότησης. Θεραπευτικές δομές που βάζουν λουκέτο, εργαζόμενοι απλήρωτοι εδώ και μήνες, ασθενείς που προσλαμβάνουν το κλίμα της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία τους.Ακόμη πιο άσχημα τα νέα από την Κομισιόν, παρά την προσπάθεια του υπουργείου Υγείας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις: η Επιτροπή διέκοψε τη συγχρηματοδότηση του προγράμματος Ψυχαργώς. Η δήλωση στην «Ε» εκ μέρους της Σαντάλ Χιουτζ, εκπροσώπου Τύπου της Κομισιόν για θέματα Απασχόλησης, Κοινωνικών Υποθέσεων και Ισων Ευκαιριών, είναι κατηγορηματική: «Εξι χρόνια τώρα η Κομισιόν επισημαίνει στην Ελλάδα το σοβαρό έλλειμμα της χρηματοδότησης από τον δημόσιο προϋπολογισμό των δομών αποκατάστασης ψυχικά ασθενών. Το έλλειμμα θέτει σε κίνδυνο την αποτελεσματική λειτουργία των μονάδων αυτών. Η Κομισιόν αποφάσισε, για να προστατεύσει το πρόγραμμα, να διακόψει τη χρηματοδότηση μέχρι να ρυθμιστεί απόλυτα το θέμα». «Συστηματική καταπάτηση των δικαιωμάτων των ψυχικά ασθενών» διαπιστώνει σε πρόσφατη έκθεσή του και ο Συνήγορος του Πολίτη. Μια μεταρρύθμιση που ποτέ δεν προχώρησε όπως θα έπρεπε:«Η ιστορία της λεγόμενης ψυχιατρικής μεταρρύθμισης είναι ιστορία ψυχιατρικού εξωραϊσμού, διότι τον όρο μεταρρύθμιση δεν τον αποδέχομαι» σημειώνει ο Μιχάλης Μαδιανός, καθηγητής Ψυχιατρικής και πρόεδρος της Παγκόσμιας Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης: «Αν λειτουργούσαν παντού κέντρα ψυχικής υγείας, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε πραγματική ψυχιατρική μεταρρύθμιση. Σε κάθε δήμο 150 χιλιάδων κατοίκων θα έπρεπε να εφημερεύει ένα κέντρο ώστε κάθε κάτοικος που είναι σε κρίση, υποτροπή ή ανάγκη να ζητήσει βοήθεια ψυχιάτρου, να μπορεί να απευθυνθεί κάπου, να μην εγκλείεται και να μη χρησιμοποιείται τόσο συχνά η εισαγγελική εντολή, που είναι τραυματική εμπειρία για τον άρρωστο». Μία στις δύο εισαγωγές ψυχικά πασχόντων στη χώρα μας γίνεται ακουσίως με εισαγγελική παραγγελία και χωρίς να τηρούνται οι εγγυήσεις του νόμου: μακράν το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ε.Ε. Μακρύς και ο κατάλογος με τα κενά που παραθέτει: μετράμε 34 κέντρα ψυχικής υγείας, ενώ χρειαζόμαστε 80-85. Πολλοί νομοί είναι ακάλυπτοι από ψυχιατρικά κρεβάτια. Εχουμε 1.500 θέσεις σε μονάδες εργασιακής αποκατάστασης, εργαστήρια και προστατευμένα κέντρα, ενώ για να καλυφθούν οι ανάγκες των υπαρχόντων ψυχικά αρρώστων χρειαζόμαστε 10.000. Αντίστοιχα έχουμε μόνο 1.500 θέσεις σε νοσοκομεία και κέντρα ημέρας αντί για 3.000 που απαιτούνται. Με τους ξενώνες και τα οικοτροφεία έχουμε καλύψει τις ανάγκες αυτών που βγήκαν από τα ψυχιατρεία αλλά δεν έχουμε διαθέσιμα κρεβάτια για κάποιον που, για παράδειγμα, πάσχει από σχιζοφρένεια, δεν έχει οικογένεια, δεν τον θέλει η οικογένειά του ή δεν έχει πόρους».Μια ακόμη «τερατώδης» έλλειψη, σύμφωνα με τον αναπληρωτή καθηγητή Κοινωνικής Ψυχιατρικής Στυλιανό Στυλιανίδη, είναι ο χαμηλός αριθμός νοσηλευτών - ο χαμηλότερος στην Ε.Ε. των 27: αντιστοιχούν περίπου τρεις νοσηλευτές για κάθε 100.000 κατοίκους, όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη ξεπερνούν τους 25.Οι συνομιλητές μας συμφωνούν στο ότι και σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπάρχει μια νεοφιλελεύθερη επίθεση ενάντια στο κράτος πρόνοιας και σε κάθε δημόσιο σύστημα υγείας -και επομένως ψυχικής υγείας- προς όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων. Κάτι που μοιραία οδηγεί στην εμπορευματοποίηση της υγείας. Μόνο που αυτό δεν δίνει συγχωροχάρτι στην ελληνική κυβέρνηση, αφού τουλάχιστον στο εξωτερικό έχουν κατακτήσει εδώ και χρόνια αυτό που στη χώρα μας κινδυνεύει να ματαιωθεί λόγω της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης. Βέβαια, οι προσπάθειες για την εγκατάλειψη της ασυλικής περίθαλψης είχαν ξεκινήσει ήδη από τη δεκαετία του 1950, μισόν αιώνα πριν. Υπάρχουν όμως μερικές θετικές εμπειρίες που ξεχωρίζουν και έχουν αποδείξει ότι τα ψυχιατρεία δεν χρειάζονται καθόλου, αρκεί να υπάρχει ένα πυκνό δίκτυο υπηρεσιών στην κοινότητα και ο ασθενής να έχει ευκαιρίες κοινωνικής ένταξης. Στην Ιταλία, με το νόμο Μπασάλια του 1978, και στην Ισπανία, με τον αντίστοιχο του 1986, απαγορεύονται οι εισαγωγές στα ψυχιατρικά νοσοκομεία και ενισχύονται οι κοινοτικές δομές και η δευτεροβάθμια περίθαλψη στα γενικά νοσοκομεία. Στην Ανδαλουσία, με πληθυσμό περίπου όσο η Ελλάδα, 9.200.000 κατοίκους, έχουν κλείσει και τα 7 ψυχιατρικά νοσοκομεία και όλη η περίθαλψη γίνεται σε επίπεδο πρωτοβάθμιας φροντίδας-κέντρα «κρίσης» στην κοινότητα, που λειτουργούν σε 24ωρη βάση, και ψυχιατρικών κλινών σε γενικά νοσοκομεία. Σε μερικές περιοχές της Ιταλίας πήγαν ακόμη πιο πέρα, αφού δεν χρειάζονται ούτε τις ψυχιατρικές κλίνες στα γενικά νοσοκομεία: λειτουργούν αποκλειστικά με 24ωρες υπηρεσίες διάγνωσης και φροντίδας σε κέντρα ψυχικής υγείας, που νοσηλεύουν και τα ελάχιστα εισαγγελικά περιστατικά. Αλλωστε, χωρίς εναλλακτικές υπηρεσίες το κλείσιμο των ψυχιατρείων αποτελεί βήμα στο κενό. Και είναι ακριβώς αυτό το δυσαναπλήρωτο κενό, του δικτύου ψυχικών υπηρεσιών, στο οποίο χάνονται οι προσπάθειες για ψυχιατρική μεταρρύθμιση στη χώρα μας.
Στο μηδέν τα δημόσια ψυχιατρεία
Δυστυχώς, τα δεσίματα παραμένουν.Χρέη και τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό είναι η κοινή συνισταμένη στα δημόσια ψυχιατρεία. Οσο για τη μεταρρύθμιση;«Δεν υπάρχει μεταρρύθμιση», μας λέει ο Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου, ψυχίατρος στο Δαφνί. «Ούτε η λογική άλλαξε, ούτε όσα γίνονται έχουν σχέση με πρακτικές χειραφέτησης των ψυχικά πασχόντων, ούτε ποτέ δόθηκαν οι πόροι για να αλλάξουν τα πράγματα. Δεν δημιουργήθηκε ποτέ εκείνο το προσβάσιμο δίκτυο υπηρεσιών ψυχικής φροντίδας στην κοινότητα που θα λειτουργούσε δίπλα στον ασθενή, ώστε να προλαμβάνει την υποτροπή και να επιτρέψει σταδιακά τη συρρίκνωση των ψυχιατρείων. Δεν συζητάμε για ψυχικά πάσχοντες και επανένταξη: είναι στο απόλυτο μηδέν αυτά τα πράγματα. Αυτό που έχει γίνει είναι η μεταστέγαση των χρόνιων εγκλείστων στα ψυχιατρεία σε καλύτερες συνθήκες, αλλά στην πλειονότητά τους ζούνε εξόριστοι στον χώρο του κοινωνικού αποκλεισμού και καθώς δεν υπάρχουν πόροι να γίνονται δραστηριότητες, οι στεγαστικές δομές έχουν μετατραπεί σε ασυλάκια. Αναλλοίωτο επιβιώνει και το πνεύμα του αναχρονισμού, του σκληρού και βίαιου ιδρυματισμού: συναντάς ακόμα ασθενείς δεμένους, καθηλώσεις και απομονώσεις, κλειδωμένες πόρτες, μέχρι και κάμερες. Το να έχω τους όρους της κουλτούρας, τους πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό για να συνομιλήσω αντί να περιορίσω θα ήταν η πεμπτουσία της μεταρρύθμισης, δείγμα ότι κάτι έχει αλλάξει. Πώς όμως να γίνει αυτό όταν έχεις ένα τμήμα οξέων που δουλεύει με 27 κρεβάτια και ένα σωρό ράντσα σε νοσοκομεία που υποφέρουν από υπερσυνωστισμό και υποστελέχωση. Επιπλέον, ακόμη και σήμερα τα ψυχιατρεία λειτουργούν όπως πριν από 30 χρόνια: ως χώροι εγκλεισμού, αφού το 60% των εισαγωγών είναι ακούσιες αναγκαστικές νοσηλείες με εισαγγελικές παραγγελίες και μάλιστα από αστυνομικές και όχι υγειονομικές υπηρεσίες». Κυριότερες αιτίες της ματαιωμένης μεταρρύθμισης; Η έλλειψη πολιτικής βούλησης και η υποχρηματοδότηση που οδηγεί σε υποστελέχωση των υπηρεσιών και κατάργηση στην πράξη των δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων. Ενδεικτικά, εδώ και χρόνια δεν δίνουν το θεραπευτικό κίνητρο-επίδομα 117 ευρώ μηνιαίως που δικαιούνται οι ψυχικά ασθενείς και τους βοηθούσε στις δραστηριότητες της επανένταξης, γιατί βγαίνει από τον προϋπολογισμό του νοσοκομείου, το οποίο δεν έχει για φάρμακα και υγειονομικό υλικό. Το μόνο που έχει είναι τεράστια χρέη. Το ΨΝΑ στενάζει από έλλειψη προσωπικού και όχι μόνο. Η ίδια κατάσταση με τον δημόσιο τομέα στην ψυχική υγεία υπάρχει και «στον λεγόμενο "μη κερδοσκοπικό", ο οποίος είναι κρατικοδίαιτος, καλύπτει το 35% των αναγκών και δημιουργήθηκε εκ του μηδενός για να απορροφήσει κοινοτικά κονδύλια και να διευκολύνει υποτίθεται τη μεταρρύθμιση που πλέον έχει περιοριστεί στη μετεγκατάσταση των ασθενών». Πού εστιάζει τον προβληματισμό του για τις ΜΚΟ; «Οι εργαζόμενοι που προσέλαβαν οι ΜΚΟ έχουν ιδιωτική σχέση εργασίας, λόγω της υποχρηματοδότησης έχουν επιδεινωθεί οι συνθήκες ζωής των ασθενών, κάθε φορά τα κονδύλια μοιράζονται σε ημετέρους, με αποτέλεσμα όλο και πιο άσχετοι με το αντικείμενο να αναλαμβάνουν ενεργό ρόλο στην αποασυλοποίηση. Ετσι, το Δημόσιο απεκδύεται των ευθυνών του για κοινωνική πολιτική και πολιτική ψυχικής υγείας και απευθύνεται σε ιδιώτες». ΑΙΓΙΝΗΤΕΙΟΥπό κανονικές συνθήκες τον αγώνα της επιβίωσης τον δίνουν οι ασθενείς. Στην περίπτωση του Αιγινήτειου τον δίνει το ίδιο το νοσοκομείο: το πανεπιστημιακό νοσοκομείο, που λειτουργεί 100 χρόνια τώρα, βλέπει τις κλινικές του να κλείνουν λόγω σημαντικών ελλείψεων σε προσωπικό και χρηματοδότηση. Τους δύο τελευταίους μήνες παραμένει κλειστή η Ψυχιατρική Ανδρών.
«Το πρόβλημα δεν προέκυψε σήμερα. Είναι πρόβλημα μιας δεκαετίας», λέει στην «Ε» ο καθηγητής Χριστόδουλος Στεφανάδης και ζητά να συμπεριληφθεί και αυτό με τα υπόλοιπα νοσοκομεία της χώρας στο πρόγραμμα ρύθμισης των χρεών των μονάδων Υγείας του ΕΣΥ που προετοιμάζει το υπουργείο Υγείας.«Υπάρχει μεγάλη έλλειψη προσωπικού. Οι βάρδιες δεν έβγαιναν. Για το λόγο αυτό κλείσαμε μία κλινική, δυναμικότητας 18 κλινών από τις 100 που έχει το νοσοκομείο συνολικά», λέει ο Σωτήρης Τριανταφύλλου, πρόεδρος εργαζομένων στο Αιγινήτειο. Οι άμεσες ανάγκες προσλήψεων νοσηλευτικού προσωπικού είναι 20, ενώ τα χρέη καθιστούν τη λειτουργία του εξαιρετικά δύσκολη.«Για κάθε δύο που συνταξιοδοτούνται προσλαμβάνεται ένας», λέει ο Σταύρος Κουτσιουμπέλης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ). «Αυτό έχει ως συνέπεια όχι μόνο να μην αναπτύσσονται τα νοσοκομεία με νέες μονάδες, αλλά να συρρικνώνουν τις λειτουργίες τους. Το υπάρχον προσωπικό καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες, τα εργασιακά του δικαιώματα καταπατώνται, ο πολίτης ταλαιπωρείται και δεν χαίρει των υπηρεσιών που δικαιούται». ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ«Ελλείψεις». Με αυτή τη λέξη περιγράφει την κατάσταση στο Δρομοκαΐτειο ο ψυχίατρος, αναπληρωτής διευθυντής Γιώργος Αστρινάκης. Οι συνέπειες; Οι εξωνοσοκομειακές δομές έχουν παγώσει και δεν υπάρχουν θέσεις, αφού αντί για τρία οικοτροφεία έγινε μόνο ένα, αντί για 5 ξενώνες έγιναν 2 και από το 2006 εκκρεμεί η δημιουργία τριών κέντρων ψυχικής υγείας. Απαράδεκτα κτίρια, εφημερείο που δεν υποστηρίζεται κι ας υπερδιπλασιάστηκαν οι εισαγωγές και η προσέλευση στην εφημερία. «Αν έχεις τριάντα εισαγωγές σε μία ημέρα και μόνο δύο νοσηλευτές στο τμήμα ή τρεις στη βάρδια, καταλήγεις να χρησιμοποιείς περιοριστικές μέθοδους»... Κι ακόμη:** «Προνοιακά περιστατικά -π.χ. άστεγοι- τα μεταμφιέζουν σε ψυχιατρικά για να τα φέρουν μέσα με εισαγγελική παρέμβαση. Θεωρούν ακόμα ότι εδώ είναι τόπος αποθήκευσης των πάντων». **«Στην αρχή μάς έδωσαν ευρωπαϊκά προγράμματα, μετά χωρίς προσωπικό δεν μπορούσαμε να τα υλοποιήσουμε. Αυτό ήταν το πρόσχημα για να καταργηθούν οι ξενώνες και να δοθούν στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Απαξίωσαν τον δημόσιο τομέα. Αυτός είναι ο δρόμος ιδιωτικοποίησης και της ψυχικής υγείας»...ΔΑΦΝΙ: 37 εκατομμύρια ευρώ έλλειμμα:*22 εκατ. ευρώ χρωστά σε φαρμακευτικές εταιρείες - προμηθευτές, μερικοί από τους οποίους είναι απλήρωτοι ακόμη και πέντε χρόνια, με αποτέλεσμα να έχουν κάνει αγωγές για να κάνουν άμεσα απαιτητά τα οφειλόμενα.*1,3 εκατ. ευρώ οφείλει για μισθώματα - ξενώνες, οικοτροφεία κ.λπ.*Εργαζόμενοι και γιατροί: 1973 -139 γιατροί και ειδικευόμενοι και 1.826 ψυχολόγοι, νοσηλευτές και διοικητικό προσωπικό.*Από τις 2.147 οργανικές θέσεις, κενές πλην των γιατρών είναι οι 897: οι 400 είναι νοσηλευτών.*Περίπου 600 άτομα νοσηλεύονται μέσα στο νοσοκομείο, εκ των οποίων περίπου 260 στα τμήματα των οξέων περιστατικών. Αλλοι τόσοι στις 120 εξωτερικές δομές - ξενώνες οικοτροφεία, προστατευμένα διαμερίσματα.ΑΙΓΙΝΗΤΕΙΟ: 8 εκατομμύρια ευρώ χρέη.*Τα 3 αφορούν τις αμοιβές των ειδικευόμενων γιατρών.*Τα 5 φαρμακευτικές δαπάνες.*Από τις 1.046 οργανικές θέσεις, καλυμμένες είναι οι 503. Το κύριο πρόβλημα εντοπίζεται στους νοσηλευτές.
«Βιώνουμε κατάρρευση του συστήματος»
Απλήρωτοι εργαζόμενοι. Αγωγές εξώσεων για οικοτροφεία και ξενώνες. Θεραπευτικά προγράμματα που διακόπτονται. Ολόκληρες γεωγραφικές περιοχές της χώρας που κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς κάλυψη σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας, καθώς αρκετές μονάδες αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις δαπάνες λειτουργίας τους... Τα προβλήματα δεν έχουν τέλος για τους φορείς ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης και ψυχικής υγείας, που εδώ και πέντε χρόνια υποχρηματοδοτούνται.Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: το υπουργείο χρωστάει, μόνο για το 2008, 25 με 27 εκατομμύρια ευρώ σε 42 φορείς -ΝΠΙΔ μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα- που στο πλαίσιο του προγράμματος «Ψυχαργώς» λειτουργούν ένα σημαντικό αριθμό στεγαστικών δομών (ξενώνες, οικοτροφεία, διαμερίσματα, δομές παροχής υπηρεσιών πρόληψης και πρωτοβάθμιας φροντίδας, κινητές μονάδες, κέντρα ημέρας) υλοποιώντας ένα κομμάτι της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στη χώρα μας. «Τα στοιχεία για το 2009, λαμβανομένης υπόψη και της οικονομικής κρίσης, που σίγουρα θα πλήξει όλο τον κοινωνικό τομέα, φοβόμαστε ότι θα είναι οδοστρωτήρας για τις δομές» επισημαίνει ο Μενέλαος Θεοδωρουλάκης, πρόεδρος της συντονιστικής επιτροπής του δικτύου φορέων ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης και ψυχικής υγείας «ΑΡΓΩΣ» (μετέχουν σ' αυτό 36 φορείς) και εθελοντής στην Πανελλαδική Ενωση για την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση και την επαγγελματική επανένταξη. Για φέτος έχει διασφαλιστεί μόλις το 36% των απαιτούμενων πόρων, δηλαδή 40 εκατ. ευρώ , ενώ απαιτούνται 109 εκατ. ευρώ. Βλέπουμε -προσθέτει ο κ.Θεοδωρουλάκης- μια κατάρρευση του όλου συστήματος.«Δεν χωράει καμιά αμφιβολία ότι αυτή τη στιγμή το θέμα της μεταρρύθμισης βρίσκεται στη χειρότερη περίοδο. Αυτό έχει να κάνει όχι μόνο με την υποχρηματοδότησή της αλλά με την έλλειψη προγραμματισμού και ενδιαφέροντος εκ μέρους του υπουργείου Υγείας να δει με συμπάθεια τον ψυχικά πάσχοντα και να αντιληφθεί ότι πρέπει να τον φροντίσει περισσότερο απ' οποιονδήποτε άλλο άρρωστο» σημειώνει ο Παναγιώτης Σακελλαρόπουλος, καθηγητής Ψυχιατρικής και Παιδοψυχιατρικής και πρόεδρος στο Δ.Σ. της Εταιρείας Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας.Θεωρεί, αν μη τι άλλο, απαράδεκτη τη στάση του υπουργείου Υγείας που δεν δίνει την παραμικρή εξήγηση για τις συνεχείς περικοπές στη χρηματοδότηση.Οσο για το μέλλον; «Είναι αδιέξοδο», λέει. «Μας έχουν βάλει σε ένα πολύ δύσκολο δρόμο γιατί ούτε να παραδώσουμε τις δομές μπορούμε -πού θα πάνε οι άρρωστοί μας, ποιος θα τους παραλάβει, θα επιστρέψουν στα άσυλα;- ούτε να συνεχίσουμε έτσι μπορούμε. Πάψαμε πια να ασχολούμαστε με το θεραπευτικό έργο και ασχολούμαστε με οικονομικά θέματα, με το να αντιμετωπίσουμε όλη αυτή τη στάση του υπουργείου και τους κινδύνους που δημιουργούνται. Πάψαμε να είμαστε επιστήμονες και είμαστε άνθρωποι που αγωνιζόμαστε για την επιβίωσή μας και την επιβίωση των αρρώστων».Αυτό που μας ενδιαφέρει, τονίζει, είναι η συνέχιση του έργου που έχει πραγματοποιηθεί απ' όλους μας όλα αυτά τα χρόνια. Τις επιπτώσεις της οικονομικής δυσπραγίας μας εξηγεί ο Στυλιανός Στυλιανίδης, αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειο, μέλος του Δ.Σ. της Παγκόσμιας Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης WAPR και επιστημονικός διευθυντής της Εταιρείας Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ψυχικής Υγείας (ΕΠΑΨΥ): «Ματαίωση, απογοήτευση, παραίτηση, επαγγελματική εξουθένωση του προσωπικού, απώλεια πολύτιμων εκπαιδευμένων στελεχών που φεύγουν από το σύστημα». Για τους ασθενείς: «Πτώση στην ποιότητα παρεχόμενης φροντίδας, διάχυτη ανασφάλεια και αβεβαιότητα, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε πολλαπλές υποτροπές. Με τέτοιο οικονομικό περιορισμό δεν συζητά κανείς να κάνει σοβαρές ψυχοκοινωνικές δραστηριότητες αποκατάστασης στο πλαίσιο της κοινότητας. Πώς θα μπορούσε, όταν έχει να πληρώσει λειτουργικά έξοδα, προσωπικό κ.ά.».Το χρέος του υπουργείου μόνο προς την ΕΠΑΨΥ είναι περίπου 1.350.000. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο συγκεκριμένος φορέας με τη σειρά του «χρωστάει στους πάντες». Το παράδοξο -θα πει ο κ. Στυλιανίδης- είναι ότι «αν δεν πληρώσουμε το ΙΚΑ και πληρώσουμε τους εργαζόμενους, δεν θα έχουμε φορολογική ενημερότητα για να εισπράξουμε το επόμενο ένταλμα και να πάρουμε τα υπόλοιπα χρήματα. Αν πληρώσουμε το ΙΚΑ, δεν θα πληρώσουμε για άλλους δυο μήνες τους εργαζόμενους, στους οποίους χρωστάμε από τον Σεπτέμβρη».Αυτή τη στιγμή τουλάχιστον 30 οικοτροφεία και ξενώνες αντιμετωπίζουν αγωγές εξώσεων, σύμφωνα με τον κ. Θεοδωρουλάκη. Στο φορέα του, 16 από τους 22 εργαζόμενους ζήτησαν συστατική επιστολή για να φύγουν, επειδή είναι απλήρωτοι. Το πιο βασικό; Οι προσωπικές σχέσεις που είχαν οικοδομηθεί με τους ασθενείς: «Αυτόν τον καιρό ζούμε μικρά μνημόσυνα, το πένθος των ασθενών καθώς αποχαιρετούν ανθρώπους με τους οποίους ήταν μαζί τρία και τέσσερα χρόνια. Αυτό το κομμάτι έχει τεράστιες συνέπειες»...Το δίλημμά τους; «Ή να εξασφαλίσουμε την αξιοπρέπεια στις αρχές και στους στόχους μας και να πούμε ότι κλείνουμε τις δομές ή να συνεχίσουμε να φιλοξενούμε τους ψυχικά ασθενείς, με εκπτώσεις που μπορεί να μην έχουν επηρεάσει ακόμη το στενά θεραπευτικό κομμάτι, αλλά έχουν επηρεάσει την ποιότητα της ζωής τους. Δεν πάνε πια διακοπές, θέατρο, σινεμά ή για καφέ. Εμείς αυτή τη στιγμή έχουμε δυσβάσταχτα χρέη και τεράστιο ηθικό καθήκον απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Και αυτό δυστυχώς το εκμεταλλεύεται η πολιτική ηγεσία του υπουργείου».«Από αρμόδια χείλη -αναφέρει ο κ. Στυλιανίδης- ακούμε πάντα κακόπιστη κριτική: "είστε ακριβοί και πόσο κοστίζουν οι υπηρεσίες που προσφέρετε". Ποτέ δεν μας έχουν ρωτήσει όμως τι κάνουμε και πώς το κάνουμε. Η ψυχική οδύνη έχει άραγε κόστος; Κοστολογείται ο αποκλεισμός; Αν θέλουν να πάρουν την ευθύνη επιστροφής στα άσυλα ας το πουν ευθαρσώς, καθώς με υπόγειο τρόπο προωθούν σχέδια νέου τύπου ιδρυματισμού προτείνοντας να ανοίξουν σε χώρους καταργημένων ψυχιατρείων τμήματα "δυσίατων", κάτι που αποτελεί σαφή οπισθοδρόμηση». Πιστεύει ότι πρέπει να ξεκαθαρίσει το τοπίο από τις μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, που δεν ακολουθούν τις προδιαγραφές και λειτουργούν από επιχειρηματίες άσχετους με το χώρο και την επιστήμη. Επιπλέον, με αυτές τις παλινδρομήσεις στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση «δεν έχει ακόμη κατατεθεί νέο σχέδιο ενόψει του επόμενου ΚΠΣ και κινδυνεύουμε να χάσουμε και άλλους πόρους από τα κονδύλια της Ε.Ε.» προσθέτει.Εξίσου προβληματικό είναι ότι έχει «σταματήσει η διαδικασία μείωσης των κλινών στα ψυχιατρεία επειδή έχουμε νέες εισαγωγές. Από την άλλη, παρατηρείται υπερτριπλασιασμός στις κλίνες του ιδιωτικού τομέα, όπως έγινε στη Θεσσαλία και στη Δυτική Μακεδονία. Εκλεισε το ψυχιατρείο στην Πέτρα Ολύμπου, χωρίς να έχουν δημιουργηθεί οι αντίστοιχες δομές στην κοινότητα σαν φίλτρα στις εισαγωγές ψυχιατρικών περιστατικών. Ετσι όμως δεν έχει νόημα, είναι σαν να αδειάζουμε τη θάλασσα με ένα κουταλάκι και ενισχύουμε άναρχα και χωρίς αξιολόγηση, από αρμόδια υπηρεσία, τους κλινικάρχες, τις ιδιωτικές κλινικές δηλαδή, η λειτουργία των οποίων ανήκει στο υπουργείο Εμπορίου (!)»
«Εχουμε ένα χέρι βοηθείας»
Ο Α.Κ είναι σήμερα 44 ετών και τα τελευταία δύο χρόνια ζει σε προστατευόμενο διαμέρισμα. Το τελευταίο εξάμηνο συμμετέχει σε πρόγραμμα επαγγελματικής κατάρτισης και απασχόλησης, στο πλαίσιο του Κοινωνικού Συνεταιρισμού Περιορισμένης Ευθύνης, στο τμήμα του Catering.Εμφάνισε τα πρώτα συμπτώματα της ψυχικής νόσου σε μικρή ηλικία. Από τα 18 του χρόνια και μέχρι να μεταφερθεί στο οικοτροφείο της Εταιρείας Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο του 2003, νοσηλεύτηκε αρκετές φορές στα δημόσια ψυχιατρεία. Σιγά σιγά αξιοποιώντας τις ικανότητες του και λαμβάνοντας υπόψη τις προσωπικές του επιθυμίες και ανάγκες, κατόρθωσε να μεταβεί σε όλο και περισσότερο αυτόνομες στεγαστικές δομές, αρχικά σε ξενώνα και στη συνέχεια στο διαμέρισμα.«Τώρα που υπάρχουν τα διαμερίσματα είναι πιο εύκολη η ζωή μας», λέει. «Βγαίνεις στον κόσμο και αλλάζει η ψυχολογία σου. Νιώθεις άνθρωπος μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Στο διαμέρισμα έχω τον χώρο μου, την ησυχία μου, νιώθω καλύτερα και ταυτόχρονα έχω τη δυνατότητα να πάω να δουλέψω και να κερδίσω τα προς το ζην».Οσο για το παρελθόν, για το πώς ήταν η ζωή του πριν, στα ψυχιατρεία, θα πει: «Περνούσα πολύ δύσκολα, ήμουν σε άσχημη κατάσταση. Δεν μου άρεσε ο χώρος, δεν το ένιωθα σπίτι μου. Κάθε ημέρα τα ίδια και τα ίδια. Ούτε το προσωπικό ήταν καλό. Μας έβλεπε σαν μειοψηφία. Δεν είχαμε προσωπικές σχέσεις με κανέναν εργαζόμενο, ενώ τώρα έχουμε ένα χέρι βοηθείας, οι άνθρωποι είναι ευγενικοί, συζητούν μαζί μας, κατανοούν τις ανάγκες μας και μας βοηθούν».
7 καθηλώσεις για το σύστημα
«Οι καθηλώσεις, κοινώς το δέσιμο, δίνει και παίρνει, ακόμη και στα ψυχιατρικά τμήματα των γενικών νοσοκομείων», επισημαίνει ο Βλάσης Τομαράς, αναπληρωτής καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος της ειδικής επιτροπής ελέγχου προστασίας των δικαιωμάτων ατόμων με ψυχική διαταραχή.«Δυστυχώς, προσθέτει, οι ασθενείς αυτοί δεν έχουν φωνή, ενώ ακόμη και τα πορίσματα των ΕΔΕ που εκδίδονται για παραβιάσεις σε βάρος τους, επαναλαμβάνουν ότι φταίει το σύστημα».Μας απαριθμεί μια σειρά από ανεπάρκειες στο σύστημα ψυχικής υγείας:1 Συρρικνώνονται τα ψυχιατρεία και το βάρος πέφτει στις ψυχιατρικές κλινικές των γενικών νοσοκομείων, τα οποία στις εφημερίες έχουν ράντσα στους διαδρόμους κι έτσι δημιουργείται μια ανυπόφορη κατάσταση. 2 Εκτός από το τμήμα οξέων περιστατικών, έκλεισαν οι τέσσερις παιδοψυχιατρικές κλινικές στο Νταού και το στελεχικό δυναμικό των δύο ανήκει στον οργανισμό των νοσοκομείων («Αγλαΐα Κυριακού», «Σισμανόγλειο») τα οποία θα φιλοξενήσουν παιδοψυχιατρικά τμήματα. Εκεί, αντί να είναι έτοιμα τα κρεβάτια, δεν έχουν βρεθεί ούτε οι χώροι που θα εγκατασταθούν, με αποτέλεσμα το προσωπικό να μην ξέρει τι να κάνει.3 Στο σύστημα στεγαστικής αποκατάστασης οι απλήρωτοι εργαζόμενοι τα παρατούν και φεύγουν, με αποτέλεσμα η φροντίδα των ασθενών να είναι πλημμελής. Προτείνεται, επειδή αρκετοί από τους ενοίκους έχουν ασφαλιστικά ταμεία, να βρεθεί μια λύση να καταβάλλονται τα αναλογούντα νοσήλια από τα ασφαλιστικά ταμεία.4 Την κλειστή περίθαλψη στη βόρεια Ελλάδα εξυπηρετούν κυρίως οι ιδιωτικές κλινικές.5 Η αύξηση στις αναγκαστικές νοσηλείες είναι πλασματική και χρησιμοποιείται επειδή δεν υπάρχει κρεβάτι, το οποίο και εξασφαλίζεται μέσω της εισαγγελικής παραγγελίας.6 Δεν υπάρχουν αστικά Κέντρα Ψυχικής Υγείας όπως προβλέπεται, που να λειτουργούν ως ηθμός στις εισαγωγές, ενώ αυτά που υπάρχουν λειτουργούν ως εξωτερικά ιατρεία. Και όλα αυτά, παρά την επιτυχή λειτουργία του μοναδικού τέτοιου κέντρου στον Βύρωνα, το οποίο πραγματοποιούσε παρεμβάσεις στο σπίτι και παρακολουθούσε ασθενείς, με αποτέλεσμα σημαντική μείωση των επανεισαγωγών.7 Εκλεισαν τα άσυλα και με τις ελλείψεις μεταμορφώνονται οι δομές σε μικρά άσυλα, καθώς δεν γίνεται η δουλειά για να βγαίνουν σιγά σιγά από κει. Δεν έχει ενεργοποιηθεί, επίσης, καθόλου ο θεσμός της ανάδοχης οικογένειας.
Οι σταθμοί του... εξωραϊσμού
Για «ψυχιατρικό εξωραϊσμό» και όχι μεταρρύθμιση κάνει λόγο ο Μιχάλης Μαδιανός, καθηγητής Ψυχιατρικής Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρόεδρος της Παγκόσμιας Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης (WAPR), και απαριθμεί τους βασικούς σταθμούς του.* 1957: Ιδρύεται το Ψυχιατρείο-άσυλο Λέρου. Φιλοξενείται στα παλιά κτίρια του ιταλικού Ναυαρχείου, μετέπειτα ίδρυμα της Φρειδερίκης. Οι πρώτοι 200 ψυχιατρικά άρρωστοι μεταφέρονται εκεί, προκειμένου να αποσυμφορηθούν τα ήδη γεμάτα ψυχιατρεία. Το σκεπτικό ήταν να φτιαχτεί μια αγροτική αποικία, στην οποία οι ασθενείς θα καλλιεργούσαν και θα αυτοσυντηρούνταν. Τα επόμενα χρόνια φτάνουν στο νησί συνεχώς άτομα από τα υπερπλήρη ψυχιατρεία.*1964: Το ψυχιατρείο έχει γεμίσει. Μετρά 2.000 άτομα.*1980: Οι εκεί υπηρετούντες αγροτικοί γιατροί και ο μοναδικός ψυχίατρος αρχίζουν να διαμαρτύρονται για τις τραγικές συνθήκες εγκλεισμού των 1.800 αρρώστων. Φωτογραφίες των χώρων του ψυχιατρείου δημοσιεύονται στον «Ταχυδρόμο» και στο γερμανικό «Spiegel». Το θέμα δημιουργεί σάλο. Ο Στάμπενοφ, επίτροπος τότε της Κομισιόν, καταγγέλλει την Ελλάδα και απειλεί ότι θα την οδηγήσει στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο. * 1981: Η νέα κυβέρνηση δέχεται να βοηθήσει να αλλάξει η κατάσταση στη Λέρο, με την προϋπόθεση ότι θα χρηματοδοτηθεί το όλο πρόγραμμα. Η ΕΟΚ συνιστά να υπάρξει συγκεκριμένο πρόγραμμα για τη βελτίωση των συνθήκων διαμονής και θεραπείας των 15.000 αρρώστων στα 9 ψυχιατρεία.* 1984: Οι Βρυξέλλες εγκρίνουν το ελληνικό σχέδιο. Ο Κανονισμός 815/1984 της ΕΟΚ χρηματοδοτείται με 120 εκατομμύρια ECU. Προβλέπει ειδικές δράσεις για το Ψυχιατρείο Λέρου καθώς και τη συρρίκνωση των ψυχιατρείων, τη δημιουργία κέντρων ημέρας, μονάδων αποκατάστασης, προεπαγγελματικών και επαγγελματικών εργαστηρίων κ.λπ.* 1985: Η αξιολόγηση δείχνει πολύ χαμηλή απορροφητικότητα των κονδυλίων, της τάξεως του 3-4%.* 1989: Δεύτερη αξιολόγηση δείχνει απορροφητικότητα της τάξεως του 19%. Οι Βρυξέλλες σταματούν τη χρηματοδοτική ροή και απαιτούν να γίνει νέα αξιολόγηση, στην οποία αποδεικνύεται απορροφητικότητα 22-23%.*1991-92: Δημιουργείται το πρόγραμμα «Λέρος», 1 και 2, που προβλέπει την έξοδο αρκετών αρρώστων από το Ψυχιατρείο Λέρου και τη δημιουργία δομών στην ηπειρωτική Ελλάδα και στα νησιά. Το πρόγραμμα συνεχίζεται μέχρι τα τέλη Ιουνίου '95.* 1994: Η Ε.Ε χρηματοδοτεί μία Μονάδα Αξιολόγησης Ψυχιατρικών Υπηρεσιών (ΜΟΠΑΨΥ) στο πλαίσιο του ΕΠΙΨΥ. Αξιολογείται το πρόγραμμα 815, ξοδεύονται τα χρήματα 100%, δημιουργούνται 265 νέες δομές, μεταξύ των οποίων Κέντρα Ψυχικής Υγείας.* 1997: Η επιτυχία του προγράμματος αυτού, που συρρικνώνει, αλλά δεν καταργεί τα ψυχιατρεία, οδηγεί το υπουργείο Υγείας στη συνέχιση του 815 με τα προγράμματα «Ψυχαργώς» -1 και 2. Στόχος, η δημιουργία περίπου 30 Κέντρων Ψυχικής Υγείας και Κέντρων Ημέρας, το κλείσιμο όλων των ψυχιατρείων, εκτός από το Δαφνί, το Δρομοκαΐτειο και της Θεσσαλονίκης, η έξοδος ενός μεγάλου αριθμού αρρώστων και η μεταφορά τους σε ξενώνες. Λόγω της ανελαστικότητας του δημόσιου λογιστικού, το βάρος της οργάνωσης του αποϊδρυματισμού ανέλαβαν μη κυβερνητικοί φορείς, με αποτέλεσμα να βγουν 3.000 άτομα από τα ψυχιατρεία.*2009: Το πρόγραμμα «Ψυχαργώς 2» έληξε. Υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης είναι να συνεχίσει να το χρηματοδοτεί από τον δημόσιο προϋπολογισμό. Σημειώνονται τρομερές καθυστερήσεις στη χρηματοδότηση. Οι δόσεις που χορηγούνται για τη λειτουργία ξενώνων, οικοτροφείων και προστατευμένων διαμερισμάτων καλύπτουν το 40-45% των αναγκών, με αποτέλεσμα άλλες δομές να συρρικνώνονται και άλλες να κλείνουν.
Διακυβεύεται το κοινωνικό κράτος
Της ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ ΦΙΤΣΙΟΥ*
Εδώ και 20 χρόνια υλοποιείται στη χώρα μας το Πρόγραμμα Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης, με στόχο να διαμορφωθεί μια νέα αντίληψη για την ψυχική υγεία και να αντιμετωπιστεί ο ψυχικά πάσχων ως ισότιμος πολίτης με δικαίωμα στην αξιοπρεπή περίθαλψη. Οι δομές αποασυλοποίησης, που δημιουργήθηκαν κυρίως με ευθύνη των ΜΚΟ, παρέχουν ένα πολύπλευρο αποκαταστασιακό έργο, με στόχο την επανένταξη στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων που βίωσαν τη βία του εγκλεισμού, την επανεκπαίδευσή τους σε δεξιότητες ζωής, την επανασύνδεση με την οικογένεια, την έξοδο από το περιθώριο. Μέσα σε συνθήκες σπιτιού και δραστηριότητες ψυχαγωγίας, οι ασθενείς ξανασυναντούν την επιθυμία, την ανθρώπινη επαφή.Σήμερα καλούμαστε ξανά να μιλήσουμε για το αυτονόητο. Το Υ.Υ.&Κ.Α. για τέταρτη φορά μέσα σε 4 έτη αδυνατεί να ανταποκριθεί στην υποχρέωση του κοινωνικού κράτους για παροχή φροντίδας στους έχοντες ανάγκη πολίτες. Εδώ και 6 μήνες απλήρωτοι οι εργαζόμενοι και οι φορείς προσπαθούν να κρατήσουν τη διαβίωση των ασθενών σε αξιοπρεπές επίπεδο. Βασικές ανθρώπινες ανάγκες, όπως η τροφή, η στέγη, η θέρμανση, η αξιοπρεπής περίθαλψη, η ασφάλεια και η ίδια η ζωή των ασθενών είναι υπό αίρεση. Είναι τραγικό ότι για αυτούς τους ανθρώπους δεν υπάρχει κανένα εναλλακτικό σχέδιο ζωής και οι θεραπευτές που έχουμε δεθεί μαζί τους θα πρέπει να αναζητήσουμε λύσεις όπως η επιστροφή στη βία του ασύλου, αμφίβολη βέβαια κι αυτή, εφόσον δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για το πού και πώς θα ζήσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι!Αυτό που στην πραγματικότητα διακυβεύεται είναι το πολιτικό ζήτημα της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους, του πολιτισμού και της ανθρωπιάς μας. Η συνολική κατάρρευση θα έρθει όταν κανείς δεν θα στρέφει το βλέμμα του στους όποιους ανήμπορους συμπολίτες μας έχουν ανάγκη και δικαίωμα στη ζωή, τουλάχιστον όσο όλοι μας!
Η έλλειψη πολιτικής βούλησης και σχεδιασμού και η υποχρηματοδότηση ορθώνουν και πάλι τα συρματοπλέγματα του ιδρυματισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Ηλεκτροσόκ ... στη μεταρρύθμιση
Των ΜΑΡΙΑΣ ΔΕΔΕ, ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ, ΝΤΑΝΙ ΒΕΡΓΟΥ
Το όραμα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης καταρρέει. Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε που έσπασε το απόστημα και ξεχύθηκαν στο φως οι εικόνες της φρίκης από το κολαστήριο της Λέρου. Εκτοτε έγιναν βήματα, οι κλειστές πόρτες των ασύλων άνοιξαν και κάποιοι από τους ψυχικά πάσχοντες βρέθηκαν -σε οικοτροφεία, ξενώνες, προστατευόμενα διαμερίσματα- σε πιο ανθρώπινες συνθήκες. Ομως, η αδιαφορία και η αναλγησία που δείχνει γι' αυτούς τους ανθρώπους το κράτος, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, οδηγεί το όλο εγχείρημα στο σημείο μηδέν. Η έλλειψη πολιτικής βούλησης και σχεδιασμού και η υποχρηματοδότηση ορθώνουν και πάλι τα συρματοπλέγματα του ιδρυματισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού, τουλάχιστον στις περιπτώσεις που αυτά έπεσαν, ενώ ο κίνδυνος για επιστροφή σε ασυλικού τύπου περίθαλψη μοιάζει να είναι περισσότερο ορατός από ποτέ.Δυσοίωνα τα μηνύματα από παντού: χρέη και τεράστιες ελλείψεις στα δημόσια ψυχιατρεία. Μονάδες ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης που αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα χρηματοδότησης. Θεραπευτικές δομές που βάζουν λουκέτο, εργαζόμενοι απλήρωτοι εδώ και μήνες, ασθενείς που προσλαμβάνουν το κλίμα της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία τους.Ακόμη πιο άσχημα τα νέα από την Κομισιόν, παρά την προσπάθεια του υπουργείου Υγείας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις: η Επιτροπή διέκοψε τη συγχρηματοδότηση του προγράμματος Ψυχαργώς. Η δήλωση στην «Ε» εκ μέρους της Σαντάλ Χιουτζ, εκπροσώπου Τύπου της Κομισιόν για θέματα Απασχόλησης, Κοινωνικών Υποθέσεων και Ισων Ευκαιριών, είναι κατηγορηματική: «Εξι χρόνια τώρα η Κομισιόν επισημαίνει στην Ελλάδα το σοβαρό έλλειμμα της χρηματοδότησης από τον δημόσιο προϋπολογισμό των δομών αποκατάστασης ψυχικά ασθενών. Το έλλειμμα θέτει σε κίνδυνο την αποτελεσματική λειτουργία των μονάδων αυτών. Η Κομισιόν αποφάσισε, για να προστατεύσει το πρόγραμμα, να διακόψει τη χρηματοδότηση μέχρι να ρυθμιστεί απόλυτα το θέμα». «Συστηματική καταπάτηση των δικαιωμάτων των ψυχικά ασθενών» διαπιστώνει σε πρόσφατη έκθεσή του και ο Συνήγορος του Πολίτη. Μια μεταρρύθμιση που ποτέ δεν προχώρησε όπως θα έπρεπε:«Η ιστορία της λεγόμενης ψυχιατρικής μεταρρύθμισης είναι ιστορία ψυχιατρικού εξωραϊσμού, διότι τον όρο μεταρρύθμιση δεν τον αποδέχομαι» σημειώνει ο Μιχάλης Μαδιανός, καθηγητής Ψυχιατρικής και πρόεδρος της Παγκόσμιας Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης: «Αν λειτουργούσαν παντού κέντρα ψυχικής υγείας, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε πραγματική ψυχιατρική μεταρρύθμιση. Σε κάθε δήμο 150 χιλιάδων κατοίκων θα έπρεπε να εφημερεύει ένα κέντρο ώστε κάθε κάτοικος που είναι σε κρίση, υποτροπή ή ανάγκη να ζητήσει βοήθεια ψυχιάτρου, να μπορεί να απευθυνθεί κάπου, να μην εγκλείεται και να μη χρησιμοποιείται τόσο συχνά η εισαγγελική εντολή, που είναι τραυματική εμπειρία για τον άρρωστο». Μία στις δύο εισαγωγές ψυχικά πασχόντων στη χώρα μας γίνεται ακουσίως με εισαγγελική παραγγελία και χωρίς να τηρούνται οι εγγυήσεις του νόμου: μακράν το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ε.Ε. Μακρύς και ο κατάλογος με τα κενά που παραθέτει: μετράμε 34 κέντρα ψυχικής υγείας, ενώ χρειαζόμαστε 80-85. Πολλοί νομοί είναι ακάλυπτοι από ψυχιατρικά κρεβάτια. Εχουμε 1.500 θέσεις σε μονάδες εργασιακής αποκατάστασης, εργαστήρια και προστατευμένα κέντρα, ενώ για να καλυφθούν οι ανάγκες των υπαρχόντων ψυχικά αρρώστων χρειαζόμαστε 10.000. Αντίστοιχα έχουμε μόνο 1.500 θέσεις σε νοσοκομεία και κέντρα ημέρας αντί για 3.000 που απαιτούνται. Με τους ξενώνες και τα οικοτροφεία έχουμε καλύψει τις ανάγκες αυτών που βγήκαν από τα ψυχιατρεία αλλά δεν έχουμε διαθέσιμα κρεβάτια για κάποιον που, για παράδειγμα, πάσχει από σχιζοφρένεια, δεν έχει οικογένεια, δεν τον θέλει η οικογένειά του ή δεν έχει πόρους».Μια ακόμη «τερατώδης» έλλειψη, σύμφωνα με τον αναπληρωτή καθηγητή Κοινωνικής Ψυχιατρικής Στυλιανό Στυλιανίδη, είναι ο χαμηλός αριθμός νοσηλευτών - ο χαμηλότερος στην Ε.Ε. των 27: αντιστοιχούν περίπου τρεις νοσηλευτές για κάθε 100.000 κατοίκους, όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη ξεπερνούν τους 25.Οι συνομιλητές μας συμφωνούν στο ότι και σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπάρχει μια νεοφιλελεύθερη επίθεση ενάντια στο κράτος πρόνοιας και σε κάθε δημόσιο σύστημα υγείας -και επομένως ψυχικής υγείας- προς όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων. Κάτι που μοιραία οδηγεί στην εμπορευματοποίηση της υγείας. Μόνο που αυτό δεν δίνει συγχωροχάρτι στην ελληνική κυβέρνηση, αφού τουλάχιστον στο εξωτερικό έχουν κατακτήσει εδώ και χρόνια αυτό που στη χώρα μας κινδυνεύει να ματαιωθεί λόγω της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης. Βέβαια, οι προσπάθειες για την εγκατάλειψη της ασυλικής περίθαλψης είχαν ξεκινήσει ήδη από τη δεκαετία του 1950, μισόν αιώνα πριν. Υπάρχουν όμως μερικές θετικές εμπειρίες που ξεχωρίζουν και έχουν αποδείξει ότι τα ψυχιατρεία δεν χρειάζονται καθόλου, αρκεί να υπάρχει ένα πυκνό δίκτυο υπηρεσιών στην κοινότητα και ο ασθενής να έχει ευκαιρίες κοινωνικής ένταξης. Στην Ιταλία, με το νόμο Μπασάλια του 1978, και στην Ισπανία, με τον αντίστοιχο του 1986, απαγορεύονται οι εισαγωγές στα ψυχιατρικά νοσοκομεία και ενισχύονται οι κοινοτικές δομές και η δευτεροβάθμια περίθαλψη στα γενικά νοσοκομεία. Στην Ανδαλουσία, με πληθυσμό περίπου όσο η Ελλάδα, 9.200.000 κατοίκους, έχουν κλείσει και τα 7 ψυχιατρικά νοσοκομεία και όλη η περίθαλψη γίνεται σε επίπεδο πρωτοβάθμιας φροντίδας-κέντρα «κρίσης» στην κοινότητα, που λειτουργούν σε 24ωρη βάση, και ψυχιατρικών κλινών σε γενικά νοσοκομεία. Σε μερικές περιοχές της Ιταλίας πήγαν ακόμη πιο πέρα, αφού δεν χρειάζονται ούτε τις ψυχιατρικές κλίνες στα γενικά νοσοκομεία: λειτουργούν αποκλειστικά με 24ωρες υπηρεσίες διάγνωσης και φροντίδας σε κέντρα ψυχικής υγείας, που νοσηλεύουν και τα ελάχιστα εισαγγελικά περιστατικά. Αλλωστε, χωρίς εναλλακτικές υπηρεσίες το κλείσιμο των ψυχιατρείων αποτελεί βήμα στο κενό. Και είναι ακριβώς αυτό το δυσαναπλήρωτο κενό, του δικτύου ψυχικών υπηρεσιών, στο οποίο χάνονται οι προσπάθειες για ψυχιατρική μεταρρύθμιση στη χώρα μας.
Στο μηδέν τα δημόσια ψυχιατρεία
Δυστυχώς, τα δεσίματα παραμένουν.Χρέη και τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό είναι η κοινή συνισταμένη στα δημόσια ψυχιατρεία. Οσο για τη μεταρρύθμιση;«Δεν υπάρχει μεταρρύθμιση», μας λέει ο Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου, ψυχίατρος στο Δαφνί. «Ούτε η λογική άλλαξε, ούτε όσα γίνονται έχουν σχέση με πρακτικές χειραφέτησης των ψυχικά πασχόντων, ούτε ποτέ δόθηκαν οι πόροι για να αλλάξουν τα πράγματα. Δεν δημιουργήθηκε ποτέ εκείνο το προσβάσιμο δίκτυο υπηρεσιών ψυχικής φροντίδας στην κοινότητα που θα λειτουργούσε δίπλα στον ασθενή, ώστε να προλαμβάνει την υποτροπή και να επιτρέψει σταδιακά τη συρρίκνωση των ψυχιατρείων. Δεν συζητάμε για ψυχικά πάσχοντες και επανένταξη: είναι στο απόλυτο μηδέν αυτά τα πράγματα. Αυτό που έχει γίνει είναι η μεταστέγαση των χρόνιων εγκλείστων στα ψυχιατρεία σε καλύτερες συνθήκες, αλλά στην πλειονότητά τους ζούνε εξόριστοι στον χώρο του κοινωνικού αποκλεισμού και καθώς δεν υπάρχουν πόροι να γίνονται δραστηριότητες, οι στεγαστικές δομές έχουν μετατραπεί σε ασυλάκια. Αναλλοίωτο επιβιώνει και το πνεύμα του αναχρονισμού, του σκληρού και βίαιου ιδρυματισμού: συναντάς ακόμα ασθενείς δεμένους, καθηλώσεις και απομονώσεις, κλειδωμένες πόρτες, μέχρι και κάμερες. Το να έχω τους όρους της κουλτούρας, τους πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό για να συνομιλήσω αντί να περιορίσω θα ήταν η πεμπτουσία της μεταρρύθμισης, δείγμα ότι κάτι έχει αλλάξει. Πώς όμως να γίνει αυτό όταν έχεις ένα τμήμα οξέων που δουλεύει με 27 κρεβάτια και ένα σωρό ράντσα σε νοσοκομεία που υποφέρουν από υπερσυνωστισμό και υποστελέχωση. Επιπλέον, ακόμη και σήμερα τα ψυχιατρεία λειτουργούν όπως πριν από 30 χρόνια: ως χώροι εγκλεισμού, αφού το 60% των εισαγωγών είναι ακούσιες αναγκαστικές νοσηλείες με εισαγγελικές παραγγελίες και μάλιστα από αστυνομικές και όχι υγειονομικές υπηρεσίες». Κυριότερες αιτίες της ματαιωμένης μεταρρύθμισης; Η έλλειψη πολιτικής βούλησης και η υποχρηματοδότηση που οδηγεί σε υποστελέχωση των υπηρεσιών και κατάργηση στην πράξη των δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων. Ενδεικτικά, εδώ και χρόνια δεν δίνουν το θεραπευτικό κίνητρο-επίδομα 117 ευρώ μηνιαίως που δικαιούνται οι ψυχικά ασθενείς και τους βοηθούσε στις δραστηριότητες της επανένταξης, γιατί βγαίνει από τον προϋπολογισμό του νοσοκομείου, το οποίο δεν έχει για φάρμακα και υγειονομικό υλικό. Το μόνο που έχει είναι τεράστια χρέη. Το ΨΝΑ στενάζει από έλλειψη προσωπικού και όχι μόνο. Η ίδια κατάσταση με τον δημόσιο τομέα στην ψυχική υγεία υπάρχει και «στον λεγόμενο "μη κερδοσκοπικό", ο οποίος είναι κρατικοδίαιτος, καλύπτει το 35% των αναγκών και δημιουργήθηκε εκ του μηδενός για να απορροφήσει κοινοτικά κονδύλια και να διευκολύνει υποτίθεται τη μεταρρύθμιση που πλέον έχει περιοριστεί στη μετεγκατάσταση των ασθενών». Πού εστιάζει τον προβληματισμό του για τις ΜΚΟ; «Οι εργαζόμενοι που προσέλαβαν οι ΜΚΟ έχουν ιδιωτική σχέση εργασίας, λόγω της υποχρηματοδότησης έχουν επιδεινωθεί οι συνθήκες ζωής των ασθενών, κάθε φορά τα κονδύλια μοιράζονται σε ημετέρους, με αποτέλεσμα όλο και πιο άσχετοι με το αντικείμενο να αναλαμβάνουν ενεργό ρόλο στην αποασυλοποίηση. Ετσι, το Δημόσιο απεκδύεται των ευθυνών του για κοινωνική πολιτική και πολιτική ψυχικής υγείας και απευθύνεται σε ιδιώτες». ΑΙΓΙΝΗΤΕΙΟΥπό κανονικές συνθήκες τον αγώνα της επιβίωσης τον δίνουν οι ασθενείς. Στην περίπτωση του Αιγινήτειου τον δίνει το ίδιο το νοσοκομείο: το πανεπιστημιακό νοσοκομείο, που λειτουργεί 100 χρόνια τώρα, βλέπει τις κλινικές του να κλείνουν λόγω σημαντικών ελλείψεων σε προσωπικό και χρηματοδότηση. Τους δύο τελευταίους μήνες παραμένει κλειστή η Ψυχιατρική Ανδρών.
«Το πρόβλημα δεν προέκυψε σήμερα. Είναι πρόβλημα μιας δεκαετίας», λέει στην «Ε» ο καθηγητής Χριστόδουλος Στεφανάδης και ζητά να συμπεριληφθεί και αυτό με τα υπόλοιπα νοσοκομεία της χώρας στο πρόγραμμα ρύθμισης των χρεών των μονάδων Υγείας του ΕΣΥ που προετοιμάζει το υπουργείο Υγείας.«Υπάρχει μεγάλη έλλειψη προσωπικού. Οι βάρδιες δεν έβγαιναν. Για το λόγο αυτό κλείσαμε μία κλινική, δυναμικότητας 18 κλινών από τις 100 που έχει το νοσοκομείο συνολικά», λέει ο Σωτήρης Τριανταφύλλου, πρόεδρος εργαζομένων στο Αιγινήτειο. Οι άμεσες ανάγκες προσλήψεων νοσηλευτικού προσωπικού είναι 20, ενώ τα χρέη καθιστούν τη λειτουργία του εξαιρετικά δύσκολη.«Για κάθε δύο που συνταξιοδοτούνται προσλαμβάνεται ένας», λέει ο Σταύρος Κουτσιουμπέλης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ). «Αυτό έχει ως συνέπεια όχι μόνο να μην αναπτύσσονται τα νοσοκομεία με νέες μονάδες, αλλά να συρρικνώνουν τις λειτουργίες τους. Το υπάρχον προσωπικό καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες, τα εργασιακά του δικαιώματα καταπατώνται, ο πολίτης ταλαιπωρείται και δεν χαίρει των υπηρεσιών που δικαιούται». ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ«Ελλείψεις». Με αυτή τη λέξη περιγράφει την κατάσταση στο Δρομοκαΐτειο ο ψυχίατρος, αναπληρωτής διευθυντής Γιώργος Αστρινάκης. Οι συνέπειες; Οι εξωνοσοκομειακές δομές έχουν παγώσει και δεν υπάρχουν θέσεις, αφού αντί για τρία οικοτροφεία έγινε μόνο ένα, αντί για 5 ξενώνες έγιναν 2 και από το 2006 εκκρεμεί η δημιουργία τριών κέντρων ψυχικής υγείας. Απαράδεκτα κτίρια, εφημερείο που δεν υποστηρίζεται κι ας υπερδιπλασιάστηκαν οι εισαγωγές και η προσέλευση στην εφημερία. «Αν έχεις τριάντα εισαγωγές σε μία ημέρα και μόνο δύο νοσηλευτές στο τμήμα ή τρεις στη βάρδια, καταλήγεις να χρησιμοποιείς περιοριστικές μέθοδους»... Κι ακόμη:** «Προνοιακά περιστατικά -π.χ. άστεγοι- τα μεταμφιέζουν σε ψυχιατρικά για να τα φέρουν μέσα με εισαγγελική παρέμβαση. Θεωρούν ακόμα ότι εδώ είναι τόπος αποθήκευσης των πάντων». **«Στην αρχή μάς έδωσαν ευρωπαϊκά προγράμματα, μετά χωρίς προσωπικό δεν μπορούσαμε να τα υλοποιήσουμε. Αυτό ήταν το πρόσχημα για να καταργηθούν οι ξενώνες και να δοθούν στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Απαξίωσαν τον δημόσιο τομέα. Αυτός είναι ο δρόμος ιδιωτικοποίησης και της ψυχικής υγείας»...ΔΑΦΝΙ: 37 εκατομμύρια ευρώ έλλειμμα:*22 εκατ. ευρώ χρωστά σε φαρμακευτικές εταιρείες - προμηθευτές, μερικοί από τους οποίους είναι απλήρωτοι ακόμη και πέντε χρόνια, με αποτέλεσμα να έχουν κάνει αγωγές για να κάνουν άμεσα απαιτητά τα οφειλόμενα.*1,3 εκατ. ευρώ οφείλει για μισθώματα - ξενώνες, οικοτροφεία κ.λπ.*Εργαζόμενοι και γιατροί: 1973 -139 γιατροί και ειδικευόμενοι και 1.826 ψυχολόγοι, νοσηλευτές και διοικητικό προσωπικό.*Από τις 2.147 οργανικές θέσεις, κενές πλην των γιατρών είναι οι 897: οι 400 είναι νοσηλευτών.*Περίπου 600 άτομα νοσηλεύονται μέσα στο νοσοκομείο, εκ των οποίων περίπου 260 στα τμήματα των οξέων περιστατικών. Αλλοι τόσοι στις 120 εξωτερικές δομές - ξενώνες οικοτροφεία, προστατευμένα διαμερίσματα.ΑΙΓΙΝΗΤΕΙΟ: 8 εκατομμύρια ευρώ χρέη.*Τα 3 αφορούν τις αμοιβές των ειδικευόμενων γιατρών.*Τα 5 φαρμακευτικές δαπάνες.*Από τις 1.046 οργανικές θέσεις, καλυμμένες είναι οι 503. Το κύριο πρόβλημα εντοπίζεται στους νοσηλευτές.
«Βιώνουμε κατάρρευση του συστήματος»
Απλήρωτοι εργαζόμενοι. Αγωγές εξώσεων για οικοτροφεία και ξενώνες. Θεραπευτικά προγράμματα που διακόπτονται. Ολόκληρες γεωγραφικές περιοχές της χώρας που κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς κάλυψη σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας, καθώς αρκετές μονάδες αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις δαπάνες λειτουργίας τους... Τα προβλήματα δεν έχουν τέλος για τους φορείς ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης και ψυχικής υγείας, που εδώ και πέντε χρόνια υποχρηματοδοτούνται.Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: το υπουργείο χρωστάει, μόνο για το 2008, 25 με 27 εκατομμύρια ευρώ σε 42 φορείς -ΝΠΙΔ μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα- που στο πλαίσιο του προγράμματος «Ψυχαργώς» λειτουργούν ένα σημαντικό αριθμό στεγαστικών δομών (ξενώνες, οικοτροφεία, διαμερίσματα, δομές παροχής υπηρεσιών πρόληψης και πρωτοβάθμιας φροντίδας, κινητές μονάδες, κέντρα ημέρας) υλοποιώντας ένα κομμάτι της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στη χώρα μας. «Τα στοιχεία για το 2009, λαμβανομένης υπόψη και της οικονομικής κρίσης, που σίγουρα θα πλήξει όλο τον κοινωνικό τομέα, φοβόμαστε ότι θα είναι οδοστρωτήρας για τις δομές» επισημαίνει ο Μενέλαος Θεοδωρουλάκης, πρόεδρος της συντονιστικής επιτροπής του δικτύου φορέων ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης και ψυχικής υγείας «ΑΡΓΩΣ» (μετέχουν σ' αυτό 36 φορείς) και εθελοντής στην Πανελλαδική Ενωση για την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση και την επαγγελματική επανένταξη. Για φέτος έχει διασφαλιστεί μόλις το 36% των απαιτούμενων πόρων, δηλαδή 40 εκατ. ευρώ , ενώ απαιτούνται 109 εκατ. ευρώ. Βλέπουμε -προσθέτει ο κ.Θεοδωρουλάκης- μια κατάρρευση του όλου συστήματος.«Δεν χωράει καμιά αμφιβολία ότι αυτή τη στιγμή το θέμα της μεταρρύθμισης βρίσκεται στη χειρότερη περίοδο. Αυτό έχει να κάνει όχι μόνο με την υποχρηματοδότησή της αλλά με την έλλειψη προγραμματισμού και ενδιαφέροντος εκ μέρους του υπουργείου Υγείας να δει με συμπάθεια τον ψυχικά πάσχοντα και να αντιληφθεί ότι πρέπει να τον φροντίσει περισσότερο απ' οποιονδήποτε άλλο άρρωστο» σημειώνει ο Παναγιώτης Σακελλαρόπουλος, καθηγητής Ψυχιατρικής και Παιδοψυχιατρικής και πρόεδρος στο Δ.Σ. της Εταιρείας Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας.Θεωρεί, αν μη τι άλλο, απαράδεκτη τη στάση του υπουργείου Υγείας που δεν δίνει την παραμικρή εξήγηση για τις συνεχείς περικοπές στη χρηματοδότηση.Οσο για το μέλλον; «Είναι αδιέξοδο», λέει. «Μας έχουν βάλει σε ένα πολύ δύσκολο δρόμο γιατί ούτε να παραδώσουμε τις δομές μπορούμε -πού θα πάνε οι άρρωστοί μας, ποιος θα τους παραλάβει, θα επιστρέψουν στα άσυλα;- ούτε να συνεχίσουμε έτσι μπορούμε. Πάψαμε πια να ασχολούμαστε με το θεραπευτικό έργο και ασχολούμαστε με οικονομικά θέματα, με το να αντιμετωπίσουμε όλη αυτή τη στάση του υπουργείου και τους κινδύνους που δημιουργούνται. Πάψαμε να είμαστε επιστήμονες και είμαστε άνθρωποι που αγωνιζόμαστε για την επιβίωσή μας και την επιβίωση των αρρώστων».Αυτό που μας ενδιαφέρει, τονίζει, είναι η συνέχιση του έργου που έχει πραγματοποιηθεί απ' όλους μας όλα αυτά τα χρόνια. Τις επιπτώσεις της οικονομικής δυσπραγίας μας εξηγεί ο Στυλιανός Στυλιανίδης, αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειο, μέλος του Δ.Σ. της Παγκόσμιας Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης WAPR και επιστημονικός διευθυντής της Εταιρείας Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ψυχικής Υγείας (ΕΠΑΨΥ): «Ματαίωση, απογοήτευση, παραίτηση, επαγγελματική εξουθένωση του προσωπικού, απώλεια πολύτιμων εκπαιδευμένων στελεχών που φεύγουν από το σύστημα». Για τους ασθενείς: «Πτώση στην ποιότητα παρεχόμενης φροντίδας, διάχυτη ανασφάλεια και αβεβαιότητα, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε πολλαπλές υποτροπές. Με τέτοιο οικονομικό περιορισμό δεν συζητά κανείς να κάνει σοβαρές ψυχοκοινωνικές δραστηριότητες αποκατάστασης στο πλαίσιο της κοινότητας. Πώς θα μπορούσε, όταν έχει να πληρώσει λειτουργικά έξοδα, προσωπικό κ.ά.».Το χρέος του υπουργείου μόνο προς την ΕΠΑΨΥ είναι περίπου 1.350.000. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο συγκεκριμένος φορέας με τη σειρά του «χρωστάει στους πάντες». Το παράδοξο -θα πει ο κ. Στυλιανίδης- είναι ότι «αν δεν πληρώσουμε το ΙΚΑ και πληρώσουμε τους εργαζόμενους, δεν θα έχουμε φορολογική ενημερότητα για να εισπράξουμε το επόμενο ένταλμα και να πάρουμε τα υπόλοιπα χρήματα. Αν πληρώσουμε το ΙΚΑ, δεν θα πληρώσουμε για άλλους δυο μήνες τους εργαζόμενους, στους οποίους χρωστάμε από τον Σεπτέμβρη».Αυτή τη στιγμή τουλάχιστον 30 οικοτροφεία και ξενώνες αντιμετωπίζουν αγωγές εξώσεων, σύμφωνα με τον κ. Θεοδωρουλάκη. Στο φορέα του, 16 από τους 22 εργαζόμενους ζήτησαν συστατική επιστολή για να φύγουν, επειδή είναι απλήρωτοι. Το πιο βασικό; Οι προσωπικές σχέσεις που είχαν οικοδομηθεί με τους ασθενείς: «Αυτόν τον καιρό ζούμε μικρά μνημόσυνα, το πένθος των ασθενών καθώς αποχαιρετούν ανθρώπους με τους οποίους ήταν μαζί τρία και τέσσερα χρόνια. Αυτό το κομμάτι έχει τεράστιες συνέπειες»...Το δίλημμά τους; «Ή να εξασφαλίσουμε την αξιοπρέπεια στις αρχές και στους στόχους μας και να πούμε ότι κλείνουμε τις δομές ή να συνεχίσουμε να φιλοξενούμε τους ψυχικά ασθενείς, με εκπτώσεις που μπορεί να μην έχουν επηρεάσει ακόμη το στενά θεραπευτικό κομμάτι, αλλά έχουν επηρεάσει την ποιότητα της ζωής τους. Δεν πάνε πια διακοπές, θέατρο, σινεμά ή για καφέ. Εμείς αυτή τη στιγμή έχουμε δυσβάσταχτα χρέη και τεράστιο ηθικό καθήκον απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Και αυτό δυστυχώς το εκμεταλλεύεται η πολιτική ηγεσία του υπουργείου».«Από αρμόδια χείλη -αναφέρει ο κ. Στυλιανίδης- ακούμε πάντα κακόπιστη κριτική: "είστε ακριβοί και πόσο κοστίζουν οι υπηρεσίες που προσφέρετε". Ποτέ δεν μας έχουν ρωτήσει όμως τι κάνουμε και πώς το κάνουμε. Η ψυχική οδύνη έχει άραγε κόστος; Κοστολογείται ο αποκλεισμός; Αν θέλουν να πάρουν την ευθύνη επιστροφής στα άσυλα ας το πουν ευθαρσώς, καθώς με υπόγειο τρόπο προωθούν σχέδια νέου τύπου ιδρυματισμού προτείνοντας να ανοίξουν σε χώρους καταργημένων ψυχιατρείων τμήματα "δυσίατων", κάτι που αποτελεί σαφή οπισθοδρόμηση». Πιστεύει ότι πρέπει να ξεκαθαρίσει το τοπίο από τις μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, που δεν ακολουθούν τις προδιαγραφές και λειτουργούν από επιχειρηματίες άσχετους με το χώρο και την επιστήμη. Επιπλέον, με αυτές τις παλινδρομήσεις στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση «δεν έχει ακόμη κατατεθεί νέο σχέδιο ενόψει του επόμενου ΚΠΣ και κινδυνεύουμε να χάσουμε και άλλους πόρους από τα κονδύλια της Ε.Ε.» προσθέτει.Εξίσου προβληματικό είναι ότι έχει «σταματήσει η διαδικασία μείωσης των κλινών στα ψυχιατρεία επειδή έχουμε νέες εισαγωγές. Από την άλλη, παρατηρείται υπερτριπλασιασμός στις κλίνες του ιδιωτικού τομέα, όπως έγινε στη Θεσσαλία και στη Δυτική Μακεδονία. Εκλεισε το ψυχιατρείο στην Πέτρα Ολύμπου, χωρίς να έχουν δημιουργηθεί οι αντίστοιχες δομές στην κοινότητα σαν φίλτρα στις εισαγωγές ψυχιατρικών περιστατικών. Ετσι όμως δεν έχει νόημα, είναι σαν να αδειάζουμε τη θάλασσα με ένα κουταλάκι και ενισχύουμε άναρχα και χωρίς αξιολόγηση, από αρμόδια υπηρεσία, τους κλινικάρχες, τις ιδιωτικές κλινικές δηλαδή, η λειτουργία των οποίων ανήκει στο υπουργείο Εμπορίου (!)»
«Εχουμε ένα χέρι βοηθείας»
Ο Α.Κ είναι σήμερα 44 ετών και τα τελευταία δύο χρόνια ζει σε προστατευόμενο διαμέρισμα. Το τελευταίο εξάμηνο συμμετέχει σε πρόγραμμα επαγγελματικής κατάρτισης και απασχόλησης, στο πλαίσιο του Κοινωνικού Συνεταιρισμού Περιορισμένης Ευθύνης, στο τμήμα του Catering.Εμφάνισε τα πρώτα συμπτώματα της ψυχικής νόσου σε μικρή ηλικία. Από τα 18 του χρόνια και μέχρι να μεταφερθεί στο οικοτροφείο της Εταιρείας Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο του 2003, νοσηλεύτηκε αρκετές φορές στα δημόσια ψυχιατρεία. Σιγά σιγά αξιοποιώντας τις ικανότητες του και λαμβάνοντας υπόψη τις προσωπικές του επιθυμίες και ανάγκες, κατόρθωσε να μεταβεί σε όλο και περισσότερο αυτόνομες στεγαστικές δομές, αρχικά σε ξενώνα και στη συνέχεια στο διαμέρισμα.«Τώρα που υπάρχουν τα διαμερίσματα είναι πιο εύκολη η ζωή μας», λέει. «Βγαίνεις στον κόσμο και αλλάζει η ψυχολογία σου. Νιώθεις άνθρωπος μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Στο διαμέρισμα έχω τον χώρο μου, την ησυχία μου, νιώθω καλύτερα και ταυτόχρονα έχω τη δυνατότητα να πάω να δουλέψω και να κερδίσω τα προς το ζην».Οσο για το παρελθόν, για το πώς ήταν η ζωή του πριν, στα ψυχιατρεία, θα πει: «Περνούσα πολύ δύσκολα, ήμουν σε άσχημη κατάσταση. Δεν μου άρεσε ο χώρος, δεν το ένιωθα σπίτι μου. Κάθε ημέρα τα ίδια και τα ίδια. Ούτε το προσωπικό ήταν καλό. Μας έβλεπε σαν μειοψηφία. Δεν είχαμε προσωπικές σχέσεις με κανέναν εργαζόμενο, ενώ τώρα έχουμε ένα χέρι βοηθείας, οι άνθρωποι είναι ευγενικοί, συζητούν μαζί μας, κατανοούν τις ανάγκες μας και μας βοηθούν».
7 καθηλώσεις για το σύστημα
«Οι καθηλώσεις, κοινώς το δέσιμο, δίνει και παίρνει, ακόμη και στα ψυχιατρικά τμήματα των γενικών νοσοκομείων», επισημαίνει ο Βλάσης Τομαράς, αναπληρωτής καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος της ειδικής επιτροπής ελέγχου προστασίας των δικαιωμάτων ατόμων με ψυχική διαταραχή.«Δυστυχώς, προσθέτει, οι ασθενείς αυτοί δεν έχουν φωνή, ενώ ακόμη και τα πορίσματα των ΕΔΕ που εκδίδονται για παραβιάσεις σε βάρος τους, επαναλαμβάνουν ότι φταίει το σύστημα».Μας απαριθμεί μια σειρά από ανεπάρκειες στο σύστημα ψυχικής υγείας:1 Συρρικνώνονται τα ψυχιατρεία και το βάρος πέφτει στις ψυχιατρικές κλινικές των γενικών νοσοκομείων, τα οποία στις εφημερίες έχουν ράντσα στους διαδρόμους κι έτσι δημιουργείται μια ανυπόφορη κατάσταση. 2 Εκτός από το τμήμα οξέων περιστατικών, έκλεισαν οι τέσσερις παιδοψυχιατρικές κλινικές στο Νταού και το στελεχικό δυναμικό των δύο ανήκει στον οργανισμό των νοσοκομείων («Αγλαΐα Κυριακού», «Σισμανόγλειο») τα οποία θα φιλοξενήσουν παιδοψυχιατρικά τμήματα. Εκεί, αντί να είναι έτοιμα τα κρεβάτια, δεν έχουν βρεθεί ούτε οι χώροι που θα εγκατασταθούν, με αποτέλεσμα το προσωπικό να μην ξέρει τι να κάνει.3 Στο σύστημα στεγαστικής αποκατάστασης οι απλήρωτοι εργαζόμενοι τα παρατούν και φεύγουν, με αποτέλεσμα η φροντίδα των ασθενών να είναι πλημμελής. Προτείνεται, επειδή αρκετοί από τους ενοίκους έχουν ασφαλιστικά ταμεία, να βρεθεί μια λύση να καταβάλλονται τα αναλογούντα νοσήλια από τα ασφαλιστικά ταμεία.4 Την κλειστή περίθαλψη στη βόρεια Ελλάδα εξυπηρετούν κυρίως οι ιδιωτικές κλινικές.5 Η αύξηση στις αναγκαστικές νοσηλείες είναι πλασματική και χρησιμοποιείται επειδή δεν υπάρχει κρεβάτι, το οποίο και εξασφαλίζεται μέσω της εισαγγελικής παραγγελίας.6 Δεν υπάρχουν αστικά Κέντρα Ψυχικής Υγείας όπως προβλέπεται, που να λειτουργούν ως ηθμός στις εισαγωγές, ενώ αυτά που υπάρχουν λειτουργούν ως εξωτερικά ιατρεία. Και όλα αυτά, παρά την επιτυχή λειτουργία του μοναδικού τέτοιου κέντρου στον Βύρωνα, το οποίο πραγματοποιούσε παρεμβάσεις στο σπίτι και παρακολουθούσε ασθενείς, με αποτέλεσμα σημαντική μείωση των επανεισαγωγών.7 Εκλεισαν τα άσυλα και με τις ελλείψεις μεταμορφώνονται οι δομές σε μικρά άσυλα, καθώς δεν γίνεται η δουλειά για να βγαίνουν σιγά σιγά από κει. Δεν έχει ενεργοποιηθεί, επίσης, καθόλου ο θεσμός της ανάδοχης οικογένειας.
Οι σταθμοί του... εξωραϊσμού
Για «ψυχιατρικό εξωραϊσμό» και όχι μεταρρύθμιση κάνει λόγο ο Μιχάλης Μαδιανός, καθηγητής Ψυχιατρικής Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρόεδρος της Παγκόσμιας Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης (WAPR), και απαριθμεί τους βασικούς σταθμούς του.* 1957: Ιδρύεται το Ψυχιατρείο-άσυλο Λέρου. Φιλοξενείται στα παλιά κτίρια του ιταλικού Ναυαρχείου, μετέπειτα ίδρυμα της Φρειδερίκης. Οι πρώτοι 200 ψυχιατρικά άρρωστοι μεταφέρονται εκεί, προκειμένου να αποσυμφορηθούν τα ήδη γεμάτα ψυχιατρεία. Το σκεπτικό ήταν να φτιαχτεί μια αγροτική αποικία, στην οποία οι ασθενείς θα καλλιεργούσαν και θα αυτοσυντηρούνταν. Τα επόμενα χρόνια φτάνουν στο νησί συνεχώς άτομα από τα υπερπλήρη ψυχιατρεία.*1964: Το ψυχιατρείο έχει γεμίσει. Μετρά 2.000 άτομα.*1980: Οι εκεί υπηρετούντες αγροτικοί γιατροί και ο μοναδικός ψυχίατρος αρχίζουν να διαμαρτύρονται για τις τραγικές συνθήκες εγκλεισμού των 1.800 αρρώστων. Φωτογραφίες των χώρων του ψυχιατρείου δημοσιεύονται στον «Ταχυδρόμο» και στο γερμανικό «Spiegel». Το θέμα δημιουργεί σάλο. Ο Στάμπενοφ, επίτροπος τότε της Κομισιόν, καταγγέλλει την Ελλάδα και απειλεί ότι θα την οδηγήσει στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο. * 1981: Η νέα κυβέρνηση δέχεται να βοηθήσει να αλλάξει η κατάσταση στη Λέρο, με την προϋπόθεση ότι θα χρηματοδοτηθεί το όλο πρόγραμμα. Η ΕΟΚ συνιστά να υπάρξει συγκεκριμένο πρόγραμμα για τη βελτίωση των συνθήκων διαμονής και θεραπείας των 15.000 αρρώστων στα 9 ψυχιατρεία.* 1984: Οι Βρυξέλλες εγκρίνουν το ελληνικό σχέδιο. Ο Κανονισμός 815/1984 της ΕΟΚ χρηματοδοτείται με 120 εκατομμύρια ECU. Προβλέπει ειδικές δράσεις για το Ψυχιατρείο Λέρου καθώς και τη συρρίκνωση των ψυχιατρείων, τη δημιουργία κέντρων ημέρας, μονάδων αποκατάστασης, προεπαγγελματικών και επαγγελματικών εργαστηρίων κ.λπ.* 1985: Η αξιολόγηση δείχνει πολύ χαμηλή απορροφητικότητα των κονδυλίων, της τάξεως του 3-4%.* 1989: Δεύτερη αξιολόγηση δείχνει απορροφητικότητα της τάξεως του 19%. Οι Βρυξέλλες σταματούν τη χρηματοδοτική ροή και απαιτούν να γίνει νέα αξιολόγηση, στην οποία αποδεικνύεται απορροφητικότητα 22-23%.*1991-92: Δημιουργείται το πρόγραμμα «Λέρος», 1 και 2, που προβλέπει την έξοδο αρκετών αρρώστων από το Ψυχιατρείο Λέρου και τη δημιουργία δομών στην ηπειρωτική Ελλάδα και στα νησιά. Το πρόγραμμα συνεχίζεται μέχρι τα τέλη Ιουνίου '95.* 1994: Η Ε.Ε χρηματοδοτεί μία Μονάδα Αξιολόγησης Ψυχιατρικών Υπηρεσιών (ΜΟΠΑΨΥ) στο πλαίσιο του ΕΠΙΨΥ. Αξιολογείται το πρόγραμμα 815, ξοδεύονται τα χρήματα 100%, δημιουργούνται 265 νέες δομές, μεταξύ των οποίων Κέντρα Ψυχικής Υγείας.* 1997: Η επιτυχία του προγράμματος αυτού, που συρρικνώνει, αλλά δεν καταργεί τα ψυχιατρεία, οδηγεί το υπουργείο Υγείας στη συνέχιση του 815 με τα προγράμματα «Ψυχαργώς» -1 και 2. Στόχος, η δημιουργία περίπου 30 Κέντρων Ψυχικής Υγείας και Κέντρων Ημέρας, το κλείσιμο όλων των ψυχιατρείων, εκτός από το Δαφνί, το Δρομοκαΐτειο και της Θεσσαλονίκης, η έξοδος ενός μεγάλου αριθμού αρρώστων και η μεταφορά τους σε ξενώνες. Λόγω της ανελαστικότητας του δημόσιου λογιστικού, το βάρος της οργάνωσης του αποϊδρυματισμού ανέλαβαν μη κυβερνητικοί φορείς, με αποτέλεσμα να βγουν 3.000 άτομα από τα ψυχιατρεία.*2009: Το πρόγραμμα «Ψυχαργώς 2» έληξε. Υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης είναι να συνεχίσει να το χρηματοδοτεί από τον δημόσιο προϋπολογισμό. Σημειώνονται τρομερές καθυστερήσεις στη χρηματοδότηση. Οι δόσεις που χορηγούνται για τη λειτουργία ξενώνων, οικοτροφείων και προστατευμένων διαμερισμάτων καλύπτουν το 40-45% των αναγκών, με αποτέλεσμα άλλες δομές να συρρικνώνονται και άλλες να κλείνουν.
Διακυβεύεται το κοινωνικό κράτος
Της ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ ΦΙΤΣΙΟΥ*
Εδώ και 20 χρόνια υλοποιείται στη χώρα μας το Πρόγραμμα Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης, με στόχο να διαμορφωθεί μια νέα αντίληψη για την ψυχική υγεία και να αντιμετωπιστεί ο ψυχικά πάσχων ως ισότιμος πολίτης με δικαίωμα στην αξιοπρεπή περίθαλψη. Οι δομές αποασυλοποίησης, που δημιουργήθηκαν κυρίως με ευθύνη των ΜΚΟ, παρέχουν ένα πολύπλευρο αποκαταστασιακό έργο, με στόχο την επανένταξη στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων που βίωσαν τη βία του εγκλεισμού, την επανεκπαίδευσή τους σε δεξιότητες ζωής, την επανασύνδεση με την οικογένεια, την έξοδο από το περιθώριο. Μέσα σε συνθήκες σπιτιού και δραστηριότητες ψυχαγωγίας, οι ασθενείς ξανασυναντούν την επιθυμία, την ανθρώπινη επαφή.Σήμερα καλούμαστε ξανά να μιλήσουμε για το αυτονόητο. Το Υ.Υ.&Κ.Α. για τέταρτη φορά μέσα σε 4 έτη αδυνατεί να ανταποκριθεί στην υποχρέωση του κοινωνικού κράτους για παροχή φροντίδας στους έχοντες ανάγκη πολίτες. Εδώ και 6 μήνες απλήρωτοι οι εργαζόμενοι και οι φορείς προσπαθούν να κρατήσουν τη διαβίωση των ασθενών σε αξιοπρεπές επίπεδο. Βασικές ανθρώπινες ανάγκες, όπως η τροφή, η στέγη, η θέρμανση, η αξιοπρεπής περίθαλψη, η ασφάλεια και η ίδια η ζωή των ασθενών είναι υπό αίρεση. Είναι τραγικό ότι για αυτούς τους ανθρώπους δεν υπάρχει κανένα εναλλακτικό σχέδιο ζωής και οι θεραπευτές που έχουμε δεθεί μαζί τους θα πρέπει να αναζητήσουμε λύσεις όπως η επιστροφή στη βία του ασύλου, αμφίβολη βέβαια κι αυτή, εφόσον δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για το πού και πώς θα ζήσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι!Αυτό που στην πραγματικότητα διακυβεύεται είναι το πολιτικό ζήτημα της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους, του πολιτισμού και της ανθρωπιάς μας. Η συνολική κατάρρευση θα έρθει όταν κανείς δεν θα στρέφει το βλέμμα του στους όποιους ανήμπορους συμπολίτες μας έχουν ανάγκη και δικαίωμα στη ζωή, τουλάχιστον όσο όλοι μας!
Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009
SHOOT,THEN ASK
21:05 01/14/2009
Shoot Then Ask, Israeli Soldiers Told
Israeli occupation forces returning for a break from the fighting in the Gaza Strip are revealing ruthless tactics they are being ordered to follow.
"We are treating everything as hostile right now," Alon, an army lieutenant, told the Times on Wednesday, 14 January.
When his unit ventures into any alleyway in the densely-populated Jabalya refugee camp in northern Gaza, they opened fire without hesitation.
"We were told not to take chances — to shoot rather than ask questions," says Alon, citing his orders.
Since the start of Israel's onslaught, over 1,013 people, nearly half of them civilians, have been killed in countless aerial bombardments and 10 days of heavy fighting.
No less than 315 children and 100 women are among the dead, according to Gaza medics.
Around 4,700 people have been wounded, hundreds critically, in Israel's largest-ever offensive in the heavily-populated coastal territory.
With the borders sealed, there was no place of safety for civilians to flee the fighting, meaning they were forced to live in fear and terror.
Nine Israeli rights groups stressed Wednesday that the Gaza offensive has caused unprecedented suffering to civilian residents who are being subjected to "extreme humanitarian distress."
"The level of harm to the civilian population is unprecedented," they wrote in a joint open letter to Defense Minister Ehud Barak.
They accused the army of "making wanton use of lethal force which has to date caused the deaths of hundreds of uninvolved civilians."
"This kind of fighting constitutes a blatant violation of the laws of warfare and raises the suspicion... of the commission of war crimes."
Destruction
Lieutenant-Colonel Yehuda said it was standard practice for Israeli troops to enter buildings with bursts of shooting.
"In one case the building started burning but we managed to clear out our men in time."
Even the Israeli soldiers are shocked by the scale of destruction they are leaving behind.
"It doesn’t look like we’ve been there a few weeks — it looks destroyed, demolished, like we were bombing it for years," said Alon.
"You can’t imagine what damage we have done."
Hundreds of homes, government buildings, schools, hospitals and mosques have been razed to the ground in air, sea and ground attacks.
"I’m not a newcomer in the army. Both my brothers served in combat units that saw action in Gaza," Alon told the Times.
"And I can say that this is the most aggressive line that we have ever taken towards fighting the Palestinians.
"As you say in English, the gloves were off."
White Phosphorus
Israeli soldiers confirmed what their army is vehemently denying; using white phosphor shells in bombing Gaza targets.
"We’ve been using it responsibly…it’s been around the whole time," one soldier told the Times.
The Israeli army on Monday insisted all weapons being used in its Gaza war were within the bounds of international law.
Medics in Gaza say they have treated more than 50 people suffering burns caused by controversial white phosphorus shells, a toxic chemical agent which burns away human flesh to the bone.
Early this week, Human Rights Watch accused Israel of using white-phosphorus in bombing the densely-populated Gaza Strip.
Under international law, white phosphorus is banned for use against civilians, but is permitted if used for creating a smokescreen.
Two Norwegians who returned from Gaza on Monday, January 12, also accused Israel of using Gaza as a testing ground for a new extremely nasty type of explosive.
They had seen clear signs, including very brutal amputations without shrapnel injuries, that DIME explosives, a new experimental kind of weapon, were being used in Gaza.
(IslamOnline.net and Agencies)
Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009
Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009
WE ALL ARE DEAD PALESTINIANS
195 children killed since operation began
06.01.09 - 09:18
Gaza / PNN – Reports indicate that 13 Palestinians from the same family were killed when Israeli forces targeted an eastern Gaza City house. The Palestinian Centre for Human Rights said this afternoon that Israeli forces in Gaza have killed 599 Palestinians.
Dr. Hassanein of the Ministry of Health said today that Israeli forces have killed 195 Palestinian children since the operation began and injured 2,730 people with the majority in serious condition.
A large contingent of Israeli ground forces have Gaza City encircled and last night the eastern side of town was heavily hit.
The Director of Ambulance and Emergency in the Palestinian Ministry of Health reports on Tuesday afternoon that the number of Palestinians killed has reached 578. In 24 hours Israeli forces have killed 40 people.He also reports that the vast majority of the Palestinians killed over the past two days were women and children.A member of Islamic Jihad was killed. On Monday 46 Palestinians were killed, including 17 children and seven women. Overnight Israeli forces killed 19 more, among them four from the Abu Jabara family.
This morning Saraya Al Quds reports two of its armed resistance members were killed in an ambush from sea near Deir Al Belah.
In the central Strip's Al Bureij Refugee Camp Israeli forces killed the Abu Jabara father and three of his sons. Three people from the Kahlout family were killed in a separate attack. Israeli forces attacked Gaza City's Al Zeitoun neighborhood and killed three people, while bombing the Yarmouk Market and killing four more Palestinians.
With hundreds of Israeli soldiers plowing into the city in tanks, armed resistance members from the leftist PFLP, DFLP, and from Islamic Jihad and Hamas attempted to stave them off in the city’s Al Shajaiyeh neighborhood.
Israeli military sources say that three Israeli soldiers were killed and about 20 others were injured by "friendly fire."
Eyewitnesses report that Israeli shelling in the northern Gaza Strip caused dozens of homes to catch fire in Beit Hanoun, Beit Lahiya, and Gaza City’s neighborhoods of Al Shajaiyeh, Al Tuffah and Zeitoun. The intense aerial bombardment has left the air clogged with smoke and untold victims. Israeli forces renewed the shelling of Mount Rayyes and Al Tuffah in Gaza City, while local sources also report that the southern Strip’s Khan Younis and Rafah were hit with heavy ground invasions.
The Israeli shelling killed members of three families, most of whom are children and women whose homes are not exempt from being targeted. The number of Palestinians killed since the ground invasion has reached 110, including 50 children and 29 women.
Since the beginning of the operation on 27 December, Israeli forces have killed 578 Palestinians and injured over 2,700.
06.01.09 - 09:18
Gaza / PNN – Reports indicate that 13 Palestinians from the same family were killed when Israeli forces targeted an eastern Gaza City house. The Palestinian Centre for Human Rights said this afternoon that Israeli forces in Gaza have killed 599 Palestinians.
Dr. Hassanein of the Ministry of Health said today that Israeli forces have killed 195 Palestinian children since the operation began and injured 2,730 people with the majority in serious condition.
A large contingent of Israeli ground forces have Gaza City encircled and last night the eastern side of town was heavily hit.
The Director of Ambulance and Emergency in the Palestinian Ministry of Health reports on Tuesday afternoon that the number of Palestinians killed has reached 578. In 24 hours Israeli forces have killed 40 people.He also reports that the vast majority of the Palestinians killed over the past two days were women and children.A member of Islamic Jihad was killed. On Monday 46 Palestinians were killed, including 17 children and seven women. Overnight Israeli forces killed 19 more, among them four from the Abu Jabara family.
This morning Saraya Al Quds reports two of its armed resistance members were killed in an ambush from sea near Deir Al Belah.
In the central Strip's Al Bureij Refugee Camp Israeli forces killed the Abu Jabara father and three of his sons. Three people from the Kahlout family were killed in a separate attack. Israeli forces attacked Gaza City's Al Zeitoun neighborhood and killed three people, while bombing the Yarmouk Market and killing four more Palestinians.
With hundreds of Israeli soldiers plowing into the city in tanks, armed resistance members from the leftist PFLP, DFLP, and from Islamic Jihad and Hamas attempted to stave them off in the city’s Al Shajaiyeh neighborhood.
Israeli military sources say that three Israeli soldiers were killed and about 20 others were injured by "friendly fire."
Eyewitnesses report that Israeli shelling in the northern Gaza Strip caused dozens of homes to catch fire in Beit Hanoun, Beit Lahiya, and Gaza City’s neighborhoods of Al Shajaiyeh, Al Tuffah and Zeitoun. The intense aerial bombardment has left the air clogged with smoke and untold victims. Israeli forces renewed the shelling of Mount Rayyes and Al Tuffah in Gaza City, while local sources also report that the southern Strip’s Khan Younis and Rafah were hit with heavy ground invasions.
The Israeli shelling killed members of three families, most of whom are children and women whose homes are not exempt from being targeted. The number of Palestinians killed since the ground invasion has reached 110, including 50 children and 29 women.
Since the beginning of the operation on 27 December, Israeli forces have killed 578 Palestinians and injured over 2,700.
ΝΑΥΤΙΛΟΣ
- βράχο διπλό κουβάλα!
- παίρνω διπλό, παίρνω τριπλό,
μένα με λένε Αντώνη
κι αν είσαι άντρας έλα εδώ
στο μαρμαρένιο Αλώνι......
Μαουτχάουζεν
Ιάκωβος Καμπανέλλης
Εξήντα χρόνια τώρα οι Παλαιστίνιοι αντιστέκονται.
Εξ όσων γνωρίζω δεν νομίζω να υπάρχει ανάλογο ιστορικό προηγούμενο στον 2οό αιώνα πλην ίσως των Κούρδων (με τις διαφορές αλλά και τις ομοιότητες που παρουσιάζουν τα δύο αυτά προβλήματα).
Το Ισραήλ όλα αυτά τα 60 χρόνια επίσης όλο και μεγαλώνει εξοστρακίζοντας, εξορίζοντας και δολοφονώντας συστηματικώς τους Παλαιστινίους. Μια ματιά στον χάρτη της ιστορικής Παλαιστίνης αρκεί για να επιβεβαιώσει της τραγωδίας το αληθές -η δημογραφική ανατροπή που έχουν επιτύχει οι Ισραηλινοί συνιστά γενοκτονία για τους Παλαιστινίους. Ούτε για αυτό υπάρχει ιστορικό προηγούμενο εκτός απ' τον εκτουρκισμό της Μικρασίας που πέτυχε ο Κεμαλισμός εις βάρος των Αρμενίων, των Ελλήνων, των Κούρδων κι άλλων λαών της Ανατολίας, καθώς κι εκτός από το Ολοκαύτωμα που έστησαν οι ναζί εναντίον Εβραίων, Σλαύων, Αθιγγάνων, ομοφυλόφιλων και πάσης φύσεως και φυλής δημοκρατικών Ευρωπαίων.
Οσο για τη Δύση, η ενοχή της είναι τέλεια.Οταν γεννιόταν το κράτος του Ισραήλ, πέθαινε και η αποικιοκρατία -πλην υπολειμμάτων η Βρετανία και η Γαλλία έχαναν και τις τελευταίες τους υπερπόντιες κτήσεις, μεγάλες και μικρές, απ' τις Ινδίες έως την Αφρική.
Τι προσπαθούσε να «μάθει» η αποικιοκρατία, τότε στις δόξες της, στους ιθαγενείς; Πώς να γίνουν «άνθρωποι».
Πώς να αποκτήσουν διοίκηση, σχολεία, καλούς τρόπους και κυρίως εργασιακό ήθος -ει δυνατόν καλβινιστικό. Για τον ευγενικό αυτό σκοπό οι Βέλγοι έκοβαν έως πριν 60 μόλις χρόνια τα χέρια όσων Κογκολέζων έδειχναν κάπως οκνηροί στο μάζεμα του καουτσούκ!
Το ίδιο οι Βρετανοί, δολοφονούσαν πάσης φύσεως και φυλής άτομα που δεν έδειχναν τον πρέποντα ενθουσιασμό για το ράγκμπυ.
Οπως και να 'χει παρά τις ορισμένες επιμέρους δυσκολίες όπως το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, η Δύση κατάφερε να διδάξει στους ιθαγενείς τι εστί δημοκρατία έστω κι αν οι τελευταίοι με τη χοντροκεφαλιά τους μάθαιναν δύσκολα αναγκάζοντας συχνά τους «δασκάλους» τους σε στρατιωτικές επεμβάσεις όπως των Αγγλογάλλων στο Σουέζ στα μέσα της δεκαετίας του '50 ή όπως αλλού εκλήθησαν οι αλεξιπτωτιστές να διδάξουν τι εστί δημοκρατία, διαφήμιση, Βίβλος και επιτόκια...........
Διακόσια-εκατό χρόνια μετά την εποχή όπου η αποικιοκρατία ήταν στις δόξες της κι εξήντα-σάραντα-τριάντα χρόνια μετά τα στερνά της η νέα αποικιοκρατία προσπαθεί να διδάξει στους απανταχού της Γης ιθαγενείς ακριβώς τα ίδια: δημοκρατία.
Αρκεί οι Σέρβοι να μην εκλέγουν δημοκρατικά τον Μιλόσεβιτς, αρκεί οι Παλαιστίνιοι να μην εκλέγουν δημοκρατικά τη Χαμάς, διότι τότε οι εκάστοτε Βέλγοι κι άπαντες οι ευαίσθητοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα Δυτικοί είναι υποχρεωμένοι να κόψουν χέρια, να κάψουν χωριά και να πρ0καλέσουν απάνθρωπες ανθρωπιστικές κρίσεις, ώσπου οι χοντροκέφαλοι ιθαγενείς να βάλουν μυαλό -έστω και στα ανατιναγμένα κεφάλια τους.
Η Λωρίδα της Γάζας ήταν αποκλεισμένη. Πείνα, εξαθλίωση, θάνατος. Και τόλμησαν οι αναιδείς να ρίξουν ρουκέτες.
Εχει άδικο τώρα το Τέταρτο Υποράιχ να τους κάνει Δίστομο, Καλάβρυτα, Γκέτο της Βαρσοβίας.Οπως μπούκαραν οι ναζί στο Γκέτο της Βαρσοβίας προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και δεν άφησαν λίθον επί λίθου, έτσι τώρα έχει μπουκάρει το Ισραήλ στη Γάζα δημιουργώντας νέα τετελεσμένα καθώς πηγαίνει τους πάντες από τετέλεσται σε τετέλεσται.
Το Ισραήλ στον απελπισμένον αυτόν αγώνα του (διότι απλώς χρόνο αγοράζει χύνοντας όλο αυτό το αίμα) μάχεται με όλα τα μέσα -άλλωστε ο δυτικός τρόπος πολέμου είναι πάντοτε ολοκληρωτικός. Εκτός από τις λόγχες έχει επιστρατεύσει τις αργυρές λόγχες (τα λεφτά και την επιρροή που τα λεφτά ασκούν παγκοσμίως, από τις ΗΠΑ έως το Πεκίνο) καθώς και τις πουλημένες πέννες.
Καθόλου παράξενο που ο κ. Αμος Οζ και η κυρία Τζίπι Λίβνι, υπουργός Εξωτερικών του Υποράιχ, λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα! «Το Ισραήλ δεν βομβαρδίζει γυναίκες και παιδιά (σ.σ.: εκτός απ' τα 17 που δολοφονήθηκαν μόλις χθες). Αυτό το κάνει η Χαμάς. Το Ισραήλ βομβαρδίζει τη Χαμάς και στρατιωτικούς στόχους»! Αμος Οζ βεβαίως. «Δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα»! Τζίπι Λίβνι, υπουργός Εξωτερικών. Και για όποιον (ακόμα κάνει ότι) δεν κατάλαβε: «Δεν θα δικαιολογήσω αυτό που έκανε η Χαμάς, θα πω μάλιστα ότι αυτή έχει την ευθύνη γι' αυτό που συμβαίνει σήμερα», πάλι ο κ. Αμος Οζ. Κατά τα άλλα «αριστερός»
όπως ορισμένοι καθ' ημάς συστηματικοί παλιάνθρωποι, οι οποίοι επίσης δηλώνουν «αριστεροί» συκοφαντώντας ταυτοχρόνως, όσους καταγγέλλουν το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, ως αντισημίτες, αντιαμερικανούς κι άλλες τέτοιες αθλιότητες.
Θα το ξαναπούμε: έχουν τα λόγια τους βουτηγμένα στο αίμα το οποίον εκτός απ' τη Γάζα συνεχίζει να ρέει στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν κι όπου αλλού φύεται (μαζί με το όπιο) η δημοκρατία των τραστ. Διότι τα λόγια ανοίγουν τον δρόμο για τις βόμβες. Οπως τα χημικά όπλα που (δεν) είχε ο Σαντάμ Χουσεΐν κι άλλα ων ουκ έστιν αριθμός...
Ουδείς απ' όσους κατά καιρούς δηλώνουν ότι «είμαστε όλοι Αμερικανοί» ψιθύρισε τώρα ότι «είμαστε όλοι σκοτωμένοι Παλαιστίνιοι» -ουδείς ξεδιάντροπος...
Η αναθέρμανση του πολέμου στη μαρτυρική Παλαιστίνη θα αποτελέσει με τη σειρά της αιτία ενός νέου πολέμου στην ίδια ή την ευρύτερη περιοχή -και, ο θάνατος πιθανόν της δημοκρατίας στην ίδια τη Δύση δεν θα είναι καθόλου άσχετος με τον θάνατο που τώρα σκορπάει η ίδια εναντίον των απανταχού της Γης ιθαγενών...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 5.Ι.2009 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/01/2009
- παίρνω διπλό, παίρνω τριπλό,
μένα με λένε Αντώνη
κι αν είσαι άντρας έλα εδώ
στο μαρμαρένιο Αλώνι......
Μαουτχάουζεν
Ιάκωβος Καμπανέλλης
Εξήντα χρόνια τώρα οι Παλαιστίνιοι αντιστέκονται.
Εξ όσων γνωρίζω δεν νομίζω να υπάρχει ανάλογο ιστορικό προηγούμενο στον 2οό αιώνα πλην ίσως των Κούρδων (με τις διαφορές αλλά και τις ομοιότητες που παρουσιάζουν τα δύο αυτά προβλήματα).
Το Ισραήλ όλα αυτά τα 60 χρόνια επίσης όλο και μεγαλώνει εξοστρακίζοντας, εξορίζοντας και δολοφονώντας συστηματικώς τους Παλαιστινίους. Μια ματιά στον χάρτη της ιστορικής Παλαιστίνης αρκεί για να επιβεβαιώσει της τραγωδίας το αληθές -η δημογραφική ανατροπή που έχουν επιτύχει οι Ισραηλινοί συνιστά γενοκτονία για τους Παλαιστινίους. Ούτε για αυτό υπάρχει ιστορικό προηγούμενο εκτός απ' τον εκτουρκισμό της Μικρασίας που πέτυχε ο Κεμαλισμός εις βάρος των Αρμενίων, των Ελλήνων, των Κούρδων κι άλλων λαών της Ανατολίας, καθώς κι εκτός από το Ολοκαύτωμα που έστησαν οι ναζί εναντίον Εβραίων, Σλαύων, Αθιγγάνων, ομοφυλόφιλων και πάσης φύσεως και φυλής δημοκρατικών Ευρωπαίων.
Οσο για τη Δύση, η ενοχή της είναι τέλεια.Οταν γεννιόταν το κράτος του Ισραήλ, πέθαινε και η αποικιοκρατία -πλην υπολειμμάτων η Βρετανία και η Γαλλία έχαναν και τις τελευταίες τους υπερπόντιες κτήσεις, μεγάλες και μικρές, απ' τις Ινδίες έως την Αφρική.
Τι προσπαθούσε να «μάθει» η αποικιοκρατία, τότε στις δόξες της, στους ιθαγενείς; Πώς να γίνουν «άνθρωποι».
Πώς να αποκτήσουν διοίκηση, σχολεία, καλούς τρόπους και κυρίως εργασιακό ήθος -ει δυνατόν καλβινιστικό. Για τον ευγενικό αυτό σκοπό οι Βέλγοι έκοβαν έως πριν 60 μόλις χρόνια τα χέρια όσων Κογκολέζων έδειχναν κάπως οκνηροί στο μάζεμα του καουτσούκ!
Το ίδιο οι Βρετανοί, δολοφονούσαν πάσης φύσεως και φυλής άτομα που δεν έδειχναν τον πρέποντα ενθουσιασμό για το ράγκμπυ.
Οπως και να 'χει παρά τις ορισμένες επιμέρους δυσκολίες όπως το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, η Δύση κατάφερε να διδάξει στους ιθαγενείς τι εστί δημοκρατία έστω κι αν οι τελευταίοι με τη χοντροκεφαλιά τους μάθαιναν δύσκολα αναγκάζοντας συχνά τους «δασκάλους» τους σε στρατιωτικές επεμβάσεις όπως των Αγγλογάλλων στο Σουέζ στα μέσα της δεκαετίας του '50 ή όπως αλλού εκλήθησαν οι αλεξιπτωτιστές να διδάξουν τι εστί δημοκρατία, διαφήμιση, Βίβλος και επιτόκια...........
Διακόσια-εκατό χρόνια μετά την εποχή όπου η αποικιοκρατία ήταν στις δόξες της κι εξήντα-σάραντα-τριάντα χρόνια μετά τα στερνά της η νέα αποικιοκρατία προσπαθεί να διδάξει στους απανταχού της Γης ιθαγενείς ακριβώς τα ίδια: δημοκρατία.
Αρκεί οι Σέρβοι να μην εκλέγουν δημοκρατικά τον Μιλόσεβιτς, αρκεί οι Παλαιστίνιοι να μην εκλέγουν δημοκρατικά τη Χαμάς, διότι τότε οι εκάστοτε Βέλγοι κι άπαντες οι ευαίσθητοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα Δυτικοί είναι υποχρεωμένοι να κόψουν χέρια, να κάψουν χωριά και να πρ0καλέσουν απάνθρωπες ανθρωπιστικές κρίσεις, ώσπου οι χοντροκέφαλοι ιθαγενείς να βάλουν μυαλό -έστω και στα ανατιναγμένα κεφάλια τους.
Η Λωρίδα της Γάζας ήταν αποκλεισμένη. Πείνα, εξαθλίωση, θάνατος. Και τόλμησαν οι αναιδείς να ρίξουν ρουκέτες.
Εχει άδικο τώρα το Τέταρτο Υποράιχ να τους κάνει Δίστομο, Καλάβρυτα, Γκέτο της Βαρσοβίας.Οπως μπούκαραν οι ναζί στο Γκέτο της Βαρσοβίας προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και δεν άφησαν λίθον επί λίθου, έτσι τώρα έχει μπουκάρει το Ισραήλ στη Γάζα δημιουργώντας νέα τετελεσμένα καθώς πηγαίνει τους πάντες από τετέλεσται σε τετέλεσται.
Το Ισραήλ στον απελπισμένον αυτόν αγώνα του (διότι απλώς χρόνο αγοράζει χύνοντας όλο αυτό το αίμα) μάχεται με όλα τα μέσα -άλλωστε ο δυτικός τρόπος πολέμου είναι πάντοτε ολοκληρωτικός. Εκτός από τις λόγχες έχει επιστρατεύσει τις αργυρές λόγχες (τα λεφτά και την επιρροή που τα λεφτά ασκούν παγκοσμίως, από τις ΗΠΑ έως το Πεκίνο) καθώς και τις πουλημένες πέννες.
Καθόλου παράξενο που ο κ. Αμος Οζ και η κυρία Τζίπι Λίβνι, υπουργός Εξωτερικών του Υποράιχ, λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα! «Το Ισραήλ δεν βομβαρδίζει γυναίκες και παιδιά (σ.σ.: εκτός απ' τα 17 που δολοφονήθηκαν μόλις χθες). Αυτό το κάνει η Χαμάς. Το Ισραήλ βομβαρδίζει τη Χαμάς και στρατιωτικούς στόχους»! Αμος Οζ βεβαίως. «Δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα»! Τζίπι Λίβνι, υπουργός Εξωτερικών. Και για όποιον (ακόμα κάνει ότι) δεν κατάλαβε: «Δεν θα δικαιολογήσω αυτό που έκανε η Χαμάς, θα πω μάλιστα ότι αυτή έχει την ευθύνη γι' αυτό που συμβαίνει σήμερα», πάλι ο κ. Αμος Οζ. Κατά τα άλλα «αριστερός»
όπως ορισμένοι καθ' ημάς συστηματικοί παλιάνθρωποι, οι οποίοι επίσης δηλώνουν «αριστεροί» συκοφαντώντας ταυτοχρόνως, όσους καταγγέλλουν το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, ως αντισημίτες, αντιαμερικανούς κι άλλες τέτοιες αθλιότητες.
Θα το ξαναπούμε: έχουν τα λόγια τους βουτηγμένα στο αίμα το οποίον εκτός απ' τη Γάζα συνεχίζει να ρέει στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν κι όπου αλλού φύεται (μαζί με το όπιο) η δημοκρατία των τραστ. Διότι τα λόγια ανοίγουν τον δρόμο για τις βόμβες. Οπως τα χημικά όπλα που (δεν) είχε ο Σαντάμ Χουσεΐν κι άλλα ων ουκ έστιν αριθμός...
Ουδείς απ' όσους κατά καιρούς δηλώνουν ότι «είμαστε όλοι Αμερικανοί» ψιθύρισε τώρα ότι «είμαστε όλοι σκοτωμένοι Παλαιστίνιοι» -ουδείς ξεδιάντροπος...
Η αναθέρμανση του πολέμου στη μαρτυρική Παλαιστίνη θα αποτελέσει με τη σειρά της αιτία ενός νέου πολέμου στην ίδια ή την ευρύτερη περιοχή -και, ο θάνατος πιθανόν της δημοκρατίας στην ίδια τη Δύση δεν θα είναι καθόλου άσχετος με τον θάνατο που τώρα σκορπάει η ίδια εναντίον των απανταχού της Γης ιθαγενών...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 5.Ι.2009 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/01/2009
Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009
Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)